கதைசொல்லி - இதழ் 30

கதைசொல்லியின் 30வது இதழ் தயாராகிக் கொண்டிருக்கிறது. பிப்ரவரி மாத துவக்கத்தில் நண்பர்கள் அனைவருக்கும் அனுப்பி வைக்கப்படும்.

- கே.எஸ். இராதாகிருஷ்ணன்

பொதுவாழ்வில் தூய்மையாக்க மக்கள் தரும் தண்டனைகள்

உக்ரைன் நாட்டில் ஊழல் செய்த பொதுவாழ்வில் உள்ளவர்களை குப்பைத் தொட்டியில் எறிந்து மக்களே தண்டித்து

அவமானப்படுத்துகின்ற காட்சியைப் பாருங்கள். அரசியல்வாதி என்றால் எவரும் வினா எழுப்ப முடியாது என்ற மமதையில்

உள்ளவர்களுக்கெல்லாம் இந்தக் காட்சிகள் பாடங்களாக அமையும்.

அரசியலில் இருப்பவர்கள் நேர்கொண்ட பார்வையும், நிமிர்ந்த நன்னடையோடு கண்ணியமான நெறிமுறைகளோடு பணிகளை

ஆற்றவேண்டும்.

சத்தியம் எங்கள் வேதம், சமத்துவம் எங்கள் கீதம்! என்ற வகையில் நில்லுங்கள், நிமிர்ந்து நில்லுங்கள்! சொல்லுங்கள், நல்லதை

துணிந்து சொல்லுங்கள்!  ஆற்றுங்கள், மக்கள் பணி ஆற்றுங்கள்!

இப்படி அரசியலில் பணியாற்றினால் மக்கள் பாராட்டுவார்கள். தகுதியும், தரமும், நேர்மையும், ஆற்றலும்

கொண்டவர்களையே மக்கள் அங்கீகரிக்கவேண்டும். தகுதியே தடையாக இருப்பதை மாற்றவேண்டும்.  இன்றைக்கு உக்ரைன்

மக்கள் துணிந்து தவறு செய்யும் அரசியல்வாதியை நேர்மையோடு கேவலப்படுத்துகின்ற காட்சிகளை நாம் அங்கீகரிப்போம்.

மக்கள் வெள்ளந்திகள்தானே என்று ஆள வந்தவர்கள் நினைப்பதற்கு வாய்ப்பளிக்காமல்; மக்களே, மக்கள் விரோதிகளை தண்டித்து

அவர்களை பொதுவாழ்வில் இருந்து அப்புறப்படுத்தவேண்டும்.

http://www.dailymail.co.uk/news/article-2757586/Ukrainian-minister-Vitaly-Zhuravsky-thrown-bin-pelted-rubbish-angry-mob.html#i-ae4b1208ca3a7247

வின்டேஜ்-ஹெரிடேஜ்

வின்டேஜ்-ஹெரிடேஜ் என்ற அமைப்பு பழைய 1940லிருந்து பழைய திரைப்படங்களை கடந்த 30 ஆண்டுகளாக சென்னை மாநகரில் ஞாயிற்றுக்கிழமை விடுமுறை நாளில் திரையிடுகின்றது. இதில் உறுப்பினராக ஆரம்ப காலத்திலிருந்து இருக்கின்றேன். இது ஒரு நல்ல பணியாக தொடர்ந்து செய்து வருகின்றனர். முதலில் தி.நகர் பகுதியிலும், பிறகு ரஷ்யன் கலாச்சார மையத்திலும், தற்போது மயிலை பி.எஸ். மேனிலைப் பள்ளி விவேகானந்தா அரங்கிலும் பழையத் திரைப்படங்கள் திரையிடப்படுகின்றன.

எந்த லாப நோக்கும் இல்லாமல் சேவையின் அடிப்படையில் வின்டேஜ்-ஹெரிடேஜ் நிர்வாகிகள் செய்யும் பணி பாராட்டத்தக்கது. எந்த விளம்பர நோக்கமும் இல்லாமல் அமைதியாக இந்தப் பணியை சிறப்பாக செய்து வருகின்றனர்.

தாமிரபரணி

குளிர்நீர்ப் பொருநை
சுழி பலவாய்
- சடகோபர் அந்தாதி

நண்பர் ராஜன் அமெரிக்காவிலிருந்து வந்து தாமிரபரணி தீரத்தை முழுமையாக பார்க்கவேண்டும் என்று இரண்டு நாட்களுக்கு முன்னால் நெல்லைச் சீமைக்கு சென்றிருந்தார். பொதிகை மலை இதன் நதி மூலமாகும். இந்த நதி மலைவெளிகளில் 26 கிலோ மீட்டர் பயணம் செய்து மொத்தம் 121 கிலோ மீட்டர் ஓடி புன்னைக்காயலில் வங்கக் கடலில் கலக்கின்றது பொருநை.  உற்பத்தியாகும் பொதிகை மலையும் வங்கக் கடலில் கலக்கும் புன்னைக்காயல் முகத்துவாரத்தின் காட்சிகள் இவை.

இலங்கையின் புதிய அரசியலமைப்புச் சட்டம் : Sri Lanka constitution

இலங்கை அதிபர் மைத்ரி பால சிறிசேனா புதிதாக ஏற்கப்படும் அரசியலமைப்புச் சட்டத்தில் சமஷ்டி அமைப்புக்கு இடம் இல்லை என்று திட்டவட்டமாக தெரிவித்துள்ளார்.

சமஷ்டி, மாகாண கவுன்சிலுக்கு உரிய அதிகாரங்கள் பரவலாக்கப்படவில்லையென்றால் எப்படி தமிழர்கள் நிம்மதியாக சம உரிமையோடு இலங்கையில் வாழ முடியும்?

நேற்றைக்கு நடந்த ஸ்ரீலங்கா சுதந்திரக் கட்சியின் மத்திய குழுக் கூட்டத்தின் மைத்ரி பால சிறிசேனா இவ்வாறு கூறியிருப்பதை அறிந்து தமிழர்கள் வேதனைப்படுகின்றனர். புதிய அரசியலமைப்பு மன்றம் அதாவது அரசியல் நிர்ணய சபை அமைக்கப்பட்டு பிரதமர் ரனில் விக்ரமசிங்கே தலைமையில் செயல்படுகிறது.  ஸ்ரீலங்கா அரசியலமைப்புச் சட்டம் முதல் முதலாக பிரிட்டிஷ் ஆட்சியாளர்கள் காலத்தில் 1948ல் சோல்பரி வடிவமைத்தார்.  அவர் அப்போது சிலோன் அரசின் கவர்னர் ஜெனரலாக இருந்தார். இந்த அரசியல் சட்டத்தின்படி பிரிட்டிஷ் நாடாளுமன்ற முறையும், இரு அவைகளான செனட், மக்களவை கொண்ட அமைப்பாக இருந்தது.  இந்த செனட்டை 1971ல் எப்படி எம்.ஜி.ஆர். தமிழக மேலவையை ஒழித்தாரோ, அது மாதிரியே ஸ்ரீமாவோ பண்டாரநாயகா சிலோன் நாடாளுமன்றத்தின் மேலவையை ஒழித்தார்.  அதன்பின், பண்டாரநாயகா காலத்தில் முதல் குடியரசு அரசியல் சட்டம் வகுக்கப்பட்டு சிலோன் என்பதை ஸ்ரீலங்கா என்று நாட்டுக்கு பெயரிடப்பட்டது.  22.5.1972 அன்று பிரகடனப்படுத்தப்பட்ட இந்த அரசியல் அமைப்புச் சட்டம் கூட்டாட்சி மற்றும் சமஷ்டி அமைப்பு இல்லாமல் ஒற்றையாட்சி முறையை நடைமுறைக்கு கொண்டு வந்தார்.  இதில் தமிழர்களுடைய உரிமைகள் காவு வாங்கப்பட்டன.  சிங்கள மொழியே ஆட்சி மொழியாக அறிவிக்கப்பட்டது.  புத்த மதம் நாட்டின் மதமாகவும் பிரகடனப்படுத்தப்பட்டது.  ஸ்ரீமாவோ பண்டாரநாயகாவுக்குப் பின் 1979ல் ஜெயவர்த்தனே காலத்தில் இரண்டாவது அரசியலமைப்புச் சட்டத்தை பிரான்ஸ் நாட்டு அரசியலமைப்புச் சட்டத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டு வகுக்கப்பட்டது.  எல்லா அதிகாரங்களும் அதிபருக்கு உண்டு என்று அனைத்து அதிகாரங்களையும் ஜெயவர்த்தனே கபளீகரம் செய்துகொண்டார். சர்வாதிகாரி போன்று தமிழினத்தை அழித்தார்.  லூயி 14 போன்று நான்தான் அனைத்தும் என்ற போக்கில் ஜெயவர்த்தனே நர்த்தனமாடினார். நீதித்துறை அதிகாரங்களிலும் கைவைக்கப்பட்டது.  ஜெயவர்த்தனே வகுத்த இரண்டாவது குடியரசு அரசியல் சட்டம் 1989லிருந்து இன்றுவரை நடைமுறையில் உள்ளது.  இப்படியான நிலையில் இலங்கை அரசியலமைப்புச் சட்டம் தொடர்ந்து ஸ்ரீமாவோ பண்டாரநாயகா, ஜெயவர்த்தனே, ராஜபக்சே போன்ற அதிபர்களுக்கு தமிழர்களை ஒழிக்கப் பயன்பட்டது.

இந்நிலையில் புதிய மைத்ரி சிறிசேனா தலைமையில் இயங்கும் இன்றைய இலங்கை அரசில் வகுக்கப்படும் மூன்றாவது அரசியலமைப்புச் சட்டத்தில் தமிழர்களுக்கு சம உரிமையோடு சக வாழ்வோடு வாழ வாய்ப்பு கிடைக்கவேண்டும் என்று அனைவரும் விரும்பினர். ஆனால் மைத்ரி சிறிசேனா சமஷ்டி அமைப்புக்கே வழி இல்லை என்று சொன்னது வெந்த புண்ணில் வேல் பாய்ச்சுவது போல் ஆகும்.

இலங்கையில் தமிழர்கள் வாழும் வடக்கு கிழக்கு மாநிலங்களில் பீதியை உண்டாக்கும் ராணுவத்தை திரும்பப் பெறவேண்டும். தமிழர்களிடம் அபகரித்த நிலங்களை அதன் உரிமையாளர்களிடம் ஒப்படைக்கவேண்டும். மாகாண கவுன்சிலுக்கு உரிய அதிகாரங்கள் குறிப்பாக காவல்துறையை நிர்வகிக்கும் உள்ளக நிர்வாக அதிகாரம், நில நிர்வாக அதிகாரம், மீன்பிடித் தொழில் போன்ற அதிகாரங்கள் பிரித்து வழங்கவேண்டும்.  காணாமல் போன தமிழர்களை கண்டறியவேண்டும். 2009 போர்க்காலத்தில் கைது செய்யப்பட்ட தமிழர்களை விடுதலை செய்யவேண்டும். வடக்குக் கிழக்கு தமிழர்வாழ் பகுதிகளில் சகஜமான நிலைமை திரும்ப வேண்டும். இதையெல்லாம் வழிவகுக்கக்கூடிய வகையில் புதிய அரசியலமைப்புச் சட்டம் இலங்கையில் வந்தால்தான் தமிழினம் உரிமைபெற்ற பிரஜையாக திகழ முடியும்.  ஆனால் இன்றைக்கும் நிச்சயமாக சிங்கள அரசாங்கம் தமிழர்களை ஒழித்தே தீரும் என்ற எண்ணம்தான் பெருவாரியான தமிழ் சகோதரர்களிடம் இருக்கின்றது.  இந்த அச்சத்தைப் போக்கக் கூடிய வகையில் தமிழர்கள் மத்தியில் அரசியல் தீர்வுக்கு சர்வதேச கண்காணிப்போடு பொதுவாக்கெடுப்பும், போர்க் குற்றங்களை விசாரிக்க சர்வதேச சுதந்திரமான, நம்பகமான விசாரணையும் வேண்டுமென்று தமிழர்கள் தொடர்ந்து வலியுறுத்தி வருகின்றனர்.

இம்மாதிரியான தமிழர்களின் கோரிக்கைகள் ஈடேறி, புதிதாக ஏற்றுக்கொள்ளப்படும் அரசியலமைப்புச் சட்டத்திலும் தமிழர்களும் சம உரிமையோடும் சுயமரியாதையோடும் வாழ வகை செய்தால்தான் புதிதாக வரும் அரசியல் சட்டம் அங்குள்ள தமிழர்கள் ஏற்றுக்கொள்வார்கள்.  நசுக்கப்பட்ட இனத்திற்கு புதிய அரசியலமைப்புச் சட்டம் வெறும் களிம்பு போடாமல் தீவிர சிகிச்சை அளிக்கக்கூடிய வகையில் இருந்தால்தான் பிரச்சினைகளில் தீர்வு காண முடியும்.இலங்கை அதிபர் மைத்ரி பால சிறிசேனா புதிதாக ஏற்கப்படும் அரசியலமைப்புச் சட்டத்தில் சமஷ்டி அமைப்புக்கு இடம் இல்லை என்று திட்டவட்டமாக தெரிவித்துள்ளார்.

Sri Lanka constitution: What’s in it for the Tamils?

Sri Lanka's new government, which is taking steps to draw up a new constitution, is likely to cheat Tamils out of a political system that reflects their aspirations. Restrictions imposed by the government on the constitution-making process even before it has begun signal that Tamils will remain under-privileged citizens unless they mount a concerted challenge to the regime’s moves forthwith.

Presidential and parliamentary elections in 2015 resulted in the two loci of power – the presidency and parliament – pass to the two main political rivals, the United National Party (UNP) and United Peoples Freedom Alliance (UPFA). Today, Maithripala Sirisena of the UPFA is the country’s directly-elected executive president, while Ranil Wickremesinghe, head of the UNP, is prime minister controlling the country’s legislature. Wickremesinghe’s majority in parliament is strengthened by UPFA’s support for a limited time to push through important changes, including a new constitution.

The coming together of the two main parties to form a national unity government also brought the largest Tamil party – the Tamil National Alliance (TNA) – to parliament and its head, Rajavarothyam Sampanthan, to be the leader of the opposition. Sampanthan viewed his new role as one that would combine “the resolution of the national question through a new constitution” as well as “relating to the wellbeing of the whole country and its future”.

The main reason articulated by both the President and the Prime Minister for a new constitution is shortcomings in the current document – the Second Republican Constitution created in 1978 – which concentrates power in the all-powerful presidency. Critics of the present constitution argue that this has not only led to an elected tyranny in Sri Lanka, but is instrumental in exacerbating relations between Sinhalese and Tamils that led to the 30-year civil war where an estimated hundred thousand people died.

The need to devolve power to satisfy Tamil demands saw attempts between 1995 and 2000 to draw up a new constitution. It failed to see the light of day because of squabbling between the UNP and the Peoples’ Alliance (PA). However, attempts were renewed with an emphasis on strengthening the legislature to act as a counterweight to the executive presidency when Sirisena was elected to office after the 10-year (mis)rule of President Mahinda Rajapakse, whose term was characterised by abuse of power, corruption and violence.

Therefore, at the core of the new constitution is substituting an elected parliament and a cabinet of ministers as the main locus of power in place of the all-powerful presidency.

It has to be understood that the primary factor that led to the disempowerment of Tamils in post-independence Sri Lanka was also concentration of power. However this was not the presidency but in the Sinhala political class, which used the institutions of governance under a unitary constitution to deprive Tamils of equal citizenship.

Before coming under the presidential form of government in 1978, two earlier constitutions in Sri Lanka – the Independence Constitution (1948) and the First Republican Constitution (1972) – were parliamentary. And it was precisely the chamber of the peoples’ elected representatives the Sinhala political class used as an instrument to disenfranchise, discriminate and disempower the Tamil people. The use of Sinhala majorities to reject Tamil demands is best seen in the response of Dr Colvin R. De Silva, the principal author of the 1972 constitution who said, “No doubt the Federal Party’s proposals were rejected by the Constituent Assembly in its overwhelming majority…"

The concentration of Sinhala power in parliament between 1948 and 1970s pushed through laws that discriminated against Tamils, such as the citizenship laws (1948/49), the Official Languages Act (1956) and the law discriminating against Tamils from entering public universities through a quota system known as standardisation.

The response of Tamil leaders to check concentration of power in parliament that gave Sinhalese large majorities in parliament was to demand power sharing at the centre – in the legislature – or at the periphery – through regional autonomy for the majority Tamil-speaking areas of northern and eastern Sri Lanka.

Power-sharing at the centre envisaged by the consociational model known as ‘fifty-fifty’ proposed by the All Ceylon Tamil Congress leader G. G. Ponnambalam never saw the light of day. Alternatively Tamils began to demand political autonomy through devolution of power. Resolution One of the Federal Party at its national convention in 1951 demanded “for the Tamil-speaking nation in Ceylon their inalienable right to political autonomy (for) linguistic states in consonance with the fundamental and unchallengable principle of self-determination.”

A forum where Tamil leaders presented a demand for a federal constitution was before the constituent assembly that came together to draw up the First Republican Constitution in 1972. Those demands were rejected by Sinhala leaders who insisted on a unitary form of parliamentary government, with Sinhala and Buddhism elevated to a status that other languages or religions in Sri Lanka would enjoy. Rejection by the constituent assembly caused then ITAK leader, the iconic S. J. V. Chelvanayakam, to boycott further sittings of constituent assembly and eventually fall back on non-violent struggle for secession in 1976.

Over the years the demands have evolved as governments in Colombo have become more intolerant and chauvinistic. Today, the TNA’s leaders both in parliament and in the Northern Provincial Council have been clear that what they want is shared sovereignty between regional sub-units – the provinces – and the central government, and not devolution of power under a unitary government (as it is today). And when demanding federal powers, the more enlightened Tamil leaders have recognised that Muslims have to be equal partners in such an exercise.

Exactly forty years later the TNA is in parliament representing the Tamil people. TNA’s manifesto for the Parliamentary election in August 2015 clearly articulated the Tamils’ right to self-determination, federal structure and a merged Northern and Eastern provinces, which was the platform on which the Tamil people elected them.

The question however is whether the Sinhala leadership is willing to grant the minimum Tamil demands. The national unity government’s stance was manifest UNP’s leader Wickremesighe, who in a statement to the Joint Opposition Group, “There is no need to break the unitary status of the country.” Earlier he was at pains to point out that devolution of power would not exceed that that which is already given through the 13th Amendment to the current constitution, which is devolution within a unitary system.

To reinforce it, his partners in the national unity government, the UPFA insisted that the new constitution to be drawn up would have to be put before the people at a referendum. While on the one hand it is very democratic to do so (neither the first nor second republican constitutions were formally approved by the people) there is very little doubt that the Sinhala majority will reject any federal arrangement with the Tamils and Muslims.

The Government has argued the process to draw up the new constitution would be inclusive and transparent where the views of all the 225 members of parliament would be consulted. But by rejecting even before the process has begun a key demand of the Tamils – federalism – it has made a mockery of the whole process.

There has been an attempt to say labels of ‘federal’ and ‘unitary’ constitution are not important. Labels are unimportant, but substance is. We have to understand that the Sinhala ruling class has not only rejected labels, but equal citizenship for the Tamils through discriminatory laws that judiciaries from 1948 up to today have been unable to redress. Tamils believe that they have the right to control aspects of their internal affairs and be protected from a Sinhala-dominated central government taking it away arbitrarily. That is what federal power-sharing is about.

The need of the hour is for Tamils to see that even before the process has begun, Sinhala politicians are hell bent on denying Tamils federal power sharing, so that they can control Tamils through a Sinhala majority parliament. It will be important for the Tamil public, civil society and the Diaspora to keep pushing the TNA represented in the Constitutional Assembly not to back down from its election promises in the face of the mounting threat of the majority.

சில வழக்குகளும், சில நினைவுகளும்

இன்று (29.1.2016), வழக்கறிஞர் நண்பர் பாஸ்கர் என்னிடம் தொலைபேசியில் பேசும்போது, கள்ளக்குறிச்சி எஸ்.வி.எஸ். இயற்கை மருத்துவக் கல்லூரி மாணவி மோனிஷாவின் சந்தேக மரணத்தை குறித்து மறு பிரேத பரிசோதனை செய்ய வேண்டும் என்று சென்னை உயர்நீதிமன்றத்தில் நேற்றைக்கு நடந்த வழக்கு வாதங்களைப் பற்றி கூறினார்.

அந்த வழக்கு வாதத்தின்போது, 1992ல் கோவில்பட்டி விவசாயிகளின் மீது அன்றைய அதிமுக அரசாங்கம் துப்பாக்கிச் சூடு நடத்தி எத்திராஜ் நாயக்கர், இருதய ஜோசப் ரெட்டியார் இரண்டு பேர் சாகடிக்கப்பட்டனர் என்றும் அப்போது அரசாங்கம் இவர்கள் நோயினால் இறந்தார்கள், துப்பாக்கிச் சூட்டினால் இறக்கவில்லை என்று மாநில அரசாங்கம் தவறாக சொன்னதை கண்டித்து சென்னை உயர்நீதிமன்றத்தில் புதைத்த இருதய ஜோசப் ரெட்டியார் உடலை தோண்டி மறு பிரேத பரிசோதனை செய்ய வேண்டும் என்று நான் பொதுநல வழக்கு தொடுத்தபோது, அதை விசாரித்த நீதிபதி கே.எஸ். பக்தவத்சலம், புதைக்கப்பட்ட இருதய ஜோசப் ரெட்டியார் உடலைத் தோண்டி திரும்ப பிரேத பரிசோதனை செய்ய வேண்டும் என்று உத்தரவிட்டு தீர்ப்பளித்தார்.  இந்த உத்தரவுதான் மறு பிரேத பரிசோதனை செய்வதற்கு முதல் முதலாக சென்னை உயர்நீதிமன்றம் தீர்ப்பளித்த முதல் வழக்காகும்.  நான் நடத்திய இந்த பொது நல வழக்கின் தீர்ப்பை கிட்டத்தட்ட 25 ஆண்டுகளுக்கு பிறகு மோனிஷா வழக்கிலும் முன்னுதாரணமாக எடுத்து சொன்னது நாம் செய்த பணிக்கு திருப்தியான பயன் கிட்டியுள்ளதே என்று மனதில் பட்டது. 

கிட்டதட்ட சுமார் 40 ஆண்டுகால வழக்கறிஞராக என்னென்ன பொதுநல வழக்குகள் தொடுத்தோம் என்று சற்றே சிந்தனையில் ஆழ்ந்தபோது வரிசைப்படியாக வழக்குகளை பட்டியலிட்டபோது....

1. 1975ல் அவசர நிலை காலத்தில் ஒன்றுபட்ட நெல்லை மாவட்டம் (தூத்துக்குடி உட்பட) தற்போதுள்ள விருதுநகர் மாவட்டம் அப்போது இராமநாதபுரம் மாவட்டத்தில் இருந்தது; இப்பகுதிகளில் விவசாயம் பொய்த்து வறட்சியாக குடிநீர் இல்லாமல் மக்காச் சோளத்தை உணவாக உண்ணவேண்டிய நிலையில் கிராமத்தில் மக்கள் இருந்தனர்.  அது மட்டுமல்லாமல் வருவாய்த் துறை அதிகாரிகள் விவசாயிகள் வீட்டில் இருந்த பண்டபாத்திரங்கள், கதவுகளைக் கூட கடன் ஜப்தி நடவடிக்கைக்காக பிடுங்கிச் சென்றனர். இவ்வாறான துயரமான நிலையில் ஜப்தி நடவடிக்கைக் கூடாது என்று பொதுநல வழக்கு தொடுத்தும், அதன்பின் கடன் நிவாரண சட்டங்கள் மூலம் விவசாயிகளுக்கு நிவாரணங்களை பெற்றுத் தந்த நிகழ்வுகள் எல்லாம் 40 ஆண்டுகளுக்கு முன்னால்.

2. 1983ல் நாட்டில் உள்ள நதிகளை தேசியமயமாக்கி கங்கை, காவிரி, தாமிரபரணி, குமரி நெய்யாறோடு இணைத்தும் மேற்கு நோக்கி பாயும் கேரள நதிகளின் உபரி நீரை தமிழகத்திற்கு திருப்பவும், கேரளாவில் உள்ள அச்சன்கோயில்-பம்பை, தமிழகத்தில் உள்ள வைப்பாறோடு இணைக்க வேண்டும் என்ற வழக்கிலும் 2012ல் ஏப்ரல் 27ம் தேதி உச்சநீதிமன்றத்தில் 30 ஆண்டுகளுக்குப் பின் தீர்ப்பைப் பெற்றதும்....

3. 1984 கட்டத்தில் தேனி மாவட்டம் கம்பம் பள்ளத்தாக்கில் உள்ள கண்ணகி கோவிலுக்கு சித்திரா பௌர்ணமி அன்று தமிழக பயணிகள் செல்ல முடியாமல் கேரள அரசு அந்த பகுதியை ஆக்கிரமித்துக் கொண்டு கேரள காவல்துறை பாதுகாப்பில் இருந்தது. அங்கு சென்ற தமிழர்களை கேரள காவல்துறையினர் தாக்கி, விரட்டியடித்தனர்.  தமிழக எல்லையில் உள்ள கண்ணகி கோட்டத்திற்கு தமிழர்களே செல்லமுடியவில்லை என்று வழக்கை சென்னை உயர்நீதிமன்றத்தில் தொடுத்தேன். அதனால் கேரள காவல்துறையினருடைய அத்துமீறலை தடுக்க தீர்வும் கிடைத்தது.

4. வீரபாண்டிய கட்டபொம்மனை ஆங்கிலேய அரசு தூக்கிலிட்டது. அதே வீரபாண்டியன் வாரிசு கொலை வழக்கில் தூக்குக் கயிறை முத்தமிட மூன்று நாட்கள்தான் இருந்தன. திருநெல்வேலி மாவட்ட நீதிமன்றம், சென்னை உயர்நீதிமன்றம், உச்சநீதிமன்றம் குருசாமியின் தூக்கு தண்டனையை உறுதி செய்தன. அப்போதைய குடியரசுத் தலைவர் சஞ்சீவ ரெட்டியும் குருசாமியின் கருணை மனுக்களை மூன்று முறை நிராகரித்துவிட்டார்.  இப்படியான நிலையில் வீரபாண்டிய கட்டபொம்மனின் வாரிசான குருசாமி நாயக்கரை மூன்று நாட்களில் எந்தவித மனுக்கள் இல்லாமல் பாளையங்கோட்டை சிறையிலிருந்து அவர் அனுப்பிய தந்தியை மட்டும் வைத்துகொண்டு சென்னை உயர்நீதிமன்றத்தில் வழக்கை நடத்தி, அவருடைய தூக்கு தண்டனையை ஆயுள் தண்டனையாக்கினேன். இது நடந்தது 1984ல்.  இந்தியாவில் குடியரசுத் தலைவரால் கருணை மனுக்கள் மூன்று முறை நிராகரிக்கப்பட்டபின் ஒரு தூக்கு தண்டனை கைதியை காப்பாற்றியது வரலாற்றில் இதுதான் முதல் வழக்கு.

5. சிவகாசி அருகே உள்ள ஆலங்குளம் சிமெண்ட் ஆலையை 1984 காலகட்டத்தில் எம்.ஜி.ஆர் ஆட்சி காலத்தில் தனியாருக்கு விற்க முற்பட்டபோது அதை பொதுநல வழக்கு தொடுத்து தடுத்தவனும் அடியேன்தான்.  இப்போதும் அந்த ஆலையை தனியாருக்கு விற்க இருக்கின்ற நிலையில், அதை தடுக்கக் கூடிய வகையில் பொதுநல வழக்கு மதுரை உயர்நீதிமன்ற பெஞ்சில் தாக்கல் செய்யப்பட்டு வழக்கு தற்போது நிலுவையில் உள்ளது.

6. 1985ல் விடுதலைப் புலிகள் இயக்கத்தின் முன்னணித் தலைவர் பாலசிங்கம், ஈழத் தமிழ் தலைவர்களான சந்திரகாசன், டாக்டர் சத்தியேந்திராவை சென்னையிலிருந்து எந்தவித முகாந்திரமும் இல்லாமல் நாடு கடத்தியபோது, வழக்கு தொடுத்து திரும்பவும் அவர்களை சென்னைக்கு 24 மணி நேரத்தில் வரவழைத்ததெல்லாம் எண்ணும்போது எப்படி குறுகிய காலத்தில் சட்டப்படியான நடவடிக்கையில் இவர்களை இந்தியாவுக்கு திரும்ப வரவழைத்தோம் என்பதை இன்றைக்குக்கும் நினைத்தாலும் பிரமிப்பாக இருக்கிறது.

6. 1989ல் கூடங்குளம் அணு மின்சார திட்டம் வந்தபோது, அப்போதே இதை எதிர்த்து சென்னை உயர்நீதிமன்றத்தில் பொதுநல வழக்குத் தொடுத்தேன். ஆனால் அந்த பணி மந்தமாகி நிறுத்தி வைக்கப்பட்டது.  திரும்பவும் பணிகள் துவங்கியபோது, 2011 கால கட்டங்களில் கூடங்குளம் அணுமின் திட்டம் கூடாது என்று ரிட் மனு மூலமாக பொதுநல வழக்கு சென்னை உயர்நீதிமன்றத்தில் முதன்முதலாக தொடுத்தவனும் அடியேன்தான்.

7. 1991ல் உச்சநீதிமன்றத்தில், விசாரணை கைதிகளுக்கும் வாக்குரிமை வேண்டும் என்று பொதுநல வழக்கும் தொடுத்தேன்.  குற்றவாளிகளே தேர்தலில் போட்டியிடும்போது விசாரணை கைதிகளுக்கு ஏன் வாக்குரிமையை தடுக்க வேண்டும் என்பதுதான் அந்த வழக்கின் நோக்கம்.  தேர்தல் சீர்திருத்தத்தில் விசாரணை கைதிகள் வாக்களிக்க பரிசீலனையில் இருந்ததால் அந்த வழக்கு திரும்ப பெறப்பட்டது.

8. காவல்நிலைய சாவுகள் காவல்துறையின் அத்துமீறலைக் குறித்தும் பொதுநல வழக்குகளும் தொடுத்துள்ளேன்.

9. 1996ல் தேவ கவுடா பிரதமர் ஆனார்.  காவிரி நடுவர் மன்றம் கூடாது என்று கர்நாடக உயர்நீதிமன்றத்தில் அவர் தொடுத்த வழக்கில் தமிழ்நாடு, கேரளா, பாண்டிச்சேரியை பிரதிவாதிகளாக சேர்த்து ரிட் மனு தாக்கல் செய்திருந்தார். அந்த ரிட் மனுவில் காவிரி நடுவர் மன்றத் தலைவர் சித்தகோஸ் முகர்ஜி தமிழக சுற்றுப்பயணத்தின்போது தமிழக அரசு அவருக்கு மரியாதைகளும், கோவில்களுக்கு சென்றபோது பூர்ண கும்பங்களும் வழங்கியதை திரு கோஸ் ஏற்றுக்கொண்டார். எனவே அவரை காவிரி நடுவர் மன்றத்தில் அமர தகுதி அற்றவர் என்று வழக்கும் தொடுத்துவிட்டு பிரதமர் ஆகிவிட்டார்.  ஒரு பிரதமராக இருப்பவர் இந்தியாவில் உள்ள தமிழகம், கேரளா, பாண்டிச்சேரி மாநிலங்களை எதிரிகளாக சேர்த்து வழக்குத் தொடுத்தவர் எப்படி அந்தப் பதவியில் அமர முடியும் என்று சென்னை உயர்நீதிமன்றத்தில் வழக்குத் தொடுத்தேன். இதை கேள்விப்பட்ட உடன், அவசர அவசரமாக தேவ கவுடா தான் தொடுத்த வழக்கை திரும்பப் பெற்றுக்கொண்டார்.  அந்த வழக்கு நீடித்திருந்தால், அவர் பிரதமர் பதவிக்கு தகுதியற்றவர் என்று Quo Warranto அன்றே பிறப்பிக்கப்பட்டிருக்கும்.

10. 1999ல் தமிழகத்தில் சட்ட மேலவை அமைக்க தலைவர் கலைஞர் அவர்களின் தீர்மானத்தை தமிழ்நாடு சட்டமன்றம் நிறைவேற்றி, மத்திய அரசுக்கு அனுப்பி நீண்டகாலமாக நாடாளுமன்ற ஒப்புதலுக்கு வைக்காமல் இருந்தபோது, அதை நாடாளுமன்றத்தில் விவாதத்திற்கு வைத்து, அந்த தீர்மானத்தை ஏற்றுக்கொண்டு தமிழகத்தில் சட்டமன்றத்தில் மேலவை அமைக்க உரிய நடவடிக்கை எடுக்க வேண்டும் என்று மத்திய அரசுக்கு உத்தரவிட்டது சென்னை உயர்நீதிமன்றம்.

11. நள்ளிரவில், ஜெயலலிதா அரசால் மனித உரிமைகளையெல்லாம் மீறி கொடூரமாக தலைவர் கலைஞர் கைது செய்யப்பட்டபோது, திமுகவைச் சேர்ந்த நிர்வாகிகள், உறுப்பினர்கள் தமிழகத்தில் 50 ஆயிரம் பேரை கைது செய்து தமிழக சிறைகளில் அடைத்தனர். 24 மணி நேரத்தில் மாநில மனித உரிமை ஆணையத்தில் நான் மனுவைத் தாக்கல் செய்து கைது செய்யப்பட்ட 50 ஆயிரம் திமுகவினரை உடனே விடுதலை செய்ய பணிகளை ஆற்றினேன்.

12. கர்நாடகாவில் நடந்த ஜெயலலிதாவின் சொத்துக்குவிப்பு வழக்கில் நீதிபதி குன்ஹா தீர்ப்புக் கொடுத்தாரே, அந்த வழக்கை சென்னை நீதிமன்றத்திலிருந்து கர்நாடகா நீதிமன்றத்திற்கு மாற்ற உச்சநீதிமன்றத்தில் அடிப்படையில் நான் எடுத்துக்கொண்ட முயற்சிதான்.  அப்போது டெல்லியில் வழக்கறிஞர் மோகன் இந்த வழக்கில் ஆஜர் ஆனார். வழக்கு ஆவணங்களை தயார் செய்தார்  (வழக்கு எண் Transfer Petition-Criminal No. 77&78 of 2003).  இதை யாரும் இப்போது நினைத்து பார்ப்பதில்லை.  மறைந்த முரசொலி மாறன் அவர்கள் திமுக பொதுக்குழுவில் இதற்காக என்னை பாராட்யதுண்டு. இப்போது இதை நன்கு அறிந்தவர் மத்திய அரசு உயர் அதிகாரியாக இருந்த அகிலன் ராமநாதன் அவர்கள்தான். அவர் எங்காவது என்னை சந்தித்தால் இதைப் பற்றி என்னிடம் குறிப்பிடுவதுண்டு.  மற்றவர்கள் யாரும் இது குறித்து நினைப்பதும் இல்லை. நன்றி பாராட்டுவதும் இல்லை.

13. வீரப்பன் வழக்கில் ஈரோடு மாவட்டத்தைச் சேர்ந்தவர்கள், கர்நாடக தமிழர்கள் என நூற்றுக்கணக்கானவர்கள் மைசூர் சிறையில் வாடினர். அவர்களின் உரிமைகள் மறுக்கப்பட்டன. இது குறித்து 2006ல் தேசிய மனித உரிமை ஆணையத்தில் நான் மனுவைத் தாக்கல் செய்தபின், மைசூர் சிறைக்கே இந்த பிரச்சினையை ஆய்வு செய்ய ஒரு குழுவை தேசிய மனித உரிமை ஆணையம் அனுப்பியது. அதன்பின் நிலைமைகள் சீராயின.

முடியாது, சட்டப்படி சாத்தியமில்லை, சிரமம் என்று சொல்லப்பட்ட இப்படியான வழக்குகளை சட்டப்பூர்வமாக நடத்தி நியாயமான தீர்ப்பை பெற்றது, குறிப்பாக குருசாமியின் தூக்கு தண்டனையை நிறுத்தியது, பிரேத மறு பரிசோதனை, கங்கை, காவிரி, தாமிரபரணி, குமரி நெய்யாறு இணைப்பு போன்ற வழக்குகளை தொடுத்தபோது நண்பர்களே என்னை ஏளனம் செய்தார்கள். அதை மீறி எடுத்துக்கொண்ட விடாமுயற்சிகள் பலனளித்தன.

மனித உரிமை மீறல்கள், விவசாயிகள் பிரச்சினை, சுற்றுச் சூழல் சிக்கல்கள், ஈழத் தமிழர் பிரச்சினைகள், விடுதலைப் புலிகள் சம்பந்தமான வழக்குகள், அதன் தலைவர் பிரபாகரன் பாண்டி பஜார் துப்பாக்கிச் சூடு வழக்கு, தமிழகத்தின் உரிமைகளும், நீர் ஆதாரங்கள், தேர்தல் சீர்திருத்தங்கள், போக்குவரத்து நெரிசல் குறித்த வழக்குகளும் என இப்படி எண்ணற்ற பொதுநல வழக்குகளும், வழக்குமன்ற பணிகளும் பெரிய பட்டியலாகிவிடும். உரிய வழக்கு எண்கள், உரிய ஆவணங்களோடு, வழக்கு மனுக்களையும், நீதிமன்ற ஆணைகளையும் தனியாக தொகுத்து ஒரு நூலாக வெளியிட இருக்கிறேன்.  யார் நினைக்கிறார்களோ, நினைக்கவில்லையோ, மனதிற்கு சரியென்று படுகின்றது.  செய்கின்ற பணியில் மகிழ்ச்சி கிடைக்கின்றது. அவ்வளவுதான்.

பிளாஸ்டிக் அழிக்கப்படவேண்டும்

சென்னை பெருவெள்ள பாதிப்புக்கு நீர் நிலைகள் ஆக்கிரமிப்பு மட்டுமல்லாமல் பிளாஸ்டிக் பைகள் பயன்படுத்தி குப்பையாக சேர்ந்ததும் ஒரு காரணம்.  மழைத் தண்ணீரை வடிய விடாமல் கால்வாய்களில் குப்பை குப்பையாக பிளாஸ்டிக் பைகளும், அடைத்துக்கொண்டதும்தான் காரணம்.  இதுவரை லட்சக்கணக்கான பிளாஸ்டிக் குப்பைகள் அகற்றப்பட்டுள்ளன.  பிளாஸ்டிக் பைகள் சுற்றுச்சூழலை மட்டும் பாதிக்காமல் உடல் நலத்திற்கும் கேடு.  பிளாஸ்டிக் மண்ணில் மக்குவதில்லை.  தண்ணீரையும் மண்ணில் சேர்க்கவிடாமல் தடுத்துவிடுகின்றன.  குப்பைகளாக குவிகின்ற பிளாஸ்டிக் பைகள் மக்காமல் குப்பைகளாக சேர்ந்து மண்ணின் மேல் அப்படியே உள்ளதால் மழை நீர் தரைக்கு கீழே இறங்குவதில்லை. 

இப்போது உணவு விடுதியில் கூட காபி, பால், சாதம், சாம்பார், குருமா பிளாஸ்டிக் பைகளிலும், பிளாஸ்டிக் டப்பாக்களிலும் சூடாக கட்டித் தருகின்றனர்.  பிளாஸ்டிக்கை எரித்தாலோ, சூடாக்கினாலோ, டை-ஆக்சிஜன் என்ற தீய வாயு வெளிவருகின்றது.  பிளாஸ்டிக்கில் கட்டப்பட்ட உணவு வகைகளை சாப்பிட்டால் இந்த டை-ஆக்சிஜன் உடம்பில் சேர்ந்து பல நோய்களை உருவாக்குகின்றன. இதனால் புற்றுநோய், சர்க்கரை நோய், இதய நோய்களும் வருகின்றன.  இப்படி பிளாஸ்டிக் அரக்கனை நடைமுறையில் கட்டிக்கொண்டு துன்பங்களை விலைக்கு வாங்குகின்றோமோ என்ற விழிப்புணர்வு கூட வரவில்லையே என்பதுதான் நமது ஆதங்கம். ஒரு காலத்தில் பொருட்களை துணிப் பையில் அல்லது காகித பையில் வாங்குவதுண்டு. மூக்குப் பொடி, புகையிலை போன்ற பொருட்கள் கூட வாழை மட்டையில் கட்டி விற்பது உண்டு. இந்த முறை அறவே இப்போது இல்லாமல் போய்விட்டது. 

இப்படியாக எல்லா வகையிலும் மானிடத்திற்கு அபாயகரமாக உள்ள பிளாஸ்டிக்கை தடை செய்ய வேண்டாமா?  இதற்கும் தடை செய்யாமல் சில ஆதிக்க சக்திகளும் தங்கள் வியாபாரத்தை பெருக்கிக் கொள்ள நாட்டில் நடமாடுகிறார்கள்.

இனிமேலாவது பிளாஸ்டிக் பயன்பாட்டை நிறுத்துவோம். பிளாஸ்டிக்கை அகற்றுவோம் என்ற உறுதிமொழி எடுப்போம்.  நாட்டின் நலன் கருதி இந்த பிரச்சினையில் தீர்க்கமான முடிவை எடுக்க வேண்டும் என்பதுதான் காலத்தின் கட்டாயம்.

அசடு

காசியபனின் 'அசடு' திரும்ப படிக்கும்போது பல சிந்தனைகளை மனதுக்குள் உருவாக்கியது. பித்தன் என்று பிறரேச நின்றாய் என்ற பெருமாள் திருமொழியின் வாக்கோடு துவங்கும் இந்த படைப்பில் சில எதிரொலிகளும், மன ஒலிகளும் காண முடிந்தது.  இந்த படைப்பின் நாயகன் கணேசன் தேசாந்திரியாக, வெள்ளந்தி மனிதனாக இருப்பதும் இந்த கதையாடலின் போக்கும் பல உண்மைகளை உணர்த்துகின்றன.  சில அடிப்படை நோக்கங்களும் மதிப்புகளும், கண்ணியங்களும் இல்லாத சமுதாயத்தில் நல்லவர்கள் அசடாக தெரிவார்கள்.  தகுதியானவர்கள் தகுதியற்றவர்களாக தெரிவார்கள்.  குண்டர்களும், சமூக விரோதிகளும் நல்லவர்களாக வலம் வரும்போது என்ன செய்ய முடியும்? அது காலத்தின் கோலம்.   சில நேரங்களில் சில மனிதர்கள்.

மொழிப்போர் தியாகிகளுக்கு வீர வணக்கம்

இன்றைக்கு அரக்கோணத்தில் நடந்த வீர வணக்க நாள் கூட்டத்தில் நாடாளுமன்ற உறுப்பினர் அன்பு சகோதரர் தங்கவேலுவும் நானும் கலந்துகொண்டோம். பலருக்கு தெரியாத செய்தியாக சொல்லும்போது ஆர்வமாக கேட்டார்கள். கோவை மாவட்டம் பொள்ளாச்சியில் 12.2.1965 அன்று இந்தி போராட்டங்களின்போது 500 பேருக்கு மேற்பட்டவர்கள் காவல்துறையினரால் துப்பாக்கிச்சூட்டில் கொல்லப்பட்டனர். பொள்ளாச்சி நகரமமே போர்களமாகியது. சுடப்பட்ட மொழிப்போர் தியாகிகளின் உடல்களை குவியல் குவியலாக பொள்ளாச்சி ரயில் நிலையம் அருகே ராணுவத்தால் பெட்ரோல் ஊற்றி எரிக்கப்பட்டன. ஆனால் அரசுத் தரப்பில் அப்போது 10 பேர் துப்பாக்கிச் சூட்டில் இறந்ததாக பொய்யான தகவல் தெரிவிக்கப்பட்டது. மனிதாபிமானமில்லாமல் கண்ணியமற்ற முறையில் காட்டுமிராண்டிதனமாக 50 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு நடந்த நிகழ்வு மனதை வேதனைப் படுத்துகிறது. இதுவரை இந்த பொள்ளாச்சி சம்பவம் பலர் அறியாத செய்தியாக உள்ளது. அவர்களுக்கு வீர வணக்கம். 

திரு தங்கவேல் எம்.பி. அவர்கள் பேசும்போது, இலங்கை தமிழர்கள் போராட்டத்தில் கைதியாக பாளையங்கோட்டை சிறைக்கு சென்றபோது, சிறப்பு அனுமதி வாங்கி இந்தி எதிர்ப்பு போராட்டத்தில் தலைவர் கலைஞர் அடைக்கப்பட்ட சிறை கொட்டடியை பார்க்கும்போது எங்களையே நாங்கள் மெய்மறந்தோம். அதுதான் பேரறிஞர் அண்ணா அவர்கள் என்னுடைய தம்பி இருக்கும் பாளையங்கோட்டை சிறைச்சாலைதான் என்னுடைய யாத்திரை ஸ்தலம் என்று சொன்னது முற்றிலும் சரியானது என்று எங்களுக்கு மனதில் அப்போது பட்டது. அந்த சிறையில் நூறு அறைகளுக்கு மேல் இருந்தன. அதில் ஒரு சிறையில்தான் கலைஞர் அடைக்கப்பட்டிருந்தார். மற்ற அறைகள் எல்லாம் யாரும் அடைக்கப்படாமல் காலியாக இருட்டாக மனித நடமாட்டம் இல்லாமல் தனிமைப்படுத்தப்பட்ட சிறையில் இருந்தார். அந்த அறையில் தலைவர் கலைஞர் தனிமையில் வாடியதை கேள்விபட்டபோது எங்களுக்கு பிரமிப்பாக இருந்தது என்று வீர வணக்க நாளில் பேசியபோது கூட்டத்தில் இருந்தவர்கள் மிகவும் வேதனையோடு கவனித்தனர்.

மொழிப்போர் தியாகிகளுக்கு வீர வணக்கம்

A tale of three Constitutions

அஞ்சலி: மிருணாளினி சாராபாய் - ஆடும்போதே அமரத்துவம்

மறைந்த மிருணாளினி சாராபாய் அவர்களை சோசலிஸ்ட் தலைவர் சுரேந்திரமோகன் (முன்னாள் நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்) மூலமாக டெல்லியில் சந்திக்க வாய்ப்பு 1990ல் கிடைத்தது. அந்த அறிமுகத்திலிருந்து அவர் மறையும் வரை தொலைபேசியிலோ வாய்ப்பிருந்தால் சந்திப்பது உண்டு. கலைகள் மட்டுமல்லாமல் நேர்மையான பொதுவாழ்வும் இருக்கவேண்டும் என்று விரும்பியவன். பல அரசியல் கருத்துக்களையும் சந்திக்கும்போது வெளிப்படுத்தியுள்ளார். நிச்சயம் இந்திய வரலாற்றில் இடம்பெறுவார். அவர் புகழ் நிலைக்கவேண்டும்.
அவரது சகோதரர் மூத்த வழக்கறிஞர் பாரிஸ்டர் கோவிந்தசாமிநாதனும் என் மீது அன்பு பாராட்டியவர்.

அஞ்சலி: மிருணாளினி சாராபாய் - ஆடும்போதே அமரத்துவம்

மிருணாளினி சாராபாயின் (11.05.1918-21.01.2016) மரணத்துடன், 20-ம் நூற்றாண்டு இந்திய செவ்வியல் நடனத்தின் வரலாற்றை நினைவுகூரும் முக்கியப்புள்ளி ஒன்று மறைந்துள்ளது. இந்தியாவின் மரபான நாட்டிய வடிவங்களை, சமூகப் பிரச்சினைகளைப் பேசுவதற்கான வெளிப்பாட்டு வடிவங்களாக்க முடியும் என்பதை நிரூபித்த முன்னோடிக் கலைஞர் அவர்.

“என்னைச் சுற்றியுள்ள, நான் வாழும், சுவாசிக் கும் உலகத்துடனான தொடர்பை வெளிப்படுத்து வதற்கான உள்ளார்ந்த தேவையே எனது படைப்பு கள். சந்தோஷம்-துக்கம், வாழ்வு-மரணம், நேசம்-வெறுப்பு, உருவாக்கம்-அழிவு என என்னைச் சுற்றி நிகழ்பவை தொடர்பான விழிப்புணர்வைத் தூண்டுவதே எனது படைப்புகள்” என்று கூறியவர் மிருணாளினி சாராபாய்.

இந்திய விடுதலைப் போராட்ட கால கட்டத்தில் பெண்கள் உரிமைகளுக்காகப் போராடிய செயல்பாட்டாளர் அம்முகுட்டிக்கும் வழக்கறிஞர் சுப்பராம சுவாமிநாதனுக்கும் 1918-ம் ஆண்டு பிறந்தவர் மிருணாளினி. நேதாஜி சுபாஷ் சந்திர போஸின் படையில் கேப்டனாகப் பணியாற்றிய லக்ஷ்மி சேஹல் மிருணாளினியுடைய அக்கா.

பெண் நடனக் கலைஞர்கள் பற்றிய தவறான கருத்துகள் நிலவிய காலத்தில் மிருணாளினியை நடனத்திலிருந்து பிரிப்பதற்காகவே சுவிட்சர் லாந்துக்குப் பெற்றோர் அனுப்பினர். ஆனால் ஐரோப்பாவில் மிருணாளினி, மேற்கத்திய நடனத்தைக் கற்றார். மிருணாளி இந்தியச் செவ்வியல் நடனப் பயிற்சி பெற வேறு வழியின்றி அவருடைய அம்மா சம்மதித்தார்.

20-ம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில் இந்தியச் செவ்வியல் நடனம் மிகப்பெரிய அடையாள நெருக்கடியைச் சந்தித்தது. சதிராட்டம் என்ற பெயரில் தென்னிந்தியாவில் தேவதாசிகள் பயின்றுவந்த கலையானது புரவலர்களின்றி அருகிப்போகும் சூழ்நிலை ஏற்பட்டது. இச்சூழ்நிலையில் 1936-ல் மெய்ஞ்ஞான சபையைச் சேர்ந்த ருக்மிணிதேவி அருண்டேல், இந்தியாவின் மதிப்பு வாய்ந்த நடன வடிவங்களைப் புதுப்பிக்கும் வகையில் கலாசேத்ராவைத் தொடங்கினார். பாரம்பரிய நடன ஆசிரியர்கள் பணிக்கு அமர்த்தப்பட்டனர். மிருணாளினியின் தாய், தன் மகளை கலாசேத்ராவில் சேர்த்தார்.

கலாசேத்ராவில் ஓராண்டு பரதநாட்டியப் பயிற்சியை முத்துக்குமார பிள்ளையிடம் படித்த மிருணாளினி, ரவீந்திரநாத் தாகூரின் சாந்தி நிகேதனில் சேர்ந்தார். மணிப்புரி நடனத்தை அமோபி சிங்கிடமும், கதகளியைக் கேளு நாயரிடமும் பயின்றார். கதகளி மற்றும் மோகினியாட்டம் மீதான ஈடுபாடு காரணமாகக் கவிஞர் வள்ளத்தோல் நாரயண மேனனின் பள்ளியான கேரள கலாமண்டலத்தில் சேர்ந்தார். குஞ்சு குரூப்பிடம் சேர்ந்து கதகளி வடிவத்தில் தேர்ந்தார். ஆண்கள் மட்டுமே ஆதிக்கம் செலுத்திய கதகளி மற்றும் குச்சுப்பிடியில் அவர் பெற்ற பயிற்சிதான் பின்னாட்களில் அவரது முக்கியமான படைப்புகளுக்கு உத்வேகமாக அமைந்தது.

1940-ல் பிரபல விண்வெளி விஞ்ஞானி விக்ரம் சாராபாயைக் காதல் திருமணம் செய்துகொண்டு குஜராத் தலைநகர் அகமதாபாத்தில் குடியேறினார். அகமதாபாத்தில் அவர் தொடங்கிய தர்ப்பணா அகாடமி, இந்தியாவின் பிரதான நிகழ்த்துகலைப் பயிற்சிக்கூடமாக விளங்கியது. “நடனத்தில் உடல்ரீதியான, மனரீதியான பயிற்சியை அடுத்து, உடல்ரீதியான பாவங்களின் ஆன்மிக இயல்பைத் தர்ப்பணாவில் கற்றுக்கொடுக்க முயல்கிறோம். உதாரணத்துக்கு ‘வணக்கம்’ சொல்லும் பாவத்தில் மானுடத்துவமும் பரம்பொருளும் அடையாளபூர்வமாக இணைக்கப்படுகிறது. நடனக் கலைஞர் தனது மரியாதையைப் பூமித் தாய்க்குச் செலுத்தும்போது, கைகளைச் சேர்த்து நெற்றியின் நடுப்பகுதிக்கு உயர்த்துகிறார். அது மூன்றாம் கண் என்னும் புதிய பரிமாணத்தை உணர்த்துகிறது. ஒவ்வொரு முத்திரையும் ஆழமான அர்த்தத்துடன் புரிந்துகொள்ளப்பட வேண்டும்” என்றார்.

தனது வாழ்நாள் முழுவதும் 300 நடனப் படைப்பு களை உருவாக்கிய மிருணாளினி சாராபாய், சமூக நீதி தொடர்பான சமகாலப் பிரச்சினைகளைத் தன் படைப்புகளில் வெளிப்படுத்தினார்.

அவரது சமூக ஈடுபாடு, குஜராத்தில் நலிந்துவந்த கைவினைக் கலைகளை நோக்கி அவரைத் திருப்பியது. குஜராத் அரசின் கைவினை மற்றும் கைத்தறி மேம்பாட்டுக் கழகத்தின் தலைவராக இருந்து எண்ணற்ற கலைஞர்களுக்கும் கைவினைஞர்களுக்கும் உதவினார். சுற்றுப்புறச் சூழலியலாளராகவும், எழுத்தாளராகவும், கவிஞராகவும் விளங்கியவர் மிருணாளினி. தென்னாட்டு வரம்புக்குள் இருந்திருக்க வேண்டிய பரதநாட்டிய வடிவத்தைத் தேசிய அளவில் பரப்பிய முக்கியமான கலைஞர் அவர். அவருடைய மகள் மல்லிகா சாராபாய், முக்கியமான நடனக் கலை ஆளுமை, சமூகச் செயல்பாட்டாளர்.

20-ம் நூற்றாண்டு இந்தியச் செவ்வியல் நாட்டிய வரலாற்றில் அவரைப் போன்ற வலுவான படைப்பாளுமைகள் மிகவும் குறைவே. இத்தனை வயதிலும் உடலை வருத்திக்கொண்டு அவர் நடனமாடுவது குறித்துக் கேள்வி கேட்டபோது அவர் சொன்ன பதில் இது:

“எனது நடனத்துக்கும் எனது ஒட்டுமொத்த இருப்புக்கும் எந்த இடைவெளியும் கிடையாது. எனது ஆன்மாவின் மலர்ச்சியான நடனம்தான் எனது கை கால்களில் இயக்கத்தைக் கொண்டுவருகிறது. நான் ஆடும்போதுதான் நானாக இருக்கிறேன். நடனமாடும்போதுதான் நிரந்தரத்துவமாக இருக்கிறேன். எனது அசைவுதான் எனது பதில்.”

நன்றி: தமிழ் இந்து

 

சிக்கலில் பரம்பிக்குளம் - ஆழியாறு திட்டம்

பி.ஏ.பி. என்று அழைக்கப்படுகின்ற பரம்பிக்குளம் - ஆழியாறு அணைத் திட்டம், கோவை, திருப்பூர் மாவட்டங்களுக்கு பாசன மற்றும் குடிநீர் தேவையை பூர்த்தி செய்யும் அணை திட்டங்கள் ஆகும்.  1958 நவம்பர் 9ம் தேதி தொடங்கப்பட்ட இத்திட்டம் தமிழகம்-கேரளம் மாநிலங்களிடையே நதிநீர் பங்கீடு செய்யப்பட்டு செயல்படுத்தப்பட்டது.

இதன் துணை நதிகளான தூணக்கனவு, பெருவாரிப்பள்ளம் ஆகியவை கேரள வனப்பகுதியில் அமைந்துள்ளன.  பிரதானமான பரம்பிக்குளம் அணை தமிழக பொதுப்பணித் துறையால் கட்டப்பட்டு, கேரள மாநிலத்தின் பகுதியில் இருந்தாலும் தமிழக அரசுதான் பராமரிப்பு  செய்கின்றது.

இந்த திட்டத்தின் நீர் பங்கீடு குறித்து கேரளாவும், தமிழகமும் 30 வருடங்களுக்கு ஒரு முறை அமர்ந்து பேசி மறு ஆய்வு செய்து ஒப்பந்தந்தத்தை குறித்து ஆலோசனை செய்ய வேண்டும்.  ஆனால் தமிழகமும், கேரளமும் இதை சரியாக முறைப்படுத்தவில்லை.  கடந்த 1992 ஆம் ஆண்டு இரு மாநில அமைச்சர்கள் மட்டத்தில் பேச்சுவார்த்தை நடந்தது.  அப்போது கேரளா பகுதியில் அமைந்துள்ள பரம்பிக்குளம் அணையை தங்கள் பொறுப்பில் ஒப்படைக்க வேண்டும். தமிழ்நாட்டுக்குத் தேவையான தண்ணீரை தாங்கள் வழங்குவதாக கேரளா கோரிக்கை வைத்தது.  ஆனால் அணை பராமரிப்பு செலவை தமிழகம்தான் ஏற்கவேண்டும் என்ற நிர்பந்தத்தையும் ஏற்படுத்தியது.

படிப்படியாக பரம்பிக்குளம் அணையை கேரளா தன்னுடைய கட்டுப்பாட்டுக்கு கொண்டுவர திட்டங்களை தீட்டி வருகிறது.  இந்த அணையின் அருகே தமிழக அரசின் ஒப்புதல் இல்லாமல் 2013 ஆம் ஆண்டு கேரள அரசு தனது வனக் காவல் நிலையத்தை திறந்து அணைப் பகுதிகளை கண்காணிக்கத் தொடங்கியது.  கடந்த ஜனவரி 16ம் தேதி பரம்பிக்குளம் அணை மற்றும் துணை அணைகளின் பராமரிப்புப் பணிக்காக சென்ற தமிழக பொதுப்பணித் துறை அதிகாரிகளை அங்கு அனுமதிக்காமல் கேரள வனத்துறை திருப்பி அனுப்பியது.

மற்ற பிரச்சினைகளான முல்லைப் பெரியாறு, குமரி மாவட்டத்தில் நெய்யாறு, நெல்லை மாவட்டத்தில் அடவி  நயினார், உள்ளாறு, விருதுநகர் மாவட்டத்தில் செண்பகவல்லி-அழகர் அணை திட்டம், கோவை மாவட்டத்தில் பம்பாறு, சிறுவாணி போன்ற நீராதார பிரச்சினைகளில் கேரளா வம்பு செய்வதைப் போல பரம்பிக்குளம்-ஆழியாறிலும் பிரச்சினை செய்ய துவங்கிவிட்டது.  தமிழக அரசின் கட்டுப்பாட்டில் பரம்பிக்குளம் அணை இருப்பதாக மத்திய அரசு வெளியிட்டுள்ள பட்டியலில் தெரிவிக்கப்பட்டும், கேரளா இப்படி வம்படி வேலை செய்ய தொடங்கிவிட்டது.

45 லட்சம் ஏக்கர் கோவை-திருப்பூர் மாவட்டங்களுக்கு பாசன வசதி கிடைத்தும், குடிநீர் வழங்கும் இந்த பரம்பிக்குளம் திட்டத்தை கேரளா முடக்கப் பார்க்கிறது.

எப்படி காவிரி பிரச்சினையில் ஒப்பந்தத்தை திரும்ப அமர்ந்து பேச முடியாமல் தள்ளப்பட்டதோ, அம்மாதிரியே திரும்ப 30 ஆண்டுகளுக்கு ஒருமுறை அமர்ந்து பரம்பிக்குளம் - ஆழியாறு திட்டத்தை ஆய்வு செய்யாமல் இருப்பது முறையற்ற நடவடிக்கையாகும்.  ஒத்துழைப்புத் தராமல் கேரள அரசை மத்திய அரசு கண்டிக்காமல் பாராமுகமாகவே இருக்கின்றது.  கவனத்தோடு கவனிக்க வேண்டிய தமிழக அரசும் கண்மூடித்தனமாக வேடிக்கை பார்த்துக்கொண்டிருப்பதும் வேதனையை தருகின்றது.

தமிழகத்தின் நீர் ஆதார உரிமைகள் அண்டை மாநிலங்களால் பறிக்கப்படுவது நெறியற்ற வாடிக்கைதனங்களாகிவிட்டது.

What's Hot in the Bose Files

Makkal Medai (15/01/2016) | Puthiya Thalaimurai TV

General Election - Nerpada Pesu (22/01/16) | Puthiya Thalaimurai TV

A Queen Who Would Not Yield

Queen Mangammal of Madurai fought off numerous hostile kings. She also created sturdy infrastructure, focusing on roads and access to water. The highway she built from Kanyakumari is still called Mangammal Salai.

The year is 1689 CE. India is almost entirely occupied by the Mughals under Aurangzeb. Well, not entirely. But some small kingdoms of indomitable Nayaks still hold out stubbornly against the invaders at the southern tip of the country. Life is not easy for these kingdoms of Mysore, Madurai, Tanjore etc who constantly fight one another, besides the Marathas and Mughals. And amongst them was the Madurai Queen Mangammal, alternately battling and befriending her neighbours, walking a tightrope to preserve her kingdom for 18 years.

Most histories do not even mention the Nayaks, who ruled small kingdoms in the extreme south of India after the fall of Vijayanagar to the Deccan Sultanates in the battle of Talikota in 1565. This period from 1565 till the rise of Haider Ali in Mysore in 1761 is simply ignored.

A little background. The Pandyas had ruled in Madurai from time immemorial; they have been mentioned in the Ramayana and the Mahabharata, the Sangama literature, and even by the Greek historian Herodotus in 5th century BCE. The longest reigning Indian dynasty, through nearly two millennia, they held on to the throne of Madurai. They were defeated in 1311 by Malik Kafur, Allauddin Khilji’s general, who sacked the ancient Meenakshi temple. The Pandyas were finally displaced by Muhammad Bin Tughlaq in 1323. They retreated further south and ruled from Tenkasi until 1650. The Tughlaq governor later declared independence and created the sultanate of Madurai.

The great Vijayanagar kingdom under General Kumara Kampanna Nayak conquered Madurai in 1378. The conquest is described lyrically by the his wife Gangadevi, a rare woman poet, in the epic poem Madhura Vijayam. Kampanna then ruled the kingdom as a Nayak on behalf of Vijayanagar.

Akin to dukes and counts in medieval Europe, the Nayaks were semi-independent feudal governors in the Vijayanagar kingdom. They owed fealty to the king, paid a certain fixed revenue, and made their troops available for battle. Though initially appointed at the king’s pleasures, the posts soon became hereditary in the great Indian tradition, which still persists!

Vishwanatha Nayak (1559-1600) of Madurai declared his independence soon after the battle of Talikota and the subsequent prolonged sack and destruction of Vijayanagar, the richest and most populous city in the country. Vishwanatha rebuilt the ancient Meenakshi Amman temple, which was dedicated to Meenakshi, the legendary woman ruler of the Pandyas, deified as an incarnation of Parvati.

Other Nayaks also declared independence. These kingdoms of Mysore, Tanjore etc incessantly battled one another, as well as the Sultanate of Bijapur.

Chokkanath Nayak became the king of Madurai in 1662 at the age of 16. He inherited a much shrunken kingdom, as his father had lost territory to the Wodeyar king of Mysore, and the Nayak of Thanjavur, as well as to the Sultanate of Bijapur.

Swarajya Jan 2016 Issue Final_page39_image49

He was married to Mangammal, the daughter of Tupakula Lingama Nayaka, a general of Madurai. In his reign, he started off with some good luck—he won a few battles and recovered some territories. His signal success was the conquest of Thanjavur. The legend of destruction of Thanjavur is thus: Chokkanath sent a proposal for marriage to the daughter of the Thanjavur king, Vijayraghava, who not only refused but was deeply offended at the temerity of Chokkanath, whom he thought a lower kind of Nayak, treated the emissaries carrying the proposal very badly.

Enraged, Chokkanath attacked Thanjavur, and Vijayraghava died on the battlefield, after sending off a signal to blow up his entire family and harem! Chokkanath did not enjoy his conquest for long though; in a dramatic twist, Vijayraghava’s son who had escaped and been secretly sheltered by a merchant, requested the Bijapur Sultan to reinstate him.

Troops were sent under Venkoji, Shivaji’s half brother, who predictably crowned himself instead, and founded the Maratha Bhonsle dynasty of Thanjavur, which ruled till 1855, when Lord Dalhousie annexed it under the Doctrine of Lapse.

Back to Madurai. In the tragic absence of the now dead Thanjavur princess, Mangammal became Chokkanath’s chief queen. Chokka now suffered reverses in the many wars he habitually initiated. To add to his problems, Shivaji came raiding south in 1677. Shivaji captured many fortresses, including the important one of Gingee from Bijapur, and carried away much wealth from all the kingdoms. When Chokka died in 1682, his kingdom was financially distressed, bled by all the wars fought and lost with his neighbours.

His young son Virappa Nayak now came to power. He was guided by his mother Manganammal, who had staunchly refused to commit sati. He had a short but successful reign and was known for his energy in handling both external and internal issues. He however died in 1689 of small pox.

He left behind a disconsolate pregnant wife, whom Mangmmal forcibly restrained from committing sati. On giving birth to a son Vijayaranga, his wife Mutuammal promptly committed suicide!

In 1689, Mangammal now assumed the power of the state as regent on behalf of her infant grandson.

Mangammal’s rule was quite different from her husband Chokkanatha’s. He had been forever embroiled in futile, impractical and expensive wars, which had drained his kingdom. Mangammal also fought many wars, but she often concluded treaties with former foes, and was more interested in the fruits of peace and the welfare of her subjects. She is considered a great ruler of Madurai, who preserved her kingdom in troubled times, and truly cared for her subjects.

Bijapur and Golconda had fallen to Aurangzeb in 1686 and 1688 respectively, and the Mughals were at her door. Chikkadevaraya Wodeyar of Mysore and Shahji Bhonsle of Tanjore had accepted Mughal dominance, and Mangammal could read the writing on the wall. She accepted a tributary position to the Mughals and indeed then exploited the relationship by sending beautifully written letters and expensive gifts to the Mughal generals, and keeping them firmly on her side.

She solicited troops from them to fight her other enemies like Tanjore and thus recovered territory. In an extremely fluid and dangerous environment, she fully used all the kootniti options prescribed in Indian polity—sam, dam, dand and bhed. She continuously evaluated her options with her foes; often fighting them, sometimes buying them off, and sometimes creating allies who would then fight them. Her prudence substantially prolonged the life of her kingdom.

However, as has been seen with other women rulers, who are typically perceived as weak, on her accession, neighbouring kingdoms attacked her, and some tributaries promptly stopped paying their tribute.

She held her own against Chikkadevaraya of Mysore, who attacked her kingdom and invaded her capital Trichy. They had to withdraw due to the Maratha threat they faced in Mysore.

Ravi Varma, the king of Travancore, had stopped paying tribute. So, every year, she would send an army, which would successfully collect the tribute. An organized resistance by him in 1697 was firmly quashed, with much transfer of wealth to Madurai.

The dreaded Marathas of Tanjore under Shahji continued raiding Madurai, and Mangammal had to finally declare war on him. As his army spilled into Madurai, realizing that her troops would be unable to hold off the excellent Maratha cavalry, Mangammal decided that offence was the best form of defence, and stealthily sent off her troops to harry Tanjore. As Shahji’s troops turned back to defend their territory, they were ambushed at a river crossing, and forced to sue for peace. Remember, at this time, even Aurangzeb was having trouble fighting off the Marathas! Madurai and Tanjore signed a peace treaty.

Their newfound friendship was soon put to the test. In an early edition of the Cauvery water dispute, the Mysore king built a dam, which stopped the flow of the river into Madurai and Tanjore. Some things never change! The erstwhile foes planned a war together against Mysore, but were fortunately spared the effort as unprecedented rains washed off the dam and removed the threat.

Mangammal’s major defeat was her inability to suppress the rebellion of the Setupati ruler of Ramnad, who then declared himself an independent ruler in 1702.

She built a lot of infrastructure. She focused on the provision of sadak and paani (bijli had not yet been invented). She was particularly known as a road maker; she built numerous roads, lined with inns, wells and trees. The highway she built from Kanyakumari is still called Mangammal Salai. In fact, almost every fine avenue in the towns of her kingdom is now ascribed to her. She built many canals and tanks as well.

In her kingdom, she was very liberal in allowing the practice of all religions. When pressured to persecute Christians by other rulers, she is supposed to have said that just as some were allowed to eat rice and others meat, so also was it lawful for each man to practice or adopt whatever religion seemed to him the best. She also gave gifts to mosques.

In particular, she endowed the Meenakshi temple in Madurai, where she instituted the Unjal (swing) festival and built pavilions like the Rani Mangammal Mandapam. A painting in the temple shows the temple priest handing over the royal sceptre to the queen.

She built many choultrys—residences for pilgrims, including a particularly fine one in Madurai. Her own summer palace Tamukkam in Madurai now houses a museum.

Her death is shrouded in mystery. Oral legend says that her grandson, on achieving his majority, wanted total control. He is supposed to have locked her in a room where she starved to death. There are of course no official records. Vijayanatha assumed the throne in 1706, and had a disastrous rule.

The kingdom was finally annexed by the Nawab of Arcot in 1739.

இலங்கை வானொலி

இலங்கை வர்த்தக ஒலிபரப்பு எந்நாளும் நீங்கா நினைவுகளாக பரிணமித்துவிட்டன.  அறுபதுகளில் தெற்கு மாவட்டங்களில் இலங்கை வானொலி பாடல்கள்தான் செவிக்கு இனிமையான கீதங்களாக திகழ்ந்தது.  எட்வேர்ட் ஹாப்பர் இலங்கை ஒலிபரப்புக்கு கர்த்தவாக திகழ்ந்தார்.  1967 ஜனவரி மாதம் 5ம் தேதி இலங்கை வானொலி கூட்டு ஸ்தாபனமாக மாற்றம் செய்யப்பட்டது.  இலங்கை வானொலி நிலையம் ஆசியாவின் பிரதான வானொலி நிலையமாக திகழ்ந்தது.  பி.பி.சி. வானொலி ஆரம்பிக்கப்பட்ட உடன் 1922 ல் இலங்கையில் வானொலி ஒலிபரப்பு தொடங்கப்பட்டது.  இரண்டாம் உலகப்போரின்போது, இலங்கை வானொலி செய்திகள் கிழக்காசிய நாடுகளுக்கு உலகப்போரின் நிலைமைகளை எடுத்துச்செல்லும் ஊடகமாக அப்போதே திகழ்ந்தது.  இலங்கை விடுதலை பெற்றபின் 1949ல் இலங்கை வானொலி என்று மாற்றம் பெற்றது.  இந்த வானொலி உருவாக்கப்பட்ட வர்த்தக சேவை, தமிழ் பாடல்கள் ஒலிபரப்பு முக்கியமாக இலங்கை தமிழர்களும், தென்மாவட்ட தமிழகர்களும் பயன்பெற்றனர். இதற்கென தனி ரசிகர்களே அறுபதுகளில் இருப்பார்கள்.  நேயர் விருப்பத்திற்கு தங்கள் பெயர்களை பாட்டு ஒலிபரப்புவதற்கு முன்னால் அறிவிக்கவேண்டும் என்று விரும்பியதெல்லாம் உண்டு.  தன் குரலால் மக்களை ஈர்த்த அப்துல் ஹமீது, ராஜேஸ்வரி சண்முகம், கே.எஸ். ராஜு ஆகியோர்களையெல்லாம் மறக்கமுடியுமா.  அவர்களது உச்சரிப்பை இன்றைக்கும் நினைவுகள் உள்ளன. பாட்டுக்குப் பாட்டு, ஒரு நிமிட தமிழ், அன்றும் இன்றும், நேயர் விருப்பம், நீங்கள் கேட்டவை, புதுவெள்ளம், மலர்ந்தும் மலராதவை, இசையும் கதையும், இரவின் மடியில் என்ற நிகழ்ச்சிகளில் எப்படி அருமையான பாடல்களை தமிழர்களுக்கு தந்து வழங்கினர். நிகழ்ச்சியை தொகுப்பதும், நல்ல தூய தமிழும், மறக்க முடியாதவை.  கவிஞர் கண்ணதாசன் மறைந்தபோது இலங்கை வானொலி தனி நிகழ்ச்சியை நடத்தி கண்ணீர் அஞ்சலி செலுத்தியது.

இந்த நிகழ்ச்சி தொகுப்பாளருடைய பேச்சு, அறிவிப்பாளருடைய கற்பனை ஆற்றல் போன்றவற்றை எப்படி மறக்க முடியும்.  இலங்கை வர்த்தக வானொலி என்றைக்கும் மறக்க முடியாத ஒலிபரப்பு தாரகை. எத்தனை தொலைக்காட்சிகளும், ஊடகங்கள் இசைகள் இருந்தாலும், 48 ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் இலங்கை வானொலியில் கேட்ட கீதங்களுக்கு ஒப்பானது எதுவும் கிடையாது. அப்போது பாடல்களை கேட்டாலே, தொலைக்காட்சியில் பார்ப்பது போன்று அந்த பாடல் காட்சிகள் மனதில் கற்பனையாக படமாக ஓடும். அந்த சக்தியை இலங்கை வானொலி வழங்கியது.  இதற்காகவே கடன் வாங்கியாவது டிரான்சிஸ்டர்கள், மின்சார வசதி உள்ள வீடுகளில் வானொலி பெட்டிகளை வாங்குவது உண்டு.  குறிப்பாக பிலிப்ஸ், மர்ஃபி ரேடியோக்கள் பிரபல்யம்.

அந்த காலத்தில் நெல்லை மாவட்ட கிராமங்களில் ஒரு வீட்டில் ஹெர்குலஸ் சைக்கிள் இருக்கின்றதா? ரலே சைக்கிள் இருக்கின்றதா? டேபிள் ஃபேன் இருக்கின்றதா? பிலிப்ஸ் ரேடியோ இருக்கின்றதா? மர்ஃபி ரேடியோ இருக்கின்றதா? என்பது ஒரு முக்கிய விசாரிப்பாக இருக்கும்.  மர்ஃபி ரேடியோவினுடைய டிரேட் மார்க் அடையாளமாக ஒரு சிறுவன் விரலை உதட்டுப் பக்கத்தில் வைத்துக்கொண்டிருப்பது ரசிக்கக் கூடியதாக இருக்கும்.  இப்படியாக கிராமங்களில் சிலோன் ரேடியோ என்று சொல்லி பேசிக்கொள்வது வாடிக்கை. சென்னை வானொலி நிலையம், திருச்சி வானொலி நிலையம் இருந்தாலும், இலங்கை வானொலி வர்த்தக ஒலிபரப்பின் தமிழ் முழக்கம், தென் தமிழ்நாட்டை கட்டிப்போட்டதால், ஈழத் தமிழர்களின் உறவும் நம்மோடு கலந்துவிட்டது.  இலங்கை வானொலி வர்த்தக ஒலிபரப்பு ஒரு மறக்க முடியாத அத்தியாயமாக தமிழர்களுடைய வாழ்வியலோடு பின்னி பிணைந்தது.

நேதாஜி சுபாஷ் சந்திர போஸ் - Nethaji Subash Chandra Bose

வங்கம் தந்த சிங்கம் சுபாஷ் சந்திர போஸ் பற்றிய 10 சுவாரஸ்யமான விஷயங்கள்
இந்திய வரலாற்றின் ஒப்பற்ற நாயகன். வரலாற்றை அலைக்கழிக்கும் ஓர் அழியா சரித்திரம் ‘நேதாஜி’ சுபாஷ் சந்திர போசின் பிறந்த தினம் இன்று. ஆங்கில ஏகாதிபத்தியத்திற்கு மிகப்பெரிய தலைவலியாய் விளங்கிய, இந்திய இளைஞர்களின் கனவாய் வாழ்ந்த இந்த சிங்கம் வங்கத்தில் உதித்த தினம் இன்று. இவரது மரணம் வேண்டுமானால் சர்ச்சைக்குள்ளானதாக இருக்கலாம், ஆனால் இந்திய சுதந்திரத்திற்கான இவரது முழக்கங்களும் போராட்டங்களும் அழியாப்புகழ் பெற்றவை. நேதாஜி என்ற ஒற்றைச் சொல்லை சொன்னால் ஒவ்வொருவரின் ரத்த நானங்களும் துடிப்பது எதனால், ஆங்கிலேயர்கள் இந்த ஒற்றை மனிதனைப் பார்த்து அரண்டது எதனால்? ஏன் இவருக்கு மட்டும் அப்படியொரு தனித்துவம்?இதோ…

ஐ.சி.எஸ் பதவியை உதரினார்:

இந்திய சிவில் சர்வீஸ் தேர்வுகளுக்கான ஐ.சி.எஸ் தேர்வில், இந்திய அளவிலேயே நான்காம் இடம்பெற்று தேர்ச்சியடைந்தார் சுபாஷ். மிகப்பெரிய பதவி.. சர்க்கார் உத்தியோகம்… ஆனால் அவையெல்லாம் ஆங்கிலேயர் முன் அவரை மண்டியிடச் செய்யவில்லை. தேர்ச்சி பெற்ற உடனேயே தனது ராஜினாமா கடிதத்தை மான்டேகு பிரபுவிடம் அளித்தார் சுபாஷ். மதிப்புமிக்க பதவியை உதரித்தள்ளிய அவரைப் பார்த்து, “உன் பெற்றோர் வருத்தப்படமாட்டார்களா” என்று அவர் கேட்டதற்கு, “என் தாய் தந்தையருக்கு வருத்தமாகத்தான் இருக்கும். ஆனால் என் தாய்நாட்டின் வருத்தம் அதை விடப் பெரியது” என்று சொல்லி அவருக்கே அதிர்ச்சயளித்தார்.

சிறையிலிருந்தே சீறினார்:

1924ம் ஆண்டு பர்மாவின் மாண்டலே சிறையில் அடைக்கப்பட்டிருந்தார் நேதாஜி. அந்த மோசமான சிறையிலேயே அவரை முடக்க நிணைத்தது ஆங்கில அரசு. ஆனால் அப்போது நடந்த வங்க சட்டமன்றத் தேர்தலில் சிறையிலிருந்தவாரே வெற்றி வாகை சூடினார் போஸ். அதுதான் வங்க மக்கள் அவர் மீது கொண்டிருந்த நம்பிக்கை. இந்த வெற்றி தான் ஆங்கில அரசின் கூரிய பார்வையை போஸின் பக்கம் திருப்பியது. தங்களது தடங்கல்கள் அத்தனையையும் மீறி ஒருவரால் சிறையிலிருந்து வெல்ல முடிகிறது என்றால், இவர் நமக்கு மிகப்பெரிய அச்சுறுத்தல் என்று பிரிட்டிஷ் அரசை உணர வைத்தது அந்த வெற்றி.

விடுதலையை நிராகரித்தார்:

மாண்டலே சிறையில்,போஸ் அவர்கள் காச நோயால் அவதிப்பட, அனைவரும் அவரை விடுவிக்கச் சொல்லி போராட்டம் செய்தனர். அவரது உயிர் ஆபத்தான நிலையை எட்டியதால் இரண்டு நிபந்தனைகளோடு அவரை விடுதலை செய்ய நினைத்தது பிரிட்டிஷ் அரசு. ஒன்று, சுபாஷ் மன்னிப்பு கேட்க வேண்டும், இல்லை அரசாங்கத்தின் நிபந்தனைகளுக்கு உட்பட்டு 3 ஆண்டுகள் இந்தியாவில் நுழையாது இருத்தல் வேண்டும் என்பது. சுபாஷின் தாய், சகோதரர் உட்பட அனைவரும், அவர் விடுதலை ஆனால் போதும் என்று நினைத்திருக்க, “நான் ஒன்றும் கோழையல்ல மன்னிப்புக் கேட்க. என்னை என் நாட்டுக்கள் வரக்கூடாதென்று சொல்ல இவர்கள் யார்? இந்த நிபந்தனைகளை என்னால் ஏற்க முடியாது” என்று சொல்லி விடுதலையாக மறுத்துவிட்டார் சுபாஷ். மரணத்தின் பிடியிலும் மங்காமல் ஒலித்த அந்த சிங்கத்தின் கர்ஜனைக்கு அரசாங்கம் அரண்டுதான் போனது.

தி கிரேட் எஸ்கேப்:

இந்தியா மட்டுமின்றி உலகெங்கும் இவரது பெயர் ஒலிக்கக் ஒரு நிகழ்வு தான் காரனம். வீட்டுச் சிறையில் பயங்கர கண்கானிப்பில் இருந்த நேதாஜி, ஆங்கிலேயரின் கண்களில் மண்ணைத் தூவி தரை வழியாகவே பயனம் செய்து ஆப்கனையும், பின்னர் அங்கிருந்து பெருமுயற்சி எடுத்து ஜெர்மனியையும் அடைந்தார். சுபாஷைக் காணவில்லை என நாடே அல்லோலப்பட, ஜெர்மனியிலிருந்து சுபாஷ் அவர்கள் முழங்க, மொத்த உலகமும் இந்தப் போராளியைப் பார்த்து வியந்தது. தன் நாட்டின் சுதந்திரத்திற்காக, தனி ஒரு மனிதனால் இவ்வளவு தூரம் செல்ல முடியுமா என்று ஜப்பான்,இத்தாலி போன்ற நாடுகளே இவரை வியந்து போற்றின. உலகின் தலைசிறந்த எஸ்கேப்களில் சுபாஷின் பெயருக்கு ஸ்பெஷல் இடம் உண்டு.

ஹிட்லரிடம் முறைப்பு:

ஜெர்மனியில் ஹிட்லரை சுபாஷ் அவர்கள் சந்தித்து, இந்திய சுதந்திரத்திற்கு உதவி கேட்டார். என்னதான் உதவி கேட்கச் சென்றிருந்தாலும், சுபாஷின் தேசப்பற்று அவரை கோபமடையச் செய்தது. இந்தியர்களை காட்டுமிராண்டிகள் என்று ஹிட்லர் தனது புத்தகத்தில் குறிப்பிட, அதை எதிர்த்துப் பேசிய போஸ், அவ்வாக்கியத்தை திரும்பப் பெறச்சொன்னார். “இந்தியா சுதந்திரம் பெறுவது கடினம்” என்று ஹிட்லர் கூற, “எனக்கு எவனும் அரசியல் சொல்லித் தரத் தேவையில்லை என்று உங்கள் அதிபருக்குக் கூறுங்கள்” என்று மொழிப்பெயர்ப்பாளரிடம் சொல்லிவிட்டு கோபமாக வெளியேறினார் சுபாஷ். உலகின் மிகப்பெரிய சர்வாதிகாரி ஹிட்லர் முன் முதல்முறையாக அப்படி ஒருவர் பேச, சுபாஷின் திராணியை நினைத்து வியந்தனர் ஹிட்லரின் உதவியாளர்கள்.

தீர்க்கதரிசி:

1938 குஜராத் காகிரஸ் மாநாட்டில், இந்திய தேசிய காங்கிரசின் தலைவராக தனது முதல் உரையை வாசித்தார் சுபாஷ். “ஆங்கிலேய அரசு பிரித்தாலும் சூட்சியை இங்கு அமுல்படுத்தும். நம் தேசத்தை சுக்குநூறாக உடைக்கும். நாம் ஒற்றுமையோடு அதை எதிர்த்து வெல்ல வேண்டும்” என்று கூறினார். எது நடக்கக்கூடாது என்று அவர் நினைத்தாரோ, அதுவே ரத்தமும் சதையும் சிதற இந்நாட்டில் அரங்கேறியது. ஆங்கில அரசின் ஒவ்வொரு அசைவும் எப்படி இருக்கும் என்று நன்கு அறிந்தவர் போஸ் அவர்கள்.

ஜெய் ஹிந்த்:

இன்று பள்ளிகள் முதல் போர் முனைகள் வரை ஒவ்வொருவரும் சொல்லிவரும் ‘ஜெய் ஹிந்த்’ சுலோகத்தை முதல் முதல் பயன்படுத்தியவர் நேதாஜி தான். இந்த வார்த்தையைச் சொல்லும்போதெல்லாம் நமக்குள் எழும் அந்த தேசப்பற்று தான் அம்மாபெரும் மனிதனுக்கு நம் காணிக்கை.

ரத்தம் தா..சுதந்திரம் தருகிறேன்..

இந்திய தேசிய ராணுவத்தை அமைத்து இந்திய சுதந்திரப் போருக்கு புது ரத்தம் பாய்ச்சியவர் சுபாஷ் சந்திர போஸ். ஒவ்வொரு இளைஞனையும் தனது சீறிய பேச்சால் சுதந்திரப் போரில் பங்குபெறச் செய்தார். “ரத்தம் கொடுங்கள். நான் சுதந்திரம் தருகிறேன்” என்ற சுபாஷின் பேச்சு ஒவ்வொரு இளைஞனையும் தட்டி எழுப்பியது. இந்திய தேசிய ராணுவத்தில் சுபாஷின் ரத்தம் பாய்ச்சப்பட, அது ஆங்கிலேயரின் இந்தியப் படையிலும் பாய்ந்தது. இனி இந்திய ராணுவத்தை நம்ப முடியாது என்பதால் தான், பிரிட்டிஷ் அரசு இந்தியாவை விட்டு வெளியேறியது என்று சில வல்லுநர்கள் கூறுகின்றனர்.

கடலுக்கு அடியிலும் சீற்றம்:

சுபாஷின் சீற்றம் தரையில் மட்டும் வெளிப்படவில்லை. அது கடல்,கரை,காற்று,மலை அனைத்தையும் கடந்து நின்றது. ஜப்பான் சென்று இந்திய சுதந்திரப் போருக்கு ஆயத்தமாக விரும்பிய சுபாஷ், ஜெர்மனியிலிருந்து நீர்மூழ்கிக் கப்பல் வழியாக சுமார் மூன்று மாதம் பயணம் செய்து டோக்கியோவை அடைந்தார். எங்கும் விமானங்கள் குண்டுகள் வீசி வந்த இரண்டாம் உலகப் போர் சமயம் இப்படி மூன்று மாத காலம், உயிரைத் துட்சமாய் மதித்து அவர் செய்த இப்பயணம் உலக வரலாற்றில் அழியாப் புகழ் பெற்றது.

தமிழகத்துடனான தொடர்பு:

நேதாஜியின் இந்திய தேசிய ராணுவத்தில், லட்சுமி அம்மையார் படைத்தளபதியாக இருந்தது நாம் அறிந்ததே. அதுமட்டுமல்லாது, பசும்பொன் முத்துராமலிங்கத்தேவர் ஐயாவிடமும் நல்ல உறவைக் கொண்டிருந்தார் நேதாஜி. 1949ல் கமுக்கத்தில் நடந்த ஒரு மாநாட்டில், “நேதாஜி விமான விபத்தில் இறக்கவில்லை. அவர் சரியான தருனத்தில் வருவார். என்னோடு நேரடியான தொடர்பில் இருக்கிறார்” என்று கூறீயிருந்தார் பசும்பொன் ஐயா. இவரே பார்வேர்டு பிளாக் கட்சியின் மாநிலத் தலைவராக இருந்தது குறிப்பிடத்தக்கது.

வேண்டாம் பாரத ரத்னா:

1992ம் ஆண்டு இறந்தவர்களுக்குத் தரப்படும் ‘போஸ்துமஸ்’ முறையில் நேதாஜிக்கு பாரத ரத்னா விருது வழங்கப்பட்டது. “எங்கள் தலைவர் எப்போது இறந்தார்?அவர் மரணம் உண்மையில்லை” என்று கூறி பலரும் அவ்விருதுக்கு எதிர்ப்பு தெரிவித்தனர். போஸின் குடும்பமும் அவ்விருதை ஏற்க மறுத்தது. தங்கள் தலைவனின் மரணத்தை பல ஆண்டுகள் ஆனபின்னும் கூட சிலர் ஏற்க மறுத்தனர். இதுதான் சுபாஷுக்கான மரியாதையை.

வாழ்வின் ஒவ்வொரு நொடியிலும் இந்திய சுதந்திரத்தையே நினைத்துக்கொண்டிருந்த ஒரு மாமனிதனை நாம் ஒரு நொடியும் மறக்கக் கூடாது. அதுவே அவருக்கு நாம் செய்யும் மிகப்பெரிய மரியாதை. அதற்கு முன்னாம் இந்த பாரத ரத்னாவெல்லாம் தூசிற்குச் சமம். அவரது சாம்பல் தைவானின் வானத்திலோ, ஜப்பானின் கோவிலிலோ இல்லை இமையமலையின் பனிகளிடையோ…எங்கு வேண்டுமானால் இருக்கலாம். ஆனால் அவர் பேசிச் சென்ற சொல் ஒவ்வொன்றும் சுவாசிக்கும் ஒவ்வொரு இந்தியனின் நாசியிலும் கலந்திருக்கிறது. அதை நாம் பரசாற்ற உரக்கச் சொல்வோம்

#Ksr_post #ksradhakrishnan_posts #netaji

மதுரை - Madurai

காலங்கார்த்தாலே 6 ம்ணிக்கே சூடா பணியாரம்....
7 மணிக்கே இடியாப்பமும் தேங்காய் பாலும்....
10 மணிக்கு மேல எப்பவுமே ஜில் ஜில் ஜிகர்தண்டா....
12 மணிக்கு மேல அம்சவல்லி பிரியாணி....
மதியானம் அம்மா மெஸ்ல வறுத்த கறி....
4 மணிக்கு மேல தினமனி தியேட்டர் வாசல்லயும், சினிப்பிரியா தியேட்டர் வாசல்லயும் பருத்திப் பால்...
சாயங்காலம் கோணார் மெஸ்ல கறி தோசை...
7 மணிக்கு கலெக்டர் ஆபீஸ் பக்கத்துல ரத்தப் பொறியலும், ஆட்டுக் கால் சூப்பும்...
முதலியார் மெஸ் இட்லியும் கறியும்...
ராத்திரி பூரா 5 வகை சட்னியோட 1 ரூபாய்க்கு இட்லி...
ராஜாபார்லியின் புகழ் பெற்ற கொக்கோ மிட்டாய்...
ஞாயிற்றுக் கிழமை விடியல் காலையிலேயே தெப்பக்குளத்துல கிரிக்கட் பிட்ச் புக்கிங்...
தினம் இரவுக்காட்சி பார்க்க அலுக்காத அளவுக்கு தியேட்டர்கள்....
பரளியில் ஒரு மரத்து கள்ளுடன் நாட்டுக்கோழி....
விடிகாலை 6 மணிக்கே வாசல் தெளிச்சு கோலம் போட்டு கடை திறக்கும் குஷ்பு ஒயின்ஸ்....
புகழ் பெற்ற சன் ஒயின்ஸ்...
நினைச்சா பைக்ல கொடைக்காணல்...
யோசிக்காமலேயே கும்பக்கரை அருவி....
குப்புற விழுந்தா சுருளி அருவி...
அலுக்கும் போதெல்லாம் குட்லாடம்பட்டி அருவி....
கைமாற்று குடுத்து விட்டு திருப்பி கேட்காத நண்பன்

Madurai during 1964 near Mission Hospital

பூபாலசிங்கம் புத்தக நிலையம்

ஈழத் தமிழர்கள் குறித்தான நூல்களை புரட்டிக்கொண்டிருக்கும்போது யாழ்ப்பாணம் - பூபாலசிங்கம் புத்தக நிலையம் ரப்பர் ஸ்டாம் போட்ட புத்தகம் ஒன்றை பார்த்தவுடன் பழைய நினைவுகள் மனதில் ஊஞ்சலாடின.

யாழ்ப்பாணத்தில் இது ஒரு முக்கியமான புத்தக விற்பனை நிலையம். அங்கு சென்றபோது அந்த புத்தகக் கடையில் இரண்டு மூன்று நூல்களை விரும்பி வாங்கியது உண்டு. 

ஈழத் தமிழர்களுடைய அடையாளமாக பூபாலசிங்கம் புத்தக நிலையம் இன்றும் யாழ்ப்பாணத்தில் உள்ளது.

ஈழப்போராட்டத்திற்கு இந்தப் புத்தக நிலையம் ஒரு நாற்றாங்காலாக அமைந்தது என்றே சொல்லலாம்.

India-China Dispute: Nehru’s Himalayan Blunder

Pandit Jawaharlal Nehru is remembered for his blunder in Kashmir, but his surrendering Indian interests in Tibet may prove to be more lasting. The border dispute is the result of a series of avoidable errors.

Nehru and the China-Tibet relations

In the year 1950, two momentous events shook Asia and the world. One was the Chinese invasion of Tibet, and the other, Chinese intervention in the Korean War. The first was near, on India’s borders, the other, far away in the Korean Peninsula where India had little at stake. By all canons of logic, India should have devoted utmost attention to the immediate situation in Tibet, and let interested parties like China and the U.S. sort it out in Korea.

But Jawaharlal Nehru, India’s Prime Minister, did exactly the opposite. He treated the Tibetan crisis in a cursory fashion, while getting heavily involved in Korea. India today is paying for this policy, by being the only country of its size in the world without an official boundary with its giant neighbor. Tibet soon disappeared from the map. As in Kashmir, Nehru sacrificed national interest at home in pursuit of international glory abroad.

India at the time maintained missions in Lhasa and Gyangtse. Due to the close relations that existed between India and Tibet going back centuries and also because of the unsettled conditions in China, Tibet’s transactions with the outside world were conducted mainly through India. Well into 1950, the Indian Government regarded Tibet as a free country.

The Chinese announced their invasion of Tibet on 25 October 1950. According to them, it was to ‘free Tibet from imperialist forces’, and consolidate its border with India. Nehru announced that he and the Indian Government were “extremely perplexed and disappointed with the Chinese Government’s action…” Nehru also complained that he had been “led to believe by the Chinese Foreign Office that the Chinese would settle the future of Tibet in a peaceful manner by direct negotiation with the representatives of Tibet…”

This was not true, for in September 1949, more than a year before the Chinese invasion, Nehru himself had written: “Chinese communists are likely to invade Tibet.” The point to note is that Nehru, by sending mixed signals, showing more interest in Korea than in Tibet, had encouraged the Chinese invasion; the Chinese had made no secret of their desire to invade Tibet. In spite of this, Nehru’s main interest was to sponsor China as a member of the UN Security Council instead of safeguarding Indian interests in Tibet. (Earlier Nehru had rejected permanent membership of the United Nations Security Council as a protest against its failure to admit China.)

Nehru Encourages China

Because of this, when the Chinese were moving troops into Tibet, there was little concern in Indian official circles. Panikkar, the Indian Ambassador in Beijing, went so far as to pretend that there was ‘lack of confirmation” of the presence of Chinese troops in Tibet and that to protest the Chinese invasion of Tibet would be an “interference to India’s efforts on behalf of China in the UN.” So Panikkar was more interested in protecting Chinese interests in the UN than India’s own interests on the Tibetan border!

Nehru agreed with his Ambassador. He wrote, “our primary consideration is maintenance of world peace… Recent developments in Korea have not strengthened China’s position, which will be further weakened by any aggressive action [by India] in Tibet.” So Nehru was ready to sacrifice India’s national security interests in Tibet so as not to weaken China’s case in the UN!

Sardar Patel’s Warning Ignored

It is nothing short of tragedy that the two greatest influences on Nehru at this crucial juncture in history were V.K. Krishna Menon and K.M. Panikkar, both communists. Panikkar, while nominally serving as Indian ambassador in China, became practically a spokesman for Chinese interests in Tibet.

Sardar Patel remarked that Panikkar “has been at great pains to find an explanation or justification for Chinese policy and actions.” India eventually gave up its right to have a diplomatic mission in Lhasa on the ground that it was an ‘imperialist legacy’. This led to Nehru’s discredited ‘Hindi-Chini Bhai Bhai’. Mao had no reciprocal affection for India and never spoke of ‘Chini-Hindi Bhai Bhai’ – or its Chinese equivalent. Far from it, Mao seemed to have had only contempt for India and its leaders and their pacifism. Mao respected only the strong who would oppose him, and not the weak who bent over backwards to please him.

Sardar Patel warned Nehru: “Even though we regard ourselves as friends of China, the Chinese do not regard us as friends.” He wrote a famous letter in which he expressed deep concern over developments in Tibet, raising several important points.

In particular, he noted that a free and friendly Tibet was vital for India’s security, and everything including military measures should be considered to ensure it. On 9 November , 1950, two days after he wrote the letter to Nehru, he announced in Delhi:

In Kali Yuga, we shall return ahimsa for ahimsa. If anybody resorts to force against us, we shall meet it with force.

But Nehru ignored Patel’s letter. The truth is that India was in a strong position to defend its interests in Tibet, but gave up the opportunity for the sake of pleasing China. It is not widely known in India that in 1950, China could have been prevented from taking over Tibet.

Patel on the other hand, recognized that in 1950, China was in a vulnerable position, fully committed in Korea and by no means secure in its hold over the mainland. For months, General MacArthur had been urging President Truman to “unleash Chiang Kai Shek” lying in wait in Formosa (Taiwan) with full American support. China had not yet acquired the atom bomb, which was more than ten years in the future. India had little to lose and everything to gain by a determined show of force when China was struggling to consolidate its hold.

(It is one of the great what-ifs in modern history. What if India  had prevented China from occupying Tibet and allowed Nationalist China  to fight Mao, which President Truman would not allow. Was China in a position to fight on three fronts—Korea, Tibet and Chiand Kai Shek).

International Support Squandered
 
Also, India had international support, with world opinion strongly against Chinese aggression in Tibet. The world, in fact, was looking to India to take the lead. The highly influential English journal The Economist (far more influential then than today) echoed the Western viewpoint when it wrote:

Having maintained complete independence of China since 1912, Tibet has a strong claim to be regarded as an independent state. But it is for India to take a lead in this matter. If India decides to support independence of Tibet as a buffer state between itself and China, Britain and U.S.A will do well to extend formal diplomatic recognition to it.

So China could have been stopped. But this was not to be. Nehru ignored Patel’s letter as well as international opinion and gave up this golden opportunity to turn Tibet into a friendly buffer state. With such a principled stand, India would also have acquired the status of a great power while Pakistan would have disappeared from the radar screen of world attention. Much has been made of Nehru’s blunder in Kashmir, but it pales in comparison with this policy failure in Tibet. As a result of this monumental failure of vision – and nerve – India soon came to be treated as a third rate power, acquiring ‘parity’ with Pakistan. Two months later Patel was dead.

Failed To Settle Boundary
 
Even after the loss of Tibet, Nehru gave up opportunities to settle the border with China. To understand this, it is necessary to appreciate the fact that what China desired most was a stable border with India. With this in view, the Chinese Premier Zhou-en-Lai visited India several times to fix the boundary between the two countries. In short, the Chinese proposal amounted to the following: they were prepared to accept the McMahon Line as the boundary in the east – with possibly some minor adjustments and a new name – and then negotiate the unmarked boundary in the west between Ladakh and Tibet.

Nehru Rejects Chou’s Boundary Proposal
 
In effect, what Zhou-en-Lai proposed was a phased settlement, beginning with the eastern boundary. Nehru, however, wanted the whole thing settled at once. The practical-minded Zhou-en-Lai found this politically impossible. And on each visit, the Chinese Premier in search of a boundary settlement, heard more about the principles of Pancha Sheela than India’s stand on the boundary. He interpreted this as intransigence on India’s part.

China, in fact, went on to settle its boundary with Myanmar (Burma) roughly along the McMahon Line following similar principles. Contrary to what the Indian public was told, the border between Ladakh (in the Princely State of Kashmir) and Tibet was never clearly demarcated. As late as 1960, the Indian Government had to send survey teams to Ladakh to locate the boundary and prepare maps. But the Government kept telling the people that there was a clearly defined boundary, which the Chinese were refusing to accept.

What the situation demanded was a creative approach, especially from the Indian side. There were several practical issues on which negotiations could have been conducted – especially in the 1950s when India was in a strong position. China needed Aksai Chin because it had plans to construct an access road from Tibet to Xinjiang  province (Sinkiang) in the west. Aksai Chin was of far greater strategic significance to China than to India. (It may be a strategic liability for India – being expensive to maintain and hard to supply, even more than the Siachen Glacier.)

Had Nehru recognized this he might have proposed a creative solution like asking for access to Mount Kailash and Manasarovar in return for Chinese access to Aksai Chin. The issue is not whether such an agreement was possible, but no solutions were proposed by Nehru and his government. The upshot of all this was that China ignored India -including Pancha Sheel – and went ahead with its plan to build the road through Aksai Chin.

Indian Public Misled
 
This is still not the full story. On the heels of this twin blunder – the abandonment of Tibet and sponsorship of China, with nothing to show in return – Nehru deceived the Indian public in his pursuit of international glory through Pancha Sheel. Pancha Sheel, which was the principal ‘policy’ of Nehru towards China from the betrayal of Tibet to the expulsion of Dalai Lama in 1959, is regarded as a demonstration of good faith by Nehru that was exploited by the Chinese who ‘stabbed him in the back’. This is not quite correct, for Nehru (and Krishna Menon) knew about the Chinese incursions in Ladakh and Aksai Chin but kept it secret for years to keep alive the illusion of Pancha Sheel.

General Thimayya had brought the Chinese activities in Aksai Chin to the notice of Nehru and Krishna Menon several years before that. An English mountaineer by name Sydney Wignall was deputed by Thimayya to verify reports from local nomads that the Chinese were building a road through Aksai Chin. He was captured by the Chinese but released and made his way back to India after incredible difficulties, surviving several snowstorms. Now Thimayya had proof of Chinese incursion. When the Army presented this to the Government, Menon blew up. In Nehru’s presence, he told the senior officer making the presentation that he was “lapping up CIA propaganda.”

Wignall was not Thimayya’s only source. Shortly after the Chinese attack in 1962, I heard in a speech by General Thimayya that he had deputed a young officer of the Madras Sappers (MEG or Madras Engineering Group) to Aksai Chin to investigate reports of Chinese intrusion who brought back reports of the Chinese incursion. But the public was not told of it simply to cover up the failure of Nehru’s Pancha Sheel.

He was still trying to sell his Pancha Sheel and Hindi-Chini Bhai Bhai to the Indian public. Even today, Nehru’s family members exercise dictatorial control over the documents about this crucial period. Even documents in the National Archives are not available to scholars without permission from the Nehru-Gandhi family heirs. This is to protect his reputation from being damaged by what they might reveal.

[I have since learnt that this young MEG officer deputed by Thimmayya was one G.K.K. Iyengar. NSR] I was able to meet Thimayya the day after his speech because our two families were acquainted. My father who was head of the UN medical unit in Korea had served under him. Thimmaya was commander of the U.N. peacekeeping forces in Korea. He did not mention Wignall by name but did repeat what he had said in his speech the day before. )

The sum total of all this is a series of grave errors were committed because of a feudal mindset running the Government— through personal favorites like Menon and Panikkar, instead of taking the country into confidence. The result is world’s longest unsettled boundary.

It is incumbent on the present government to ensure that the official boundary is correctly demarcated.

Constitution of India

CONSTITUTION OF INDIA

‘Of the people, for the people and by the people’

By Sumant Batra:-

The Indian Constitution, the longest of any sovereign nation in the world, provides a comprehensive framework to guide and govern the country, keeping in view her social, cultural and religious diversity.

A distinctive document with many extraordinary features, the Constitution of India is the longest written constitution of any sovereign nation in the world. The original text of the Constitution contained 395 articles in 22 parts and eight schedules. It came into effect on January 26, 1950, the day that India celebrates each year as the Republic Day. The number of articles has since increased to 448 due to 100 amendments.

The Constitution was framed by the Constituent Assembly of India, established by the members of the provincial assemblies elected by the people of India. Dr Sachidanand Sinha was the first president of the Constituent Assembly. Later, Dr Rajendra Prasad was elected its president. Dr BR Ambedkar, the chairman of its Drafting Committee, is considered the chief architect of the Indian Constitution which provides a comprehensive and dynamic framework to guide and govern the country, keeping in view her unique social, cultural and religious diversity. It establishes the main organs – executive, legislature and judiciary, defining their powers, demarcating their responsibilities and regulating the inter-se relationship. It inter alia lays down the basic structure of governance and the relationship between the government and the people. The rights and duties of citizens are also spelt out. The Constitution applies to the state of Jammu and Kashmir with certain exceptions and modifications as provided in Article 370 and the Constitution (application to Jammu and Kashmir) Order, 1954. It is the mother of all other laws of the country. Every law enacted by the Government has to be in conformity with the Constitution.

The preamble to the Constitution declares India to be a Sovereign Socialist Secular Democratic Republic and a welfare state committed to secure justice, liberty and equality for the people and for promoting fraternity, dignity of the individual and unity and integrity of the nation. The objectives specified in the preamble constitute the basic structure of the Indian Constitution which cannot be amended. The opening and last sentences of the preamble: “We, the people... adopt, enact and give to ourselves this Constitution” signifies the power is ultimately vested in the hands of the people. 

Although Article 1 of the Constitution says India shall be a Union of States, the Constitution provides for a federal structure with clear division of powers between the Centre and the states, each empowered by the Constitution to enact and legislate within their sphere of activity. The seventh schedule contains three legislative lists which enumerate subjects of administration viz union, state and concurrent legislative lists. The Central Government enjoys exclusive power to legislate on the subjects mentioned in the Union list. The state governments have full authority to legislate on the subjects of the state list. And both the Centre and the state can legislate on the subjects mentioned in the concurrent list with the residuary powers vested in the Central Government. It can be said that India has cooperative federalism. The Constitution provides for the Parliamentary form of Government with a bicameral legislature at the Centre consisting of Lok Sabha (Lower House of Parliament) and Rajya Sabha (Upper House of Parliament).While the Lok Sabha consists of the elected representatives of people, the Rajya Sabha consists of representatives elected by the state legislative assemblies. The President is the nominal head of the state and the Parliament. In actual practice, the Prime Minister, aided by the Council of Ministers, heads the executive and is responsible for governance. 

An impartial judiciary, independent of the legislature and the executive, is one of the main features of the Constitution. The Supreme Court of India is the highest court of the country and acts as guardian of the Constitution and serves as the final court of appeal. Each state has a High Court as its highest court. Under powers of judicial review, the Supreme Court and High Court can declare a law as unconstitutional or ultra vires if it contravenes any provisions of the Constitution. This power of judicial review constitutes a middle path between the American judicial supremacy on one hand and British Parliamentary supremacy on the other. In order to ensure the impartiality of the judiciary, the judges are appointed by a process free of influence of the executive. The judges can only be removed by a rigorous process of impeachment to be approved by both the houses of the Parliament. 

The Constitution vests many fundamental rights in citizens. These are (i) Right to Equality, (ii) Right to Freedom, (iii) Right against Exploitation, (iv) Right to Freedom of Religion, v) Cultural and Educational Rights and vi) Right to Constitutional Remedies. These rights are justiciable and an individual can move the Supreme Court or the High Courts if there is an encroachment on any of these rights. However, Fundamental Rights in India are not absolute. Reasonable restrictions can be imposed. By 42nd Amendment in 1976, fundaments duties were added in the Constitution to remind people that while enjoying their right as citizens, they should perform their duties for rights and duties are correlative.

Another novel feature of the Constitution is that it contains a chapter on the directive principles of state policy, that are in the nature of directives to the Government to implement them for establishing social and economic democracy in the country. Though not justiciable, these principles are considered fundamental in the governance of the country.  

There are many autonomous institutions set up under the Constitution which perform a key role, such as, Election Commission (responsible for holding free and fair elections), Public Service Commission (responsible for selection to main government services) and an Auditor General (for independent audit of accounts of the government and its agencies).

One of the strengths of the Constitution is that it is a dynamic instrument that can evolve with time either by its interpretation or amendment. On paper, an amendment to the Constitution is a difficult affair, and normally needs, at least, two-thirds of the Lok Sabha and Rajya Sabha to pass it. However, the Constitution of India is one of the most frequently amended constitutions in the world so as not to stand in the way of the growth and development of the nation and her people.

The success of the Indian Constitution, for a country as diverse and complex as India, continues to intrigue, impress and inspire experts around the world. 

The author is a corporate and policy lawyer

CONSTITUCION DE LA INDIA

'Del pueblo, para el pueblo y por el pueblo'

Por Sumant Batra:-

La constitución de la India es la más larga de cualquier nación soberana en el mundo, ofrece un marco amplio para guiar y gobernar el país , teniendo en cuenta su diversidad social , cultural y religiosa.

La Constitución de la India representa un documento distintivo con muchas características extraordinarias, además de ser la constitución más larga que ha sido escrita por cualquier  nación soberana en el mundo . El texto original de la Constitución contenía 395 artículos en 22 partes y ocho programas. Entró en vigor el 26 de enero de 1950, día en el cual la India  celebra el Día de la República todos los años. El número de artículos ha aumentado a 448 debido a 100 modificaciones.

La Constitución fue enmarcada por la Asamblea Constituyente de la India, establecida por los miembros de las asambleas provinciales elegidos por el pueblo de la India. Dr Sachidanand Sinha era el primer presidente de la Asamblea Constituyente. Luego, el Dr. Rajendra Prasad fue elegido su presidente. El Dr. BR Ambedkar, el presidente de su Comité de Redacción, es considerado el principal arquitecto de la Constitución de la India, que ofrece un marco amplio y dinámico para guiar y gobernar el país, teniendo en cuenta su diversidad social, cultural y religiosa única. Establece los principales órganos - ejecutivo, legislativo y judicial, la definición de sus poderes, la demarcación de sus responsabilidades y la regulación de la relación entre sí. Entre otras cosas, establece la estructura básica de la gobernanza y la relación entre el gobierno y el pueblo, los derechos y deberes de los ciudadanos también se detallan. La Constitución se aplica al estado de Jammu y Kashmir, con ciertas excepciones y modificaciones a lo dispuesto en el artículo 370 y la orden de la Constitución de 1954 (aplicación de Jammu y Kashmir). Es la madre de todas las demás leyes del país. Cada ley promulgada por el Gobierno tiene que estar en conformidad con la Constitución.

El preámbulo de la Constitución de la India declara ser una República Soberana, Democrática, Socialista, y Secular  y un Estado benefactor comprometido a garantizar la justicia , la libertad y la igualdad para el pueblo y en promover la fraternidad, la dignidad de la persona y  la unidad e integridad de la nación. Los objetivos especificados en el preámbulo constituyen la estructura básica de la Constitución de la India los cuales no pueden ser modificados. La apertura y la última oración del preámbulo establece: " Nosotros, el pueblo ... adoptamos, promulgamos y damos a nosotros mismos esta Constitución " representación de que el poder, en última instancia, recae en las manos de la gente.

Si bien el artículo 1 de la Constitución establece que la India será una Unión de Estados, la Constitución prevé una estructura federal con una división de poderes clara entre el Centro y los Estados, cada uno facultado por la Constitución para promulgar y legislar en su ámbito de actividad. El séptimo programa contiene tres listas legislativas que enumeran temas de unión, es decir la administración, el estado y las listas legislativas concurrentes. 

El Gobierno Central goza de competencia exclusiva para legislar sobre los temas mencionados en la lista de la Unión . Los gobiernos estatales tienen plena autoridad para legislar sobre los temas de la lista de estado y tanto el Centro y el Estado puede legislar sobre los temas mencionados en la lista concurrente con los poderes residuales conferidas al Gobierno Central. Se puede decir que la India posee un federalismo cooperativo. La Constitución establece una forma de gobierno parlamentario con una legislatura bicameral en el Centro compuesta por Lok Sabha (Cámara Baja del Parlamento) y Rajya Sabha (Cámara Alta del Parlamento). Mientras el Lok Sabha se compone de los representantes electos del pueblo,el Rajya Sabha se compone de representantes elegidos por las asambleas legislativas estatales. El Presidente es el jefe nominal del Estado y el Parlamento. En la práctica, el Primer Ministro, asistido por el Consejo de Ministros, lidera el ejecutivo y es responsable de la gobernación.

Un poder judicial imparcial , independiente del poder legislativo y el ejecutivo , es una de las principales características de la Constitución. El Tribunal Supremo de la India es el más alto tribunal del país y actúa como guardián de la Constitución y sirve como la última instancia de apelación. Cada estado tiene un Tribunal Superior de Justicia como su más alto tribunal y bajo poderes de revisión judicial  la Corte Suprema y el Tribunal Superior pueden declarar una ley inconstitucional o si contraviene las disposiciones de la Constitución. Este poder de revisión judicial constituye un camino intermedio entre la supremacía judicial Estadounidense por un lado, y la supremacía parlamentaria Británica por el otro. Con el fin de garantizar la imparcialidad del poder judicial , los jueces son nombrados por un proceso libre de la influenciación del ejecutivo. Los jueces sólo pueden ser removidos por un riguroso proceso de juicio político que deben aprobadas por ambas cámaras del Parlamento.

La Constitución confiere muchos derechos fundamentales en los ciudadanos las cuales son:  ( i ) Derecho a la Igualdad, ( ii ) Derecho a la Libertad , ( iii ) Derecho contra la explotación , ( iv ) Derecho a la Libertad de Religión, (v) Derechos Culturales y Educativos y (vi) Derecho a Recursos Constitucionales. Estos derechos son justificables y un individuo puede mover el Tribunal Supremo o los Tribunales Superiores si hay una invasión de cualquiera de estos derechos. Sin embargo, los Derechos Fundamentales en la India no son absolutos puesto que  se pueden imponer restricciones razonables . Gracias a la  enmienda número 42 en 1976, se añadieron deberes fundamentales a la Constitución para recordar que mientras se disfruten los derechos ciudadanos, también deben ser desempeñados su derechos y deberes correlativamente.

Otra característica novedosa de la Constitución es que contiene un capítulo sobre los principios rectores de la política estatal, que se encuentran en naturaleza por directivas del Gobierno para ponerlas en práctica para el establecimiento de la democracia social y económica en el país. Aunque no justiciables , estos principios se consideran fundamentales para la gobernabilidad del país. Hay muchas instituciones autónomas constituidas al amparo de la Constitución, que desempeñan un papel clave, tales como, la Comisión Electoral (responsables de la celebración de elecciones libres y justas), la Comisión de Servicios Públicos (responsable de la selección de servicios gubernamentales principales ) y un Auditor General (para auditorías independientes de las cuentas del gobierno y sus agencias).

Una de las fortalezas de la Constitución es que es un instrumento dinámico que puede evolucionar con el tiempo, ya sea por su interpretación o enmienda. Sobre el papel , una enmienda a la Constitución es un asunto difícil, y normalmente se necesita , al menos, dos tercios de la Lok Sabha y Rajya Sabha para poder pasarla. Sin embargo, la Constitución de la India es una de las constituciones modificadas con mayor frecuencia en el mundo para que no se interponga en el camino del crecimiento y el desarrollo de la nación y su pueblo.

El éxito de la Constitución de un país tan diverso y complejo,como la India, sigue intrigando, impresionando e intrigando a expertos de todo el mundo

*****

El autor es un abogado corporativo y legislador