Big Ben strikes the hour - பிரிட்டன் பாராளுமன்ற பிக்பென் கடிகாரத்தின் அற்புதம்.

இந்த காணொளிக் காட்சி பார்க்கவேண்டியதாகும். இதே செயல்பாட்டு அடிப்படையில் தான் சென்னை சென்ட்ரல் ரயில் நிலையத்தின் கடிகார மணி இயங்குகின்றது.  மதராசப்பட்டினம் திரைப்படத்தில் சென்னை சென்ட்ரல்  கட்டிடத்தில் உள்ள கடிகாரத்தின் உள்கட்டமைப்பு எப்படி அமைந்துள்ளதென்று பார்த்திருப்பீர்கள்.


சிறப்பு அனுமதிபெற்றி நான் லண்டனில் உள்ள நாடாளுமன்ற கட்டிடத்தின் இந்த பிக்பென் கடிகாரத்தின் உள்கட்டமைப்பைப் பார்க்கக்கூடிய வாய்ப்பு கிடைத்தது.

வீடியோ லிங்க் : https://www.facebook.com/ukparliament/videos/10153385396197733/ 

மௌன யுத்தம் நடக்கின்றது ஈழத்தில்… - Tamils in Sri Lanka Today.

இலங்கையில் யுத்தம் முடிவடைந்து ஆறு ஆண்டுகள் முடிந்திருக்கும் நிலையிலும் அங்கு மௌன யுத்தம் ஒன்று தொடர்ந்தும் நடைபெற்று வருவதாக அமரிக்க ஆய்வு மையமான ஓக்லாண்ட் இன்ஸ்ட்டிட்யூட் சற்று முன்னர் வெளியிட்டுள்ள அறிக்கை ஒன்று கூறுகிறது.

தமிழர் உள்ளிட்ட சிறுபான்மையினர் மீது இலங்கை அரசு திட்டமிட்ட வகையில் மனித உரிமை மீறல்களை மேற்கொண்டு வருவதாகக் கூறும் அந்த சுயாதீன அறிக்கை, ஆய்வுகளின் அடிப்படையில் அங்கு தமிழர் நிலங்களில் இராணுவக் குடியிருப்புகள் மற்றும் குடியேற்றங்கள் மேற்கொள்ளப்படுவதாகவும் சுட்டிக் காட்டியிருக்கிறது.
26 ஆண்டுகளாக இலங்கையில் தொடர்ந்த சிவில் யுத்தம் 2009 ஆம் ஆண்டு முடிவடைந்த பின்னர் முதற் தடவையாக அந்த நாட்டின் மனித உரிமை நிலைப்பாடுகள் குறித்து இந்த சுயாதீன அறிக்கை வெளியிடப்பட்டிருக்கிறது.

ஆயிரக்கணக்கான தமிழ் மக்கள் தொடர்ந்தும் உள்நாட்டில் இடம்பெயர்ந்த நிலையில் வாழ்ந்து வருகிறார்கள் எனவும், இராணுவப் பிரசன்னதுக்கு அவர்கள் தொடர்ந்தும் முகம் கொடுக்க வேண்டி இருப்பதோடு பெரும்பான்மை பௌத்த சிங்கள மக்களின் புறந்தள்ளலுக்கும் உள்ளாகிறார்கள் என்றும், இது இன்னொரு வகை மௌன யுத்தம் எனவும் அந்த அறிக்கை கூறுகிறது.
இலங்கை அரசு ஒத்துழைக்கவில்லை.

அரச இராணுவத்தினராலும் பிரிவினை கோரிய தீவிரவாதிகளாலும் மேற்கொள்ளப்பட்ட மனித உரிமை மீறல்கள் மற்றும் நில அபகரிப்பு உள்ளிட்ட போர்க் குற்ற விசாரணைகளை மேற்கொள்ள, ஐக்கிய நாடுகளின் மனித உரிமைகள் ஆணையம் எடுத்த முயற்சிகளுக்கு இலங்கை அரசு இடம் தரவில்லை எனவும் அந்த அறிக்கை சுட்டுக்காட்டுகிறது.

இந்த அறிக்கை தொடர்பாக மனித உரிமைகள் மற்றும் காணி விவகாரங்களில் சர்வதேச நிபுணத்துவம் பெற்ற அனுருத்த மித்தாலினாலும், ஓக்லாண்ட் மையத்தின் நிறைவேற்றுப் பனிப்பாளரினாலும் 2014 ஆம் ஆண்டு முன்னெடுக்கப்பட்ட விசாரணைகள் பல களப் பணிகளையும் நூற்றுக்கணக்கான நேர்காணல்களையும் உள்ளடக்கியதாய் அமைந்தது.


இடம்பெயர்ந்தவர்கள் இன்னமும் முகாம்களில் வசிக்கிறார்கள்
இதுவே போர் முடிவுக்குப் பின்னரான முதலாவது தேடலாக அமைந்தது. அறிவு சார்ந்ததாக அமைந்த இந்த விசாரணைகளில் இலங்கை அரசாங்கம் ஒத்துழைக்கவில்லை. அமெரிக்க ராஜாங்க செயலாளர் ஜோன் கெரி இலங்கைக்கு விஜயம் செய்து புதிய அரசாங்கத்தை பாராட்டி ஆதரவு தருவதாக தெரிவித்திருக்கும் பின்னணியில் இந்த ஆய்வறிக்கை வெளியிடப்பட்டுள்ளது.

போரின் நீண்ட நிழல் என்ற தலைப்போடும் இலங்கைப் போரின் பின்னரான நீதிக்கான பாடுகள் என்ற உபதலைப்போடும் வெளியாகி இருக்கும் இவ்வறிக்கையில் பல விடயங்கள் தெரிவிக்கப்பட்டுள்ளன.
யுத்தம் முடிந்து ஆறு ஆண்டுகள் ஆனபோதிலும் தமிழரின் பாரம்பரியப்பிரதேசத்தில் 160,000 இராணுவத்தினர் நிலை கொண்டுள்லனர். அங்கு வாழும் தமிழரின் மக்கள் தொகையை கணக்கில் கொண்டுபார்த்தால் ஆறு தமிழருக்கு ஒரு இராணுவத்தினர் என்கிற வகையில் இது அமைந்திருக்கிறது என ஓக்லாந்து நிறுவனத்தின் அறிக்கை கூறுகிறது.

மக்களிடம் இருந்து கையகப்படுத்தப்பட்ட நிலங்களில் இராணுவத்தினர் பெருமெடுப்பிலான கட்டுமானப் பணிகளிலும், உல்லாச விடுதிகள் அமைப்பது உள்ளிட்ட வியாபரப் பணிகளிலும் ஈடுபடுகிறார்கள். நிலமிழந்த மக்கள் இடப்பெயர்வு வாழ்வில் தவிக்கிறார்கள் எனவும் அந்த அறிக்கையில் தெரிவிக்கப்பட்டுள்ளது.
காணாமல் போனவர்கள் குறித்த முறையான பதில்கள் கிடைக்கவில்லை. காணாமல் போனவர்கள் குறித்த முறையான பதில்கள் கிடைக்கவில்லை.

ஒருசில பௌத்தர்களே இருக்கக் கூடிய தமிழர் வாழ்விடங்களில் போர் வெற்றிச் சின்னங்களையும் பௌத்த விகாரைகளையும் அரச அனுசரணையோடு அமைப்பதன் மூலம் தமிழர்களின் பண்பாடு, கலாசரம், வரலாறு அகியன திட்டமிட்ட வகையில் நசுக்கப்படுகிறது, இதுவும் மௌனப் போரின் ஒரு அறிகுறியே என அந்த அறிக்கை கூறுகிறது.

இந்த ஆண்டு ஜனவரி மாதம் ஏற்பட்ட அமைதியான அரசாங்க மாற்றத்தின் பின்னர் புதிய ஜனாதிபதி மைத்திரிபால சிறீசேன இப்பிரச்சனைகளுக்கு தீர்வளிக்கும் அரசியல் ஆளுமை கொண்டவரா என்ற கேள்வியையும் ஓக்லாண்ட் இன்ஸ்ட்டியூட் எழுப்பியுள்ளது.

பல தீவிர மனித உரிமை மீறல்களை இறுதிப் போரில் மேற்கொண்டதாக குற்றம் சுமத்தப்படும் 54 ஆம் படையணியை வழி நடத்திய ஜகத் டயசுக்கு இராணுவத்தின் உயர் பதவிகளில் ஒன்றான மேஜர் ஜெனரல் பதவியை புதிய அரசாங்கம் வழங்கி இருப்பதானது, புதிய அரசாங்கம் போர்க்குற்றங்கள் குறித்த உள்நாட்டு விசாரணைகளை பொறுப்போடும் ஜனநாயக வழியிலும் நடத்துமா என்கிற ஐயப்பாட்டை ஏற்படுத்தியிருப்பதாக இந்த அறிக்கையை தயாரித்துள்ள அனுராதா மிட்டல் கவலை வெளியிட்டுள்ளார்.

இலங்கை அரசு மிக முக்கியமானதொரு கால கட்டத்தில் இருப்பதாகவும், இலங்கை அதன் வட கிழக்குப்பகுதிகளின் பலவந்த குடியேற்றங்களை நிறுத்தவும், ஏற்கனவே மேற்கொள்ளப்பட்டவற்றை மீள பெறுதலும், குற்றங்களுக்கு பொறுப்புக் கூறத் தலைப்படுதலும் ஆகிய நடவடிக்கைகள் நடக்கும் வரை தமிழர் உள்ளிட்ட சிறுபான்மையினர் நியாயப் படி நடத்தப்படுவதற்கான சாத்தியங்கள் மட்டுப்படுத்தப்பட்டவையாகவே இருக்கும் என்று இந்த அறிக்கை கவலை வெளியிட்டுள்ளது.

அரசியல் நாடகங்களை நிறுத்தி சர்வதேச சமூகம் இலங்கை சிறுபான்மையினருக்கு மனித மற்றும் நில உரிமைகளை பெற்றுக் கொடுப்ப்பது சர்வதேச சமூகத்தின் பொறுப்பாகும் எனவும் அந்த அறிக்கை சுட்டிக் காட்டியிருக்கிறது.

- Courtesy : BBC Tamil .

மறக்க முடியாத அந்த நாள்! கயவர்கள் யாழ் நூலகத்தை எரித்த நாள் - Jaffna Library.

ஈழத்தில்   யாழ் நூலகம் எரிந்ததைப் பற்றி இன்றைக்கு தோழர். மணி வருணன் எழுதிய பத்தி கவனத்தை ஈர்த்தது . தம்பி பிரபாகரன் அவர்களும், பேபி சுப்பிரமணியம் அவர்களும் 33ஆண்டுகளுக்கு முன்னால், இந்தப் பிரச்சனை குறித்த செய்திகளை என்னிடம் பகிர்ந்து கொண்டார்களோ அது அப்படியே தோழர் மணி வருணன் பதிவில் இருப்பதைக் கண்டேன்.
வரலாற்றில் இந்த துயர சம்பவத்தை இன்றைய தலைமுறைகள் தெரிந்துகொள்ள வேண்டுமென்று இதோ மணிவருணன் எழுதிய அந்தப் பதிவு.

- கே.எஸ்.இராதருஷ்ணன்.
31-05-2015.

*******************************************************

  1981 ஆம் ஆண்டினை தமிழீழ விடுதலைப் புலிகளும் மறக்க முடியாது. தமிழ் மக்களும் மறக்க மாட்டார்கள்,அந்த ஆண்டின் மே மாதம் 31ஆம் நாள் தெற்காசியாவின் மிகப் பெரிய நூலகமாக விளங்கிய யாழ்ப்பாணம் பொதுசன நூல்நிலையம் சிங்கள இனவெறி ஆட்சியாளர்களினால் திட்டமிட்டு சிறிலங்காவின் தலைநகரில் இருந்து சிங்களக் குண்டர்கள் இறக்குமதி செய்யப்பட்டு யூஎன்பி-கட்சியின் அமைச்சர்கள் முன்னிலையில் இராணுவ, பொலிஸ் படையினரின் பாதுகாப்போடு எரியூட்டப்பட்ட நாள்.

  ஒரு இலட்சத்திற்கும் மேற்பட்ட நூல்கள்,மீண்டும் கிடைக்க முடியாத கையெழுத்துச் சுவடிகள் என ஈழத்தமிழர்களின் கல்விப் பொக்கிஷங்கள் தீயிட்டுச் சாம்பராக்கப்பட்ட நாள். அந்த நாட்கள் விடுதலைப் புலிகளுக்கும் சோதனை மிகுந்த காலம்.

அப்போது தங்கத்துரை தலைமையிலான தமிழீழ விடுதலை இயக்கத்தினரோடு நமது தேசியத்தலைவரோடு விடுதலைப்புலிகள் இயக்கமும் இணைந்து செயற்பட்டுக் கொண்டிருந்தது,81 மார்ச் மாத இறுதி நாட்களில் நீர்வேலியில் வைத்து மக்கள் வங்கிக்குச் சொந்தமான 82 இலட்சம் ரூபா பணம் வாகனத்தை இடைமறித்து பறித்தெடுக்கப்பட்டது.

  அதனைத் தொடர்ந்து இயக்கத்தினரைக் கைது செய்துவிட வேண்டும்,ஆரம்பத்திலேயே இயக்கத்தை அழித்தொழித்துவிட வேண்டும் என்ற நோக்கில் சிறிலங்கா அரசு தனது முப்படைகளையும் கொண்டு தேடுதல் வேட்டையை ஆரம்பித்திருந்தது. ஏப்ரில் 5ஆம் நாள் தங்கத்துரை, குட்டிமணி, தேவன் ஆகிய மூவர் வல்லிபுர ஆழ்வார் கோவிலுக்கு முன்புறமாக உள்ள கடற்கரையோரத்தில் வைத்து இலங்கை கடற்படையினரால் கைது செய்யப்பட்டனர்.

  அதனைத் தொடர்ந்து அவர்கள் மீதான சித்திரவதைகளும்,தேசியத் தலைவரோடு சேர்த்து அனைவரையும் கைது செய்துவிட வேண்டும் என்று அரச படைகள் வெறிபிடித்த வேட்டைநாய்களாக அலைந்து கொண்டிருந்தார்கள். ஏப்ரில் மாதம் 29 ஆம் திகதி காலை வேளை.
15வருட காலம் அரச ஊழியனாக செயற்பட்டுக்கொண்டிருந்த நான் வழமைபோல பணியில் இருந்தேன்.

  தலைவரின் தாய் மாமா வேலுப்பிள்ளை அண்ணர் என்னைத் தேடி வந்தார்.தம்பி இரவு இரத்தக்காயங்களோடு வாகனத்தில் பொலிசார் தங்கத்துரையைக் கொண்டு வந்தார்கள்.என்னையும் அடித்து வாகனத்தில் ஏற்றி இரவு பூராவும் பல இடங்களுக்கு கொண்டு சென்றார்கள். விசாரணையின் பின் என்னை இறக்கிவிட்டுச் சென்றனர். நீங்களும் கவனமாக இருங்கள் என என்னை எச்சரித்துச் சென்றார்.

 உடனடியாக குறுகிய கால விடுமுறை எடுத்துக்கொண்டு நான் ஒரு வாரத்திற்கு முன்புவரை வாடகைக்கு குடியிருந்து தலைவரின் முன்னெச்சரிக்கை நடவடிக்கையினால் காலி செய்த வீட்டை நோக்கிச் சென்றேன்.அந்த வீடு இயக்கத்தின் மூத்த உறுப்பினரான பொன்னம்மான் அவர்களின் மாமியாருக்குச் சொந்தமானது.மாமியார் என்னைக் கண்டதும் ‘நேற்று இரவு உங்கடை தம்பியையும் பொலிஸ் தேடி வந்து எங்களையும் கஷ்ரப்படுத்திப் போட்டாங்கள் ‘என்றார்.சுதாகரித்துக் நான் ‘பொடியளோடை அவனுக்கும் ஏதும் தொடர்புகள் இருந்ததோ தெரியவில்லை”என்று சொல்லி அவரைச் சமாளித்துவிட்டு வேகமாக அங்கிருந்து அகன்றேன்.

எனது மூளையும் வேகமாக இயங்கியது.”எங்கள் வீட்டையும் தலைவர் தான் தலைமறைவாக தங்கியிருப்பதற்கு பயன்படுத்திக்கொண்டிருந்தார்.அவரை எனது தம்பி என்றும்,பல்கலைக் கழகத்தில் கல்வி கற்றுக்கொண்டிருப்பதாகவுமே நாங்கள் மாறி மாறி குடியிருந்த வீட்டு உரிமையாளர்களுக்கு சொல்லிக்கொண்டு வந்தோம்.

அலுவலகம் சென்ற நான் உடனடியாக இரண்டுநாள் விடுமுறைக்கு விண்ணப்பம் எழுதிக்கொடுத்துவிட்டு வீடு நோக்கி விரைந்தேன்.எனது மனைவியையும்,நான்கு குழந்தைகளையும் பின்பு குடியிருந்த வீட்டில் இருந்து வல்வைக்கு அழைத்துச் சென்று எனது தாய் மாமன் வீட்டில் தங்கவைத்துவிட்டு அவசர அவசரமாக கொழும்பு புறப்பட்டுச் சென்றேன்.

என்மீது அப்போது சுமத்தப்பட்ட குற்றச்சாட்டு.. தலைவருக்கு அடைக்கலம் கொடுத்து தங்க வைத்திருந்தது..மக்கள் வங்கிப் பணத்தில் ஒரு பகுதி என்னிடம் இருந்தது.பலத்த சித்திரவதைகளின் பின்னர் தங்கத்துரையிடமிருந்து பெறப்பட்ட வாக்குமூலத்தின் அடிப்படையில் என்னைக் கைது செய்தால்,தலைவரின் இடத்தைத் தெரிந்து கொள்ளலாம்.அவரைக்கைது செய்துவிடலாம் என்பது அவர்களின் நப்பாசை

.கொழும்பிலிருந்து நான் திரும்பிவந்து தலைவரைச் சந்தித்ததனைத் தொடர்ந்து எனது வாழ்க்கைப்பயணம் மற்றோர் திசையில் நகர்ந்தது.அத்தோடு எனது அரச பணிக்கும் முற்றுப்புள்ளி வைக்கப்பட்டது.யாழ் நூலக எரிப்போடு சம்பந்தப்படாத விடயத்தை இவர் வளரத்துச் செல்கின்றாரே என உறவுகள் எண்ணக்கூடும்.இயக்கம் போதிய வளர்ச்சி பெற்றிராத அந்தக்காலகட்டத்தில் நாம் எவ்வளவு கஷ்ரப்பட்டோம் என்பதற்காகவே இந்தப் பதிவு நீள்கிறது.

தலைமறைவு வாழ்க்கையை ஆரம்பித்து விட்ட என்னை யாழ் நுாலக எரிப்புச் சம்பவத்திற்கு முதல்நாள் மாலை இயக்கத் தம்பி ஒருவர் யாழ் இரண்டாம் குறுக்குத் தெருவில் உள்ள ஒரு இடிந்த வீடொன்றுக்கு அழைத்துச் சென்றார்.அங்கு மலையக வம்சாவழியைச் சேர்ந்த வயோதிபர் அம்மா ஒருவரே இருந்தார்.

பின்னாளில் வடக்கு மாகாண முதல் அமைச்சராக அறியப்பட்ட வரதன் ராசப்பெருமாளின் தாயாரே அவர்.அப்போது வரதராசப்பெருமாள் அமிர்தலிங்கம் ஆகியோரை விட்டுப் பிரிந்து யாழ் பல்கலைக் கழகத்தில் பயின்ற வண்ணம் காதல் அத்தியாயத்தையும் எழுதிக்கொண்டிருந்த நாட்கள் அவை. எம்மவர்களிடம் வந்து உரையாடிச் செல்வதையும் வழக்கமாக வைத்துக் கொண்டிருந்தார்.

எரியூட்டப்பட்ட அந்த பயங்கரமான இரவு….இப்போதும் என் மனக்கண் முன்னால். நள்ளிரவைத் தாண்டிய அதிகாலை வேளை. திடீரென வாகனங்களின் இரைச்சல் சப்தம், வெளிச்சங்கள். நாம் இருந்த வீட்டின் அருகே சிங்கள உரையாடல்கள். என்னைத்தான் சுற்றி வளைத்துவிட்டார்கள் என்ற அச்ச உணர்வு, எனது பாதுகாப்பிற்கான தம்பிமார் வழங்கிச் சென்ற கைத்துப்பாக்கியைப் பற்றிக்கொள்கின்றேன்.

நான் நினைத்த மாதிரியான சம்பவம் நிகழவில்லை.வாகனங்கள் கிழம்பிச் சென்றன,சிறிது நேரத்தில் தூரத்தில் பெரு நெருப்பு, புகைமண்டலம். எதுவுமே புரியவில்லை, தூக்கமின்றி விடிந்ததும்.விடிந்ததும் விடியாத வேளை. மாத்தையா வாடகை வண்டி ஒன்றில் வந்து அவசர அவசரமாக என்னை அழைத்துச் சென்றார். நூல் நிலையம் எரியூட்டப்பட்ட செய்தியை அவர்தான் எனக்குத் தெரிவித்தார்.

சில காலத்திற்கு அரசாங்கத்தினால்  தேவைப்படுவோர் தமிழகம் வருவதென முடிவு செய்யப்படுகிறது. ஜூன் 6 ஆம் நாள் தலைவரோடு என்னையும் சேர்த்து ஐவர் தமிழகம் நோக்கிப் படகேறினோம். கோடியாக்கரையில் வந்திறங்கியதும் ஒரு வயோதிக மீனவர் எங்களிடம் கேட்டார், “கள்ளத்தோணியிலா வந்திறங்கினீங்க?”.

#JaffnaLibrary
#KSR_Posts
#KSRadhakrishnan

செண்பகவல்லி (தோப்பு) அணை பிரச்சனை. -Padavedu Shenbaga Thoppu Dam.

செண்பகத்தோப்பு அணை நெல்லை மாவட்டம் சிவகிரி, விருதுநகர் மாவட்டம் இராஜபாளையம்- திருவில்லிப்புத்தூரில் மேற்குத் தொடர்ச்சி மலையில் நீர் உற்பத்தியாகி பல நீர்நிலைகளிலிருந்து ஒருமுகமாக திருவில்லிப்புத்தூரை ஒட்டி மேற்கே உள்ள மலைப் பள்ளத்தாக்கில் இணைகிறது.

நீர்வரத்து அதிகமாக இருப்பதால் அதனை அணைகட்டி தடுத்து பாசானத்திற்கு பயன்படுத்தினால், திருநெல்வேலி மாவட்டத்தில் சிவகிரி, கரிவலம்வந்தநல்லூர், திருவேங்கடம் வரையும்  விருதுநகர் மாவட்டத்தில் வத்திராயிருப்பு, திருவில்லிபுத்தூர், இராஜபாளையம், கீழராஜகுலராமன் கிட்டத்தட்ட ஆலங்குளம் சிமெண்ட் ஆலைவரை பாசான வசதிக்கும், குடிநீருக்கும் பயன்பெறும்.

ஏற்கனவே 1989ல் தி.மு.க ஆட்சிகாலத்தில், அன்றைய பொதுப்பணித்துறை அமைச்சராக இருந்த துரைமுருகன் அவர்களும் வைகோ அவர்களும் அன்றைய அமைச்சராக இருந்த சகோதரர் தங்கவேலுவும், நெல்லை மாவட்ட தி.மு.க செயலாளாலராக இருந்த டி.ஏ.கே.இலக்குமணனுடன் நானும் மலைப்பகுதிகளுக்குச் சென்று, உள்ளாறு, செண்பகத்தோப்பு அணைகட்டுவதைக் குறித்து ஆய்வு நடத்தினோம்.

அன்றைய முதல்வர் தலைவர் கலைஞர் அவர்கள், செண்பகத் தோப்புக்கு, நிதி ஒதுக்கவும் செய்தார். செண்பகத்தோப்பு அணைகட்டிய பின் 1991ல் தி.மு.க ஆட்சி கலைக்கப்பட்டது. 1991-1992ல் அ.தி.மு.க ஆட்சி காலத்தில் கேரள அரசு செண்பகத் தோப்பு அணைக்கட்டுப் பகுதியில் கட்டிய அணையை இடித்து அப்புறப்படுத்தியது. அன்றைக்கு தொலைக்காட்சி ஊடகங்கள் இன்றைய அளவில் கிடையாது. பத்திரிகைகளில் கூட இதுகுறித்த செய்திகள் பெரிய அளவில் வெளிவரவில்லை.

2002ம் ஆண்டு அ.தி.மு.க ஆட்சி காலத்தில், 1989ல் தி.மு.க ஆட்சியில் செங்கோட்டை அருகே கட்டிய அடவிநயினார் அணையினை இடிக்கவும் கேரளத்தில் அன்றைய எதிர்கட்சி தலைவராக அச்சுதானந்தன் கடப்பாரை, மண்வெட்டியோடு வந்தார். இதெல்லாம் கடந்தகால செய்திகள்.

உச்சநீதிமன்றத்தில் என்னுடைய வழக்கில், நதிகளை தேசியமயமாக்கி, கங்கையை , காவிரி,வைகை, தாமிரபரணி, குமரிமாவட்ட நெய்யாற்றோடு இணைத்து, கேரளாவில் மேற்குநோக்கிப் பாயும் நதிகளின் உபரிநீரை தமிழகத்திற்குத் திருப்புவதும், அச்சன்கோவில் பம்பை நதிகளை தமிழக வைப்பாற்றோடு இணைக்க வேண்டுமென்று தொடர்ந்த வழக்கில் செண்பகத் தோப்பு பிரச்சனையைப் பற்றியும் வலியுறுத்தியிருந்தேன். 1986லிருந்து இந்த வழக்கு நடந்து, கடந்த 2012 பிப்ரவரி 27ம் நாள் உச்சநீதிமன்றத்தில் தீர்ப்பு வந்தது.

அதன்படி, மத்திய அரசு பொதுவாக கேரளாவுக்கும் தமிழகத்திற்கும் இடையே உள்ள நதிநீர்பங்கீட்டுப் பிரச்சனைகளான, குமரிமாவட்டத்தில் நெய்யாறு, நெல்லை மாவட்டத்தில் அடவிநயினாறு, உள்ளாறு, நெல்லை மாவட்டத்தோடு விருதுநகர் மாவட்டம் பயன்பெறும் இந்த செண்பகத் தோப்பு அணை, திருவில்லிப்புத்தூர் அருகே உள்ள அழகர் அணைத் திட்டம் மட்டுமில்லாமல் பிரச்சனைகளில் உள்ள முல்லைப் பெரியாறு, ஆழியாறு-பரம்பிக்குளம், பாண்டியாறு-புன்னம்புழா, பம்பாறு, சிறுவாணி எனப் பல நீராதாரப் பிரச்சனைகளுக்கு இந்த வழக்கின் தீர்ப்பினால் மத்திய அரசு அமைத்துள்ள செயலாக்கக்குழு ஆய்ந்து நிச்சயமாக முடிவுகட்டும் என்ற நம்பிக்கை உள்ளது.

இப்படி ஒவ்வொரு அணை பிரச்சனைகளிலும் கேரளா தமிழகத்தோடு வம்பு செய்துகொண்டேதான் இருக்கின்றது. நதிகளின் நீரினை கடலுக்கு வீணாகச் செல்லுமே தவிர தமிழகத்துக்கு ஒரு சொட்டுத் தண்ணீர் தரமாட்டோம் என்று சட்டமன்றத்தில் மேற்கொண்ட தீர்மானத்தின்படி உத்தரவுகளையும் பிறப்பித்தது.

என்ன வேடிக்கை, ஒரு சமஸ்டி அமைப்பில் ஒரு மாநிலம் இயற்கை வளத்தைத் தடுப்பது நியாயம் தானா?  தமிழகத்திடமிருந்து மின்சாரம், அரிசி, சிமெண்ட், மணல், வைக்கோல், பால், காய்கறிகள், முட்டை  போன்ற அத்யாவசியப் பொருட்களைப் பெற்றுக்கொண்டு நதிகளின் உபரி நீரை வழங்க மறுக்கும் நன்றியற்ற கேரளாவின் போக்கை என்ன சொல்ல…

ஐரோப்பாவில் பல்வேறு நாடுகள் நதிநீர் வளங்களை பகிர்ந்துகொள்கின்றன. ருமேனியா, பெல்ஜியம், ஜெர்மனி ஆகிய நாடுகள் நதிநீரினை எந்தப் பிரச்சனையுமில்லாமல் பகிர்ந்து கொள்கின்றன. ஆப்ரிக்காவில் நைல் நதியின் நீரைப் பங்கிடுவதில் அங்குள்ள நாடுகளுக்குள் எந்தப் பிரச்சனையும் இல்லை.  இந்தியாவில் தான் ஒரு மாநிலத்திலிருந்து இன்னொரு மாநிலத்திற்குத் தண்ணீர் வழங்க மனம் இல்லை.

இந்நிலையில்,திருநெல்வேலி மாவட்டம் சிவகிரி, சங்கரன்கோவில் வருவாய் வட்டங்களில் 12,000 ஏக்கர் நிலங்களுக்குப் பாசன நீர் வழங்கி வந்த செண்பகவல்லி அணை, 1965 ஆம் ஆண்டு ஏற்பட்ட வெள்ளத்தில் உடைந்துவிட்டது.  இந்த அணை மேற்குத் தொடர்ச்சி மலையில் சிவகிரி அருகே இருந்தாலும் கேரள எல்லைக்குள் உள்ளது.
இந்த அணை கட்டி தண்ணீரைத் தமிழகம் பயன்படுத்திக் கொள்வது தொடர்பாக சிவகிரி ஜமீனுக்கும் திருவிதாங்கூர் சமஸ்தானத்துக்கும் இடையில் 1733ஆம் ஆண்டு ஒப்பந்தம் ஏற்பட்டது.

 1965 ல் ஏற்பட்ட உடைப்பைச் காரணமாக பயன்படுத்திக் கொண்டு கேரள அரசு மீண்டும் தமிழகம் அங்கு அணை கட்டிக் கொள்வதைத் தடுத்து வருந்தது.  

உடைந்த அணையினை மீண்டும் கட்டுவதற்கு ரூ. 10,29,732 செலவாகும் என்று கேரளப் பொதுப்பணித் துறையினர் திட்டமதிப்பீடு தந்தனர். அதை ஏற்றுக் கொண்ட தமிழக அரசு 1986ஆம் ஆண்டு மார்ச் மாதம்
 முதல் தவணையாக ரூ.5,15,000 காசோலையினை கேரள அரசுக்கு அனுப்பி வைத்தது.

அதைப் பெற்றுக் கொண்ட கேரள அரசு அணை கட்டும் முயற்சியில் ஈடுபடவில்லை. எனவே, சிவகிரி விவசாயிகள் சங்கம் சென்னை உயர்நீதி மன்றத்தில் வழக்குத் தொடர்ந்தனர். வழக்கை விசாரித்த சென்னை உயர்நீதி மன்றம் 3.8.2006 அன்று அளித்த தீர்ப்பில், குறிப்பிட்ட காலத்திற்குள் இந்த அணை கட்டி முடிக்கப்பட வேண்டும் என்று ஆணையிட்டது. கேரள அரசு “சென்னை உயர்நீதிமன்றத்தின் ஆணை தங்களைக் கட்டுப்படுத்தாது” என்று கூறியது.  ஆனால் நான் தொடுத்த கண்ணகி கோட்டம் பிரச்சனை வழக்கில் கேரள அரசின் சார்பில் வழக்கறிஞர் ஆஜராகி வழக்கையும் நடத்தினார். இந்த இரட்டை நிலைக்கு என்ன பதில் சொல்ல…


அணைகட்டுவதற்காக தமிழக அரசு கொடுத்திருந்த முதல் தவணைத் தொகையை கேரள அரசு திருப்பி அனுப்பிவிட்டது. இன்று வரை அந்த அணை கட்டுவதற்கு ஒப்புதல் வழங்காமல் இழுத்தடிக்கிறது.  மன்னர்கள், சமீன்தார்கள் காலத்திலிருந்த நியாய உணர்வும், மனித நேய உணர்வும் மக்களாட்சி காலத்தில் இல்லாமல் போனது பெரும் கேடாகும். 1989லேயே இந்த அணையை இடிக்க வேண்டுமென்று கேரளா நடவடிக்கை எடுத்தது.  அப்படிப்பட்ட கேரள அரசாங்கத்திடம் எப்படி நேர்மையை எதிர்பார்ப்பது.

செண்பகத் தோப்பு அணை வானம்பார்த்த கரிசல் பூமிக்கு அவசியம் நிறைவேற்றப்பட வேண்டிய திட்டமாகும்.


-கே.எஸ்.இராதாகிருஷ்ணன்.
31-05-2015.

#
#KSR_Posts
#KSRadhakrishnan

மினர்வா டுட்டோரியல் - Minerva Tutorial College, Chennai.

நேற்று எழும்பூர் ஹால்ஸ் ரோடு வழியாக பயணிக்கும் பொழுது, அந்தப் பகுதியிலிருந்த மினர்வா டுட்டோரியலும்  அதன் நிறுவனர் மறைந்த  ஏ.என்.பரசுராமன் அவர்களும் டாக்டர்.சந்தோசம் அவர்களும் ,   மற்றும் உலகப் பல்கலைக்கழக மையம் (World University Centre, Chennai) பளிச்சென்று நினைவுக்கு வந்தது.

மினர்வா டுட்டோரியல் தமிழ்நாட்டில் புகழ்பெற்ற நிறுவனமாக
1950-60-70களின் துவக்கம் வரை திகழ்ந்தது. அதனை நிறுவிய ஏ.என்.பரசுராமன் நல்ல கல்வியாளர். எஸ்.எஸ்.எல்.சி,  பி.யு.சி,  பி.ஏ,  பி.எஸ்சி , ஆகிய தேர்வுகளில் தோல்வியடைந்தவர்கள் திரும்பவும் தேர்வுகளில் வெற்றிபெற அப்போது டுட்டோரியல் கல்லூரிகளில் சேர்ந்து படிப்பது உண்டு.

இந்தவகையில் சென்னையில் மினர்வா டுட்டோரியல் கல்லூரி முதன்மையானதாக செயல்பட்டு வந்தது. திருச்சியில், திருச்சி டுட்டோரியல் கல்லூரி ( TTC), மதுரையில், சங்கரநாராயணன் அவர்கள்  நடத்திய ஸ்டூடண்ட்ஸ் டுட்டோரியல் கல்லூரி (STC),  மற்றும் ஜெகதீசன் அவர்கள் நடத்திய விக்டரி டுட்டோரியல் கல்லூரி VTC, நெல்லையில், நா வானமாமலை அவர்கள் நடத்திய வானமாமலை டுட்டோரியல் கல்லூரி, நாகர்கோவிலில், டயற்றஸ் அவர்கள் நடத்திய டயற்றஸ் டுட்டோரியல் கல்லூரி என பல டுட்டோரியல் கல்லூரிகள் தமிழ்நாடு முழுவதும் பரவியிருந்தன.


மினர்வா டுட்டோரியல் கல்லூரியின் சேர்ந்துபடிப்பதை சிலர் பெருமையாக சொல்லிக் கொள்வதும் உண்டு. மினர்வா கைடுகள் அப்போது பிரபலம். இது பாடப் புத்தகங்களுக்கு நிகரான மொழிநடையும், நல்ல மதிப்பெண்கள் பெறக்கூடிய வகையில் அனைத்துப் பாடங்களுக்கும் கைடுகள் என்ற துணைநூல்கள் பரசுராமன்  வெளியிட்டார்.  ஆங்கில மினர்வா கைடுகள்  மேலும் பிரபலமானது.

இதன் அட்டையில் சற்று மஞ்சள், வெளிர் பச்சை அட்டையில் பூ மொட்டு இலச்சினை கொண்டு வெளியிட்டார். அந்த துணை நூல் பாடக்குறிப்புகள் விரிவாகவும் விளக்கமாகவும் கொண்டிருக்கும். மினர்வா டுட்டோரியலின் இலச்சினையில் கிரீடம் சூட்டிய  ரோமர்கள் வணங்கும் மினர்வா தேவதை  முழுத்தோற்றத்தில் நின்றபடி இருப்பதாக அமைக்கப்பட்டிருக்கும்

 ஏ.என்.பரசுராமன் வெளியீடுகளின் காப்புரிமையில் பிரச்சனை ஏற்பட்டபொழுது 1958ம் ஆண்டு சென்னை உயர்நீதிமன்றம் வரை சென்று,
ஒரு நீண்ட தீர்ப்பினைப் பெற்றார். அந்தத் தீர்ப்பும் இந்தப் பதிவோடு இணைக்கப்பட்டுள்ளது.

தீர்ப்பு : http://indiankanoon.org/doc/1685540/

மினர்வா டுட்டோரியல் ஒருகாலத்தில் சென்னையின் அடையாளமாக எழும்பூர் வட்டாரத்தில் திகழ்ந்தது.

இதன் அருகாமையிலே டாக்டர்.சந்தோசம் அவர்களுடைய மருத்துவமனையும் வட்டவடிவில் இருந்தது. டாக்டர் சந்தோசம் அவர்கள் 1967ல் திருச்செந்தூர் நாடாளுமன்ற தொகுதியில் சுதந்திரா கட்சி சார்பில் போட்டியிட்டு நாடாளுமன்ற உறுப்பினராக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். பிற்காலத்தில் முன்னாள் இந்தியப் பிரதமர் சரண்சிங் அவர்களுக்கு நெருக்கமாக இருந்தார்.  ”தமிழ்நாட்டின் லோக் தள்” கட்சியின் தலைவராகவும் செயல்பட்டார்.

பிரபல மருத்துவர். சாதாரண ஏழைகளும் கையில் காசு இல்லாமல் அவரிடம் வைத்தியத்திற்குச் செல்லலாம். ஆனால், காலப்போக்கில் தமிழக அரசியல் வரலாற்றில் இவரை மறந்துவிடுவோமோ என்ற குறையும் உள்ளது.

அதன் அருகாமையில் உலகப் பல்கலைக் கழக சேவை மையத்தில், கல்லூரி நாட்களில் தங்கியதும் உண்டு. மாணவர்கள் கலந்துரையாடல் கூட்டங்கள்  அந்த விடுதியின் அருமையான உணவு, அருகாமையிலே யுனெஸ்கோ மையம்  இவையெல்லாம் அப்போது அங்கு கண்ட காட்சிகள். இப்போது அந்த மையம் கலையிழந்து உள்ளது.

சேத்துப்பட்டில் அமைந்துள்ள இந்த மையத்தில் இப்போது பல பிரச்சனைகள். வழக்குகள் வரைக்கும் சென்றுவிட்டது.  இப்படி சிக்கலான நிலைமையில் அன்றைக்கு அமைதியாக செயல்பட்ட மையம் இன்றைக்கு கேள்விக்குறியாகிவிட்டதே என்று வேதனை அளிக்கின்றது.

- கே.எஸ்.இராதாகிருஷ்ணன்.
30-05-2015.

நன்றிகெட்ட நாய்? - Thankless Dog?.

இன்று நடைபயிற்சி சென்ற பொழுது உயர்நீதிமன்ற ஓய்வு  பெற்ற நீதிபதியும், சென்னை சட்டக்கல்லூரி சகாக்களில் ஒருவருமான,  உடன் வந்த நண்பர்,  தந்தை பெரியார் மீது வைக்கும் விமர்சனங்களைப் பற்றி  கவலையுடன் பேசிக் கொண்டு வந்தார்.

“தந்தை பெரியார் இல்லையென்றால் உயர்நீதிமன்ற நீதிபதி என்னும் நிலையை தான் அடைந்திருக்கமுடியாது” என்றும்  நன்றிகெட்ட........  சில இப்படி பெரியாரைக் குறை சொல்லிக்கொண்டிருக்கின்றன என்றும் கூறினார்.

நான் சொன்னேன், “எந்த நாயும் பழகி அதை பராமரித்து உபசரித்தால் அதைவிட நன்றியுள்ள உயிரினம் வேறு எதுவும் இல்லை” என்று பதில் கூறினேன்.  “இதோ பாருங்கள் எத்தனையோபேர் சின்னவயதில் என்வீட்டிலே வளர்ந்து ஆளாக்கி முழுமைபெற்றனர். பொதுவாழ்வில் நான் இறக்கம் கண்டுவிட்டேன் என்று நன்றியில்லாமல் என்னைவிட்டு ஒதுங்கி ஓடியவர்களும் உண்டு.

சிக்கலான நேரத்தில் மனிதர்களுக்கு ஏணியாக இருந்து உயர்த்துவோம். மேலே சென்றுவிட்டு நம்மையே தரையில் தள்ளிவிடும் மனிதர்களும் உண்டு. அந்த நிலையில் நாய்கள் நாம் போடு ரொட்டித் துண்டுகளுக்கு நம்மைப் பார்க்கும் போதெல்லாம் தலைவணக்கி வாலாட்டும் போது அதை எப்படி நன்றிகெட்ட நாய் என்று சொல்லமுடியும்” என்றேன்.

மனிதர்கள் பலவிதம். நன்றி என்பதை இன்றைக்குள்ள காலகட்டத்தில் சிலரிடம் எதிர்பார்க்கமுடியாது. எல்லா மானிடரும் இப்படித்தான் இருப்பார்கள் என்றும் தவறான கருத்துக்கும் வந்துவிடமுடியாது.  நல்ல மேன்மையான மக்களும் சமுதாயத்தில் உண்டு.

எந்தக் கடமையும் பொறுப்பையும் நன்றியை எதிர்பார்த்து நாம் செய்வதில்லை. ஆனாலும் சில நன்றியற்றவர்களின் போக்குகள் நம்மை வாட்டத்தான் செய்கின்றன.

“பூப்போன்ற நெஞ்சினிலும் முள்ளிருக்கும் பூமியடா
பொல்லாத கண்களடா புன்னகையும் வேசமடா
நன்றிகெட்ட மாந்தரடா நானறிந்த பாடமடா
பிள்ளையாய் இருந்துவிட்டால் இல்லை ஒரு துன்பமடா”

வாழ்க்கைப் படகு என்ற படத்தில் வரும் கவியரசு கண்ணதாசன் அவர்களின் வரிகள் தான் நினைவுக்கு வருகின்றது..


-கே.எஸ்.இராதாகிருஷ்ணன்.
30-05-2015.

தந்தை பெரியார்

தந்தை பெரியார் கொள்கையிலிருந்து மாறுபட்டு பேசுவது வேறு விடயம். ஆனால், அவரை களங்கப்படுத்துவதை யாராலும் ஏற்றுக்கொள்ள முடியாது.
எந்த பதவியையும் நாடாமல், சமுதாயச் சீர்திருத்தம் என்ற நோக்கில் திராவிட இயக்கத்தைக் கட்டியெழுப்பிய தந்தை பெரியார் ஆற்றிய பணிகளை மறக்கமுடியாது. திடீரென சிலர் பெரியாரை விமர்சிபது தாங்கள் எங்கே நிற்கின்றோம் நமக்கென்ன தகுதி என்பதை எடைபோட்டுவிட்டு பேசுவதுதான் ஆரோக்கிய அரசியல்.

சிலர் பெரியாரை ஏற்கவில்லை என்பது உண்மைதான். அதற்காக, வரலாற்றினால் ஏற்கப்பட்ட மனிதரின் மாண்பை அவதூறு செய்வதை சகிக்க முடியாது.

சாக்ரட்டீஸையும் விமர்சித்தார்கள் இல்லையென்று சொல்லவில்லை.ராஜாராம் மோகன்ராய் மீது பழிச்சொல் வங்கத்தில் சுமத்தினார்கள். மகாகவி பாரதி உயிருடன் இருக்கும் பொழுது அவரைப் பைத்தியம் என்றும் அவர் ஆளுமையைத் தெரியாமல் சொன்னார்கள். இப்படி வரலாற்று ரீதியாக எவ்வளவோ சம்பவங்களைச் சொல்லலாம்.

‪#‎தந்தைபெரியார்‬ கல்லடிகள் சொல்லடிகள் பட்டு வயதான காலத்திலும் எந்த அரசியல் பலாபலனையும் எதிர்பார்க்காமல் தன்னுடைய பேச்சாலும் எழுத்தாலும் மக்களைத் தட்டி எழுப்பிய வரலாற்றை மறைத்துப் பேசுவது கண்டனத்துக்கும் கவலைக்கும் உரியது.

-கே.எஸ்.இராதாகிருஷ்ணன்.
30-05-2015.

அந்தக்கால திருச்சிராப்பள்ளி - Old Trichy.

ஆப்ரிக்காவின் நைல் நதி தீரம் - Nile river.

19ம் நூற்றாண்டின் துவக்கத்தில் ‪#‎புதுச்சேரி‬ - pondicherry in 19th Century.

19ம் நூற்றாண்டின் துவக்கத்தில் தஞ்சாவூர். - Tanjore in 19th Century.

சிந்துவெளி நாகரீகத்தில் அகழாய்வு நடந்த இடமான மொகஞ்சதாரோவின் பழைய காட்சிப்படம். Indus Valley Civilization

திரும்பவும் பிரிட்டிஷ் நாடாளுமன்றத்தைப் பற்றி - UK Parliament.

உலக அரசியலமைப்புச் சட்டங்கள்,  நாடாளுமன்றங்கள் மற்றும் அரசியலமைப்புகள்  ஒப்புமைநோக்கு ஆய்வு பற்றி ,
நான் எப்போதும் ஆர்வமாக படிப்பதும், அதுகுறித்து எழுதுவதும் உண்டு.

பிரிட்டிஷ் பாராளுமன்றம் முறை முக்கிய அரசியல் செயல்முறையாகும். எனவே, அதைக்குறித்து தொடர்ந்து
பதிவு செய்து வருகின்றேன்.

அரசியலமைப்புச் சட்டம் எழுதப்படாத நிலையில் பிரிட்டனும், இஸ்ரேலும் தங்களுடைய மரபுகள், செயல்பாடுகள் கொண்டே அரசியலமைப்பு முறைகளை கையாண்டு வருகின்றன.
இது ஒரு வித்யாசமான அணுகுமுறை.

பிரிட்டன் பாராளுமன்ற முறை உலகத்தில் முதன்மையானது. பிரதானமானது. ஆனால் அங்கு அரசியலமைப்புச் சட்டம் எழுதப்படாமல் அரசுகள் அங்கே ஆட்சிகள் செய்கின்றன.

இந்திய அரசியலமைப்புச் சட்டம் தான் உலகிலேயே நீண்ட அரசியலமைப்புச் சட்டம். அதிகமான பிரிவுகள். எழுபதாண்டுகளுக்குள்ளே நூற்றுக்கும் மேற்பட்ட திருத்தங்கள் செய்யப்பட்டுள்ளன.

இந்திய மண்வாசனை, இந்திய சூழல்களுக்கு ஏற்றவாறு இந்திய அரசியலமைப்புச் சட்டம் அமையவேண்டுமென்று என்போன்றவர்களுக்கு கருத்துகள் உண்டு. தேவைக்கேற்ற வகையில் மக்களின் அபிலாஷைகளைப் பூர்த்தி செய்யும் அரசியலமைப்புச் சட்டம் வரவேண்டுமென்பது விவாதப் பொருளாகவும் உள்ளது.

-கே.எஸ்.இராதாகிருஷ்ணன்.
28-05-2015.



#KSR_Posts
#KSRadhakrishnan.

அன்றைய மாமதுரை - Ancient Madurai.

தமிழகத்தின் கலாச்சாரத் தலைநகரம் மதுரை. நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்பிருந்த மதுரையை பாரீர்.

காணொளி : https://www.facebook.com/SakthiVikatan/videos/692290050876027/?pnref=story 

பிரிட்டிஷ் நாடாளுமன்றம் -1909-1970-2015. - UK Parliament.

 தாய் நாடாளுமன்றமான பிரிட்டிஷ் நாடாளுமன்றம் 1909ல், 1970களில் இன்றைக்கு 2015ல் எப்படியெல்லாம் இருந்தன என்ற நிழற்படங்களும், காணொளியும் இந்த பதிவில் உள்ளது.

 வெள்ளையர்கள் நமது சுதந்திரத்தைப் பறித்து நாட்டை காலனி ஆதிக்கத்தில் ஆட்சி செய்த பொழுது, நமக்கான சட்டங்களை பிரிட்டிஷ் அரசாங்கம் இந்த கட்டிடத்தில் இருந்துதான்  நிறைவேற்றியது. இதை  “வெஸ்ட் மினிஸ்டர்” என்று ஆங்கிலத்தில் அழைப்பதுமுண்டு.

காணொளி :  https://www.facebook.com/ukparliament/videos/10153370255312733/

1909

1970

1970

எஸ்.வி.ராஜு, சுதந்திரா கட்சி -SV Raju, Swatantra Party.

ராஜாஜிக்கு நெருக்கமானவரும், சுதந்திரா கட்சிப் பணிகளை முன்நின்று மேற்கொண்டவருமான எஸ்.வி.ராஜு அவர்களைச் சந்தித்ததுண்டு. மாற்று அரசியலில் உள்ளவர்கள் கூட  அவருடைய அரசியல் அணுகுமுறைய பாராட்டுவார்கள். அவரைப் பற்றிய பதிவு. 

SV Raju, champion of free-market views through India's socialist era, dies at 81.

As a founding member of the Swatantra Party and the editor of 'Freedom First', Raju helped fashion the first coherent responses to the Nehruvian ideas that dominated the post-Independence period.

It is fashionable these days in India to assume the labels “free marketer”, “right liberal” or some such.  There are many who have discovered the salvatory powers of private capital and enterprise post May 16, 2014, after a decade of chanting the mantra of redistributive welfarism.

SV Raju, 81, a founding member of Swatantra Party and longstanding editor of the lone libertarian journal in India, Freedom First, who passed away on Tuesday morning, was no lily-livered, fair-weather votary of liberal ideas.  The stated objectives of Freedom First, and indeed the Swatantra Party were: creating a new society, secular in its foundation; ensuring liberty of thought, belief and action; and the realisation of economic and social justice for all the citizens of the free republic.

The adverse political climate, political correctness or Freedom First’s dwindling readership and reach did not affect Raju’s faith in liberal values or liberal economics. Despite his failing health, Raju wrote the journal’s editorial and a short but stinging critique calling out the all-round political hypocrisy around the Land Acquisition Bill in its April 2015 issue.

Taking on the system

Raju was well trained to withstand opprobrium, first in the role of the Swaratra Party’s joint secretary, and then as the editor of a journal that stood firmly for economic liberty when socialism was not just popular political currency but also surreptitiously enshrined in the Preamble of the Constitution in 1976 by Indira Gandhi during the Emergency years. He challenged the 42nd Amendment through a writ petition in the Bombay High Court in 1994. The battle was eventually unsuccessful.

The Swatantra Party was founded in 1959 by Minoo Masani, JRD Tata’s former chief of staff, and Acharya NG Ranga, a peasant leader from Andhra. C Rajagopalachari (who was better known as Rajaji), the first Governor General of India and Gandhi’s "conscience keeper" was the party's presiding deity. It was the first intellectually and politically coherent response to the prevailing Nehruvian socialism of the time. The party’s motto was “To Prosperity Through Freedom”.
It clearly and openly declared its opposition to socialism, which it described as "state capitalism". Its objectives were to “save freedom”, “preserve family economy”, “restore fundamental rights” and to provide the country “a democratic alternative”. “For Farm, Family and Freedom” became the signature slogan of the Swatantra Party.

Against the odds

Raju remained the executive secretary of the party for 14 years. At its peak, Swatantra emerged as the single largest Opposition group in Parliament, winning 44 seats in the 1967 elections. However, it was consistently dogged by the kind of negative PR that would make the conspiracy charges often  trotted out by the Bharatiya Janata Party and its rightwing supporters today appear to be of the garden variety in comparison.

Swatantra was dubbed a reactionary force. What hurt Rajaji personally was Nehru’s repeated jibes about Swatantra being the hand maiden of Big Business despite the fact that it was Congress that received an overwhelming chunk of corporate donations. Close to the 1962 elections, Congress loyalist and industrialist GD Birla declared: “Swatantra politics were not  good businessmen’s politics.”  Besides being the party of the wealthy, Nehru said Swatantra belonged to the “middle ages of lords, castles and zamindars”, and likely to become “fascist in outlook”.  The BJP’s predecessor, the Jan Sangh, accused Masani of being a beef-eating  Parsi.

After the Swatantra experiment had failed, Raju, along with Geeta Doctor, took up fulltime editorship of FreedomFirst in 1978, a journal started in 1953. According to friend and admirer Jerry Rao, the former chairman of tech firm Mphasis BFL, for Raju, the idea of Swatantra was more important than the personalities involved. “Masani was flamboyant, Ranga one-dimensional, and Rajaji often cranky,” Rao said. “But Raju was the patient, hardworking backbone of the idea of Swatantra. People came and went. It was he who singlehandedly kept the flame alive. A hundred years from now when future historians assess and re-assess the quality of Freedom First’s editorials under Raju is when we will fully understand the man’s importance in India’s history.”.

Freedom First was for Minoo Masani what Swarajya was for Rajaji.

Last year, as part of a group of people planning to re-launch the Swarajya magazine, which had ceased publication in 1980,  I had the opportunity to speak to Raju. After all, Swarajya and Freedom First were not just blood brothers, Raju was perhaps the last living link to the Swatantra Party and Rajaji. Raju had kept a similar journal alive (it has come out unfailingly, bar for six months during the Emergency) against unimaginable odds.
Freedom First had virtually no financial support. According to Jerry Rao, it was mostly Raju’s own money and infrequent donations of Rs 10,000-Rs 15,000 from old-time Swatantra friends and well-wishers that paid the printer’s bill. “I can’t think of anyone more vehemently opposed to crony capitalism in theory and practice than Raju,” Rao said.

Fierce independence

When I told him about our plans, he was thrilled, and bemused that a bunch of twenty- and thirtysomethings would want to re-launch Swarajya ,of all publications. We wanted Raju to mentor us and chair our editorial board. He politely declined saying as it is he found it difficult to run Freedom First with one-and-a-half people and didn’t want to take up something he couldn’t do justice to.  He said he was planning to close the magazine down in the next year or so. Several well-meaning industrialists had offered to buy the magazine, and help Raju scale up the operations, but he had never been tempted. "It would then become their mouthpiece, and not a platform for the ideas Freedom First stands for," he said.

The conversation quickly took the shape of an interview.  “Why in the world do you want to do this at all?” he asked. “Does anyone even remember Swarajya? It’s a very tough grind.” A bit awestruck and nervous, I cited Freedom First’s March 1979 cover titled “Were Rajaji alive Today...” and offered a poorly rehearsed marketing spiel about re-interpreting Rajaji’s ideas for a new demographic or something lame to that effect. Raju laughed in mild rebuke and said there was no need for any re-interpretation. "And what is this ‘right liberal’ that you people want to be?” he said. “The word liberal should be enough.”

On the future editorial course of Swarajya, he cited his latest edit of June 2014 as an example of the tactical and qualified support the magazine must offer the new rightwing government. “Only when they talk about a minimum government, not when they peddle their dangerous cultural or religious ideology,” he declared. “On the issues of culture, you need to look nowhere other than Rajaji or what I would call the Bharatiya Vidya Bhawan approach. He praised Hinduism’s catholicity and Vedanta’s practicality but never claimed them to be exceptional or supreme.” As it happened, those were precisely the issues we were debating internally.

Raju generously offered, without my asking, access and the use of Freedom First’s stellar archives, and was willing to share “whatever was left” of its subscriber base of 1,500-2,000. “I only hope you find the money to run Swarajya. That, and lots of stamina,” were his parting words.

That conversation was certainly was one of the most profitable outcomes of my brief stint with Swarajya. 

Courtesy - scroll.in

After Nehru – What?

By the time Prime Minister Jawaharlal Nehru died on 27th May 1964,  C. Rajagopalachari, a colleague of Nehru before the British left, had spent nearly 10 years fighting Nehru’s statist policies. We reproduce here Rajaji’s views on an India after Nehru.

Let not the magnificence of the funeral of our late Prime Minister and the tributes of the world Powers and their representatives paid after his death to Nehru the man, lead us into the error of believing that all is well with India and what we want is just the keeping up of the status quo and nothing more. It would be a grave error to adopt this policy of complaisance, which is so tempting and easy for loyal men to adopt but would be wholly unfortunate for the nation.
I was asked by a foreign journalist how I would measure India’s loss in the passing away of Sri Jawaharlal Nehru. 

The loss is very great. I replied, not only because of Jawaharlal Nehru’s greatness, but because he had by his influence created a more or less rigid public opinion in respect of many matters, and it cannot be easy for smaller men who now represent his authority to change the course. Jawaharlal Nehru was in spite of his seeming dogmatism, open-minded enough and able to modify his own views. This advantage we have now lost – and it is a great loss. Plans and policies adopted under his lead must be greatly altered, if we wish to save the country from much misfortune.

No single man can replace Sri Jawaharlal Nehru. Not can even a group of people replace him in the full sense. But a group of people can carry on, if they have humility enough to listen to divergent opinions and take advice from the Union President and others. Some people doubt whether democracy can survive in India without the leadership such as was provided by Jawaharlal Nehru. 

Democracy can in India in spite of Nehru’s death, if the people could be induced to return Opposition members to the legislatures in sufficient number- and out of good and able men. Unfortunately elections have become too costly for this to happen or to be hoped for; and the electoral procedure cannot be amended, the Government partly having an advantage in the very expensiveness of the elections.

The greatest danger now facing India is the failure to effect cordial relationship with Pakistan or a neglect of this important issue. The consequent weakness of the sub-continent against communist aggression should be the first concern of all thinking men India and Pakistan. I also feel that on economic plane the greatest danger now is a stubborn continuation of the policy of expensive taxation and far too ambitious Soviet style of Planning, leading to inflation. The vital element of the population, on which depends democracy, is crushed between inflation and taxation. Put in general terms, the greatest danger now would be the failure of the new Government to realize the need for a change of policy in spite of admiration and worship paid to the memory of the late Prime Minister.

India will be compelled to move towards franker and more open friendship with Western Powers including Russia. I include Russia because of distinctly better climate of affairs between America and Russia now developing. Non-alignment will fade away into a remembered doctrine leaving nothing substantial behind. The Government should wake up from dogmatism and give up the sterile and self defeating policy of crushing taxation levied to back up State capitalism.

I crave attention to the important and thoughtful article in last week’s issue of Swarajya contributed by Srimathi Vasanta Subramaniam. The Central idea in it is that friendship can be got by love, and not by bargaining. The nation and its leaders should settle in their minds clearly on the objective of friendship and co-operation with Pakistan and recognise that this is No.1 priority in our present politics. S-E Asia is going into communist hands and we have had enough of evidence as to China’s non-reliability as a peaceful or honest neighbour. It would be fatal for both of us, Pakistan and India, if we drift apart, accepting as our fate the policy of carrying on with mistrust and mutual hostility.

Once this aim of achieving Indo-Pak friendship is underlined as essential, we must not allow pride or anger or resentment of any kind to block the way of achieving it. When a priority is fixed, on full consideration, we should stick to it firmly. There are some things for which no price can be too much. Not peace at any price which is an ignoble policy: but friendship at any price is a noble positive determination when that friendship is essential for defence of Freedom. We can never in this world obtain friendship of any kind, private or public, by hostile gestures. Nor is negotiation the way. 

No true friendship can really rest on a bargain or on intimidation. Negotiate details we must, and clear the stables, but the main preliminary task of changing hearts is not something that can be reached through bargaining or through the irritating ambiguities of diplomacy. Friendship can be generated by and only by unilateral action carrying with it unmistakable message of love. India and her leaders must find courage that is required for unilateral action. It is a subtle and unfailing instrument for generating love, where there has been a history of persistent mistrust and hostility.

It will be asked by some no-changers on this side, that his doctrine of love and unilateral initiative for friendship should be recognised by Pakistan too. That leads us back to the barren way of negotiation, which if what I have so far said is true, would be futile policy.

Nehru’s death and the great and impressive funeral can be an occasion for a turn in history instead of being a mere tragedy. The smaller men that have had to take over the office held till now by a great man have a big opportunity to achieve what Nehru during the last few weeks before his passing had wished to achieve, and which in paradoxical way has been brought a little nearer even by the very tragedy over which all Asia genuinely laments. Nehrus’ death itself can become a sad stepping stone towards better fortune in our great affairs. Providence in a mysterious way sometimes provides such compensations.

Turning to purely internal affairs also, but not going into any lengthy examination of the problems, gestures of concern for the welfare of those engaged in industry and agriculture can also follow the principle of unilateral action. Such gestures would serve to forge fresh and strong bonds of love between the Government and the people in all ranks and occupations. Is not love indeed the best bond between government and people? Reduced taxation and the abandonment of the policy of fragmentation of land as well as of the airy castles of collectivization would be noble gestures of love and patriotic concern for the people- as well as great wisdom. And this should be done not in response to pressure but unilaterally, so to say, on the initiative of the new Government. 

Budgets are not immutable during times of crisis, specially when a Government of wholly new calibre takes charge. Let me end saying that unilateral initiatives of this nature call for the highest understanding of the human mind as well as the greatest courage, both of which may God bless the new Government with.

Courtesy - Swarajya.

நேருவைப்பற்றி OPEN ஏட்டில் வெளிவந்த படிக்கவேண்டிய பத்தி - Nehru, the Lady and Middle-Age Morality.

Jawaharlal Nehru was described, probably by NB Khare, the Hindu Mahasabha president, as “English by education, Muslim by culture and Hindu by accident.” Did he take this catholicity to the extent of marrying a Muslim? A Hindu-Muslim marriage might be lauded today as a triumph of integration. Then, it could have been the unmaking of Motilal Nehru’s intensely ambitious heir.
Realising this, was the future apostle of secularism calculating and ruthless enough to remove all trace of his youthful folly? A confidential British Intelligence report called the supposed marriage and its suppression ‘the most formative event in Nehru’s life’. Yet, there’s nary a word of it in his autobiography, which has been praised as ‘the most perfect piece of self-revelation since Rousseau’s Confessions’. Some might see this as evidence of extraordinary duplicity.

No, this isn’t BJP denigration of Nehru to deify Vallabhbhai Patel. It’s what Wing Commander Alan Campbell- Johnson of the Supreme Allied Command South-East Asia (SACSEA for short), reported to the Supremo, Lord Louis Mountbatten, on the eve of Nehru’s controversial visit to Singapore in 1946. The secret information that ‘when Jawaharlal, a Brahmin, married a Moslem woman, jeopardizing his whole position within the Hindu social system, it was Gandhi’s personal intervention as a religious leader which saved him from the full consequences of his action’ would have given Mountbatten a powerful hold over Nehru.

Campbell-Johnson later became Mountbatten’s press attaché in New Delhi and wrote Mission with Mountbatten. He collected the information on Nehru before joining SACSEA when he was in India working on a life of Lord Halifax who was viceroy (1926-31) as Lord Irwin. I read his ‘off the record’ report in Singapore when researching my book, Looking East to Look West: Lee Kuan Yew’s Mission India. SR Nathan, then President of Singapore, generously offered me a large cloth bag stuffed with papers from the British archives. Nathan formerly headed Singapore’s Security and Intelligence Division, and many of the documents were Intelligence reports. No one had examined them until he urged me to do so.
That’s how I learnt Nehru’s first fateful encounter with Edwina Mountbatten almost didn’t happen. As soon as World War II ended, Nehru announced he would go to Singapore. The excuse was to check how Mountbatten’s British Military Administration was treating Indian National Army troops and to arrange for their legal defence. His relations with Subhas Chandra Bose were hardly cordial but Nehru knew what the Indian public wanted.
Sir Hubert Elvin Rance, Burma’s last British governor, refused transit facilities. Air Vice-Marshall LF Pendred, the BMA’s intelligence chief, thought Nehru’s request ‘should be refused’. SACSEA officials were determined to make things as uncomfortable as possible if he insisted on going. He wouldn’t get official transport. Indian troops would be confined to barracks, and his presence played down in every way.
They reckoned without Mountbatten’s political antennae which were fully as sensitive as Nehru’s. The Supremo had unsuccessfully tried to see Nehru when he visited Bombay in January 1944 and Nehru was imprisoned in the nearby Ahmadnagar Fort writing The Discovery of India. Determined to make up for that failure, the Supremo told the BMA he was “extremely displeased” it didn’t realise Nehru was “one of the most important political figures in the world.” Apart from being “disloyal” to him “personally”, the BMA’s churlishness “would invite worldwide criticism which Nehru would not fail to exploit.” At the same time, Mountbatten told SK Chettur, British India’s ICS representative in Singapore, Nehru was “a man of honour” who would not embarrass him “by carrying out any agitational activities”.
Mountbatten invited Nehru ‘as an official representative of the All-India Congress’ and treated him to almost head of government honours. Two senior British staff officers received him at Singapore’s Kallang airport with Brigadier JN (Muchu) Chaudhuri, later India’s Chief of the Army Staff, who became his personal aide during the visit. Chettur, Rajabali Jumabhoy, a prominent local businessman, and Tan Kah Kee, an overseas Chinese who was so important that when he died in Beijing in 1961 Zhou Enlai personally supervised his state funeral, were also present. Formalities over, Chaudhuri took Nehru through about 2,000 men in INA uniform with tricolour badges (courtesy Mountbatten) to Government House (today’s Istana or presidential palace) where India’s future (and last) viceroy entertained India’s future (and first) Prime Minister over tea.

Mountbatten and Nehru then ‘rode in state’ in an open car past the 300 INA men who had marched to Government House shouting revolutionary slogans, to the Indian YMCA Welfare Centre in Stamford Road. Edwina waited there with Indian Red Cross workers. The Tamil Murasu newspaper called it ‘the neatest diplomatic stroke and so casually executed that Lord Louis Mountbatten displayed real genius.’ The cheering crowds included many ‘former Indian soldiers’ (euphemism for INA personnel who were technically rebels) whose “Nehruji ki jai!” was laced with cries of “Lord Louis Mountbatten ki jai!” setting the precedent for Delhi’s adulatory mobs in 1947.

Meanwhile, a ‘seething and bubbling mass ... just boiled all round the YMCA’. Mountbatten also records that just as he and Nehru entered the building, ‘a roar as of a dam bursting fell upon our ears, and the crowd burst through every door and window ... in no time they were upon us.’ Edwina was knocked down and disappeared under the mob. ‘The Pandit screaming: “Your wife; your wife; we must go to her”, linked arms with me and together we charged into the crowd in an endeavour to find her. Meanwhile, she had crawled between the people’s legs and had come out at the far end of the room, got on a table and shouted to us that she was all right.’

Nehru’s account of what he called his ‘unusual introduction’ to Edwina sounded prosaic in comparison. Writing to Dorothy Norman 17 years later, he mentioned ‘a wild rush of Indian soldiers, presumably wanting to see me’. Edwina had disappeared when they entered the room. ‘I think I got up on a chair to have a look around. Soon Lady Mountbatten crawled out of the milling crowd. She had evidently been knocked down by the soldiers rushing in.’

Mountbatten gave a small dinner party that evening for Nehru who told ‘Chaudhuri on his way back he hadn’t enjoyed an evening with English people so much since he had come down from Oxford (actually, Nehru was at Cambridge) more than 30 years ago.’ Nehru acquiesced when Mountbatten asked him not to lay a wreath at the INA’s War Memorial ‘since they had fought not only against us but against the local people of Malaya.’ He also promised not to incite the Indian troops. Mountbatten ‘found him most reasonable.’

Whatever he had promised, Nehru wasn’t going to alienate a significant political constituency. ‘He slipped away quietly the following day and left his personal wreath’—some roses Singaporeans thought he had bought for Edwina—at the memorial. This was a wooden replica of the original monument Mountbatten had destroyed. It was hastily erected on the same spot and quickly dismantled after Nehru’s car sped away and the 300-strong crowd dispersed. Nehru also did his duty by Bose by instructing a local lawyer, Radhakrishna Ramani, to see to the INA’s legal needs.
+++
The Mountbattens were free of conventional prejudice. Edwina was especially oblivious of differences. Their daughter, Lady Pamela Hicks, says her mother couldn’t remember once whether the “lively” man next to her at dinner was Black or White. Her association with the Caribbean singer Leslie Hutchinson scandalised London society; Paul Robeson was a family friend. But Mountbatten was also an operator. He didn’t only turn a blind eye to Nehru’s truancy, he colluded with it. The wooden replica could hardly have been built and dismantled so swiftly without his consent.

His motives were as devious as his assessment of Nehru was ambivalent. He hoped friendship with the British would diminish Nehru: ardent nationalists would suspect “that one who fraternized openly with representatives of the British Raj was a bit of a Quisling”. That might also temper Nehru’s radicalism. Both calculations seemed fulfilled in Singapore’s Jalan Besar Stadium. The INA had rallied in full force with tricolour flags, a large portrait of Netaji in military attire, uniformed guards of honour and a brass band playing martial Azad Hind tunes like Dilli Chalo! Malay, Chinese (including Communists) and Indonesian groups had also turned up with banners and flags. The British feared hostile rioting.

Nehru saved the day by rebuking the packed crowd for chanting the INA’s “Blood! Blood! Blood!” slogan. Netaji had done great work, he said, but the time had come to abandon ‘provocative and unwise’ rhetoric for peaceful, disciplined and constructive effort. Instead of hurling abuse at the Raj he urged them to realise his dream of a united Asia. The British were delighted to see disappointed soldiers slipping away from the stadium. Mountbatten gloated in his diary, ‘Altogether we must have stolen part of the old boy’s thunder, besides publicly linking him up with us ...’

He didn’t know then that British rule in India would end so soon or that Nehru himself would want him as viceroy. But that day’s happenings forged lifelong links. Nehru and Edwina stumbled into the relationship, which Mountbatten made the most of. He ‘bewitched’ Nehru, according to a biographer. Pamela believes her mother and Nehru fell deeply in love in Singapore but the relationship remained platonic. A packet of Nehru’s letters was by Lady Mountbatten’s bedside when she died in her sleep in Borneo in 1960. She willed the entire collection of his letters to her husband.

Given this attachment, a private marriage was unlikely during the 28 years of Nehru’s widowhood. Apart from Edwina, there was his daughter to consider. The scandal-mongering MO Mathai was around some of the time. Gandhi wasn’t. If Campbell-Johnson is right, the event must have taken place before 1916 when Nehru, aged 27, had an arranged marriage with the simple Kamala Kaul 10 years his junior.

Young men who sow wild oats (unlike Oscar Wilde who boasted ‘I have never sowed wild oats but I have planted a few orchids’) merit indulgence. Fifty-three years ago, I read scrawled on a wall in rural Bengal, ‘The sins of youth are hardly sins,/ So frank and free are they./ ’Tis but in middle age that we/ have need of morality.’ No wonder Gandhi who by his own admission knew a great deal about sex and sin helped out.

But perhaps Campbell-Johnson made a colossal mistake. Perhaps he confused Nehru with his sister Vijayalakshmi. Her involvement with Sayed Hussein, the handsome, aristocratic British-educated editor of Motilal Nehru’s paper, The Independent, and later India’s first ambassador to Egypt, was once the talk of the town. Otherwise, history would be forced to re-evaluate the long-term political implications for India of its first Prime Minister’s ability to dissimulate and juggle personal and public obligations.

சீனாவில் ரம்மியமான பாலைநிலம்.. -Chaina

Courtesy : Discover China 

பாக்-ஜலசந்தியை ஆழப்படுத்தவேண்டும் என கோரிக்கை - சேதுகால்வாய் - Palk Strait -Sethu Canal Project.

சேது சமுத்திரத் திட்டத்திற்கு பாக்-ஜலசந்தி கடற்பகுதியில் மணல்திட்டுக்களை தோண்டக்கூடாது என்று குரல்கொடுத்து சேது சமுத்திரத் திட்டத்தை முடக்கினார்கள்.

இப்போது  பாக் ஜலசந்தி பகுதியில் விசைப்படகுகளை சேதப்படுத்தும் ஆற்றுவாய்ப்பகுதியை ஆழப்படுத்தவேண்டும் என்றும் அறுபது ஆண்டுகளாக இது நிறைவேற்றப்படவில்லை என்று தங்கள் வேதனையைத் தெரிவித்துள்ளார்கள்.

தாங்கள் அப்பகுதியில் மீன்பிடிக்கச் செல்லும்போது இக்கடல்பகுதியில்  ஆழமில்லாததால் விசைப்படகுகள் பாதிப்புக்குள்ளாகிறது என்றும், எனவே பாக் ஜலசந்தி பகுதியை ஆழப்படுத்தவேண்டும் என்று கோரிக்கை வைத்துள்ளனர்.

இராமநாதபுரத்தில் 237கி.மீட்டர் நீளமுள்ள பாக் ஜலசந்தியை உள்ளடக்கிய மண்டபம் வடக்கு கடற்பகுதியில் அதிக அளவில் பாறைகள் உள்ளன. இதனால் விசைப்படகுகள்  பாறையில் மோதி சேதம் அடைகின்றது என்று தங்கள் ஆதங்கத்தைச் சொல்லி வருகின்றனர்.

சேது சமுத்திரத்திட்டத்தையும் பவளப்பாறைகளுக்குச் சேதாரமில்லாமல் தோண்டுவோம் என்று உறுதிமொழி கொடுத்தும் அத்திட்டம் நிறுத்தப்பட்டது.

ஒரு பக்கத்தில் ராமர் சேதுபாலம், இன்னொரு பக்கம் சுற்றுச்சூழல் என்று நிறைவேற்றப்பட்ட திட்டமே நிறுத்திவைக்கப்பட்டது. இப்போது அதே பகுதியைத் தோண்டி ஆழப்படுத்தவேண்டும் என்று சொல்வதை யாரும் குறையாகப் பார்க்கவில்லை.

ஆனால், சேதுசமுத்திரத்திட்டத்தையும் சுற்றுச் சூழலுக்கு பாதிப்பில்லாமல் இதுபோல தோண்டி இருந்தால் இந்த காலகட்டத்தில் சேதுகால்வாய் திட்டம் நடைமுறைக்கு வந்திருக்குமில்லையா? தமிழக வளர்ச்சிக்கு பயன் தந்திருக்குமில்லையா..?

-கே.எஸ்.இராதாகிருஷ்ணன்.
26-05-2015.

Death Penalty

India: Death in the name of conscience

"India: Death in the name of conscience”  released today examines the imposition of death penalty to convicts in the name of 'collective conscience of the society' which is often interpreted as the ‘judicial conscience’. The report specifically examines (i) manufacturing of 'conscience' to justify death sentence, (ii) the use of 'conscience' in the judgements imposing death penalty which have already been declared as per incuriam by the Supreme Court, (iii) how 'conscience' “which varies from judge to judge depending upon his attitudes and approaches, his predilections and prejudices, his habits of mind and thought and in short all that goes with the expression social philosophy”, plays out as to whether an accused charged with an offence punishable with death shall live or die, and (iv) inconsitency of the Indian judiciary while considering the factors and circumstances to determine between life and death in a capital punishment case. 

In the post Bachan Singh judgement which upheld constitutional validity of death penalty in 1980, there has not been a single judgement including those declared as per incuriam in which ‘collective conscience’ of the society and/or ‘judicial conscience’ have not been used to justify imposition of death penalty.

The reliance on ‘conscience’ for imposition of death penalty is deeply flawed, fraught with malafides at every stage, and is often manufactured through scapegoating of the dispensable i.e. the poor, socially disadvantaged and those accused of terror offences. They are often unable to defend themselves in all stages, most notably at the stage of the trial held under intense local social pressure, media trial and hostile environment. For terror-related offences, it will not be an understatement to assert that a clear precedent has been set in India wherein justice system is tweaked by the desire for retribution in order to satisfy the socalled ‘collective conscience’ rather than meeting the basic requirements of justice. In addition, some crimes such as the ones against women and children are so gruesome and become politically significant in the light of massive public outrage that it almost becomes indispensable for the State/prosecution to find the guilty, even if it means tweaking justice, to assuage public anger. That the public anger, as shown against the Nithari killings and Nirbhaya gang rape and murder case, is equally directed against the failure of the State and the system as much against the crimes and the criminals, is often forgotten.

The report examines 48 judgements on death penalty pronounced by two distinguished former judges of the Supreme Court viz. Justice M B Shah and Justice Arijit Pasayat, who are currently serving respectively as Chairperson and Vice Chairperson of the Special Investigation Team on Black Money appointed by the Supreme Court of India, to illustrate how ‘conscience’ of individual judges play out the ‘collective conscience’ and/or ‘judicial conscience’.

Out of the 33 death penalty cases adjudicated by Justice Arijit Pasayat examined by Asian Centre for Human Rights (ACHR), Justice Pasayat (i) confirmed death sentence in 15 cases including 4 cases in which lesser sentences were enhanced to death sentence and two cases in which acquittal by the High Courts were turned to death sentence, (ii) upheld acquittal in 8 cases, (iii) commuted death sentence in 7 cases and (iv) remitted 3 cases back to the High Courts to once again decide on quantum of sentence as death penalty had not been imposed by the High Courts. It is pertinent to mention that out of the 16 cases in which death penalty were confirmed by Justice Pasayat, 5 cases have since been declared as per incuriam by the Supreme Court.

On the other hand, Justice M B Shah did not confirm death sentence in any of the 15 cases of death penalty adjudicated by him. He rather commuted death sentence in 12 cases, did not enhance life imprisonment into death penalty in any case, did not alter acquittal by the High Courts into death penalty in any case, did not remit back any case to the High Courts on the quantum of sentence and did not deliver a single judgement which was declared as per incuriam. He acquitted convicts in three cases out of which he passed dissenting judgements against imposition of death penalty in two cases.

Out of these 48 cases, three cases i.e. Devender Pal Singh Bhullar v. State of National Capital Territory of Delhi and Anr, Krishna Mochi and Ors. v. State of Bihar etc and Lehna v. State of Haryana, the Supreme Court benches comprised Justice A Pasayat and Justice M B Shah along with Justice B N Agrawal. In Devender Pal Singh Bhullar and Krishna Mochi & Ors, the majority view comprising Justice Pasayat and Justice Agrawal confirmed death sentence on all the accused in both the cases. Justice Shah, on the other hand, acquitted Bhullar and altered the death sentence on Krishna Mochi, Nanhe Lal Mochi and Bir Kuer Paswan to life imprisonment and further acquitted Dharmendra Singh. However, there was no disagreement between Justice Shah and Justice Pasayat in commutation of death sentence in Lehna v. State of Haryana.

Though consideration of the aggravating circumstances relating to the crime and mitigating circumstances relating to the criminal as enunciated in Bachan Singh judgement cannot be deduced to a zero sum game, the inconsistency in consideration of these circumstances by the judiciary is all pervasive. These inconsistencies stand exposed on perusal and analysis of various judgements of the Supreme Court, inter alia, (i) relating to consideration of convict’s young age for commutation of death penalty, (ii) the benefit of possible reformation or rehabilitation as a ground for commutation of death penalty, (iii) acquittal or life sentence awarded by the High Courts as a ground for commutation, and (iv) circumstantial evidence as a mitigating factor for commutation of death sentence.

Arbitrariness was the ground for declaring death penalty provided under Section 277 of the Criminal Procedure Act of South Africa as unconstitutional by the Constitutional Court of South Africa in the case of State v. Makwanyano & Anr. The situation and factors that were taken into consideration by the South African Constitutional Court  for determining arbitrariness is not dissimilar to India – the mirror reflection is possibly worse in India. If death penalty can be declared unconstitutional on the ground of arbitrariness in South Africa, there is no reason why it should be constitutional in India.

 Courtesy :   Asian Center for Human Rights. 

பண்டைய கிரேக்கம். - Ancient Greek

                            

ஏதென்சும், ஸ்பார்ட்டாவும் கிரேக்கத்தின் மாபெரும் நகர அரசுகளாக விளங்கின. கிரேக்க பெர்சிய போர்கள் கி.மு 499 மற்றும்449 ம் ஆண்டுகளில் நடைபெற்றன...30 ஆண்டுகள் நடைபெற்ற இந்த போரில் ஏதென்சு வலிமையானது.  ஏதென்சு நகரில் பண்டைய நகர அரசின் எச்ச அடையாளங்கள் இதோ...

இதேபோல இத்தாலியிலும் இக்காலகட்டத்தில் அரசியல் , ஜனநாயகக் கூறுகள் வெளிப்பட்டன.தமிழகத்தில் தேர்தல்கள் குடவோலைமுறை மூலமாக பண்டைய காலகட்டங்களில் நடைபெற்றது என்று உத்திரமேரூர் கல்வெட்டுகள் சொல்கின்றன.

சட்டத்தின் ஆட்சி, நீதிபரிபாலனம் என்பது இங்கிலாந்தில் மெக்னகர்ட்டா என்ற மகாசாசனம் அரசரால் ரன்னிமேர்டில் கையெழுத்திட்டபோது உருவான கோட்பாடாகும்.

இதற்கும் முன்பே பாண்டியன் நெடுஞ்செழியன் அவையில் கண்ணகி நீதி கேட்டது நமது தமிழ் சமுதாயத்தின் முறையாக அக்காலத்திலே நடைமுறையில் இருந்தது. மனுநீதிச் சோழனுடைய செயல்பாடும் நீதியை நிலைநாட்டியதை யாரும் மறுக்கமுடியாது.

கிரேக்கம்,ரோம், இங்கிலாந்து, என்று மேலைநாடுகள் ஜனநாயகத்தின் காரணிகளின் பிறப்பிடமாக இருந்தாலும்... நமது தமிழகம் அதற்கு முன்னோடியாக இருந்தது என்பது வரலாறு ஆகும்.

திராவிட நாகரீகத்திற்கு ஒரு ஆதிச்சநல்லூர், சிந்துவெளி நாகரீகத்திற்கு மொகஞ்சதரோ ஹரப்பா, ரோம், சுமேரியம் போன்ற நாகரீகங்களெல்லாம் படிப்படியாக மானிடத்தை மனித நேயத்தோடும், பரிணாம வளர்ச்சியோடும்
சிந்தித்து பயணிக்கச் செய்தது என்பதை இந்த இடத்தில் நினைவில் கொள்ளவேண்டும்.

 கிரேக்க நாகரீகத்தைப் பற்றி கண்ணில்பட்ட பதிவையும் இத்தோடு இணைத்துள்ளேன்

-கே.எஸ்.இராதாகிருஷ்ணன்.
25-05-2015.

Athens and Sparta, both powerful Greek city-states, had fought as allies in the Greco-Persian Wars between 499 and 449 B.C. In the wake of the Persian retreat, however, Athens grew more powerful and tensions rose, escalating into nearly three decades of war.  - Courtesy : HISTORY

******


பண்டைய நாகரிகங்கள் :கிரேக்க நாகரிகம் ( கி.மு 2500 – கி.மு. 323 )

  எல்லாப் பண்டைய நாகரிகங்களுக்கும் பல பாரம்பரியப் பெருமைகள் உள்ளன. ஆனால்,  அவற்றையெல்லாம் தாண்டி தனித்துவம் மிக்கது கிரேக்க நாகரிகம். சீனாவுக்குப் பெரும் சுவர், எகிப்துக்குப் பிரமிட்கள், மம்மிகள். ரோமாபுரிக்கு வீரம். கிரேக்கத்துக்கு ஒலிம்பிக்ஸ் போட்டிகள், கல்வி, அறிவு, சாக்ரடீஸ், பிளேட்டோ, அரிஸ்டாட்டில் போன்ற தத்துவ மேதைகள் என்று அள்ள அள்ளக் குறையாமல் பெருமைகள் பொங்குகின்றன.

ஆரம்பம்

  2823 ஆண்டுகள் கொடிகட்டிப் பறந்த கிரேக்க நாகரிகத்தில் சில முக்கிய காலகட்டங்கள் உள்ளன. ஆரம்பம் இதிகாசமும், வரலாறும், நிஜமும்,கற்பனையும் இணைந்த கலவை. ஆசியா மைனர் பகுதியின் வடமேற்குத் திசையில் இருக்கும் தீபகற்பம் பெலப்பொனீஸ் (Pelaponnese).  இங்கு மைசீனியன்கள் (Mycenaeans), பெலாஸ்ஜியர்கள் (Pelasgians) ஆகியோர் குடியிருந்தார்கள். கி.மு 2000 வாக்கில் கிரேக்கம் என்ற மொழியைத் தாய்மொழியாகக்கொண்ட அக்கீனியர்கள் (Achaeans) வடக்குப் பகுதியிலிருந்து கூட்டம் கூட்டமாக வந்து பெலப்பொனீஸில் குடியேறினார்கள்.

  இவர்கள் தமது மொழி, மதம், பழக்கவழக்கங்கள் ஆகியவற்றை, மைசீனியர்களிடமும், பெலாஸ்ஜியர்களிடமும் பரப்பத்துவங்க காலப்போக்கில், இந்த மண்ணின் மைந்தர்கள் முழுக்க முழுக்க அக்கினீயர்களின் கலாசாரத்துக்கு மாறிவிட்டார்கள். மூன்று தரப்பினரும் இணைந்த மைசீனிய நாகரிகம் உருவாயிற்று. இதன் ஆதாரச் சுருதி கிரேக்கக் கலாசாரம்.

  பெலப்பொனீஸ் ஓர் ஆசீர்வதிக்கப்பட்ட பூமியாக கருதப்பட்டது. காரணம் பெலப்பொனீஸ் என்னும் பெயரே, கிரேக்கப் பாரம்பரியத்தோடு நெருங்கிய தொடர்பு கொண்ட பெலப்ஸ் என்னும் கடவுளின் பெயர்.

  கிரேக்கர்களின் முழு முதற் கடவுள் ஜீயஸ் (Zeus). இவர் மகன் டான்ட்டலஸ் (Tantalus) கிரேக்கத்தின் ஒரு பகுதியை ஆண்டவர். டாண்டலஸ் கடவுள்களின் உணவான அமிர்தத்தைத் திருடிக்கொண்டு வந்து, தன் நண்பர்களுக்குக் கொடுப்பார்.  ஜீயஸின் மகன் என்ற ஒரே காரணத்துக்காக, டான்ட்டலஸ் செய்த அக்கிரமங்களைப் பிற கடவுள்கள் மன்னித்தார்கள். ஓர்நாள் ஜீயஸ், மற்ற பிற தெய்வங்களைத்  தன் வீட்டுக்கு விருந்துக்கு அழைத்தார். விருந்தில் டாண்டலஸ் பெல்ப்ஸ் என்ற தன்மகனைக் கொலைசெய்து, சிறு சிறு துண்டுகளாக வெட்டி சூப் சமைத்தார். நர மாமிசம் சாப்பிட்டதாக தெய்வங்கள்மேல் பழி சுமத்தி தான் அவர்களைக் கை கொட்டிச் சிரிக்கவேண்டும் என்பது அவர் ஆசை.

சூப் மேசையில் வைக்கப்பட்டது. பூமாதேவிக்கு பயங்கரப் பசி. சூப்பைக் குடித்துவிட்டார். பிற  தெய்வங்களுக்கு டான்ட்டலஸின் சூழ்ச்சி புரிந்தது. ஜீயஸ் தன் மகனின் ஈவு இரக்கமற்ற செயல் கண்டு கொதிதுப்போய் டான்ட்டலஸைக் கொன்றுவிட்டு, பெலப்ஸை மரணத்திலிருந்து மறுபடியும் எழுந்துவரச் செய்தார்.

  தன் தவறுக்குப் பிராயச்சித்தமாக பூமாதேவி பெலப்ஸுக்கு யானை தந்தத்தால் கைகள் கொடுத்தார்: அஃப்ரோடைட்  (Aphrodite) அழகு தந்தார்: ஏரீஸ் (Ares) வீரம் கொடுத்தார். எத்தீனா (Athena) அறிவு அளித்தார். கடல் தெய்வமான பொஸைடான் (Poseidon) மனத்தில் பெல்ப்ஸ் மீது காதலே வந்தது. அவரைத் தன்னுடனேயே தேவலோகத்தில் வைத்துக்கொள்ள ஆசைப்பட்டார். பெல்ப்ஸுக்கு மந்திர சக்தி கொண்ட ஒரு ரதத்தைப் பரிசளித்தார்.  ஆனால், அவருக்கு பூவுலகில் பல கடமைகளை ஜீயஸ் நிர்ணயித்திருந்தார். ஆகவே பெல்ப்ஸ் அஃப்ரோடைட்டின் காதலை உதறித் தள்ளிவிட்டு கிரேக்கம் வந்தார்.

  இத்தனை மகத்துவம் கொண்ட பெல்ப்ஸின் தேசம் அற்புத நாகரிகத்தின் விளைநிலமாயிற்று. கி.மு. 1100. பெலப்போனீஸ் மீது, வடக்கிலிருந்து  டோரியர்கள் (Dorians) என்னும் இனத்தார்  படையெடுத்து வந்தார்கள். அவர்களுக்கும், உள்ளூர் மக்களுக்குமிடையே கடும்போர் நடந்தது. போரில் அக்கினீயர்கள் முக்கிய பங்கு வகித்தார்கள். போரில் டோரியர்களுக்கு மாபெரும் வெற்றி. நாட்டைக் கைப்பற்றிய டோரியர்க ள் அக்கினீயர்களைக் கொடுமைகளுக்கு உள்ளாக்கினார்கள். அக்கினீயர்கள் பெலப்போனீஸ் விட்டு வெளியேறினார்கள். மத்தியதரைக் கடல் அருகே கிரீஸ் என்ற இடத்தில் தங்கள் நாட்டை உருவாக்கினார்கள். இங்கே பிறந்து வளர்ந்து செழித்தது கிரேக்க நாகரிகம்.

  கி. மு 490 – 480 இடைப்பட்ட காலகட்டத்தில் பாரசீகத்தின் (இப்போதைய இரான்) ஒரு பகுதியினர் கிரீஸ் மீது படையெடுத்தனர். இந்தப் போரில் கிரேக்கர்கள் ஜெயித்தனர். ஆனால், இதற்குப் பிறகு ஏதென்ஸ், ஸ்பார்ட்டா, தேப்ஸ் ஆகிய கிரேக்க நகரங்களுக்குள் உள்நாட்டுப் போர்கள் ஏற்பட்டன. கிரேக்கம் தளர்ச்சியடையத் தொடங்கியது.

  கி. மு 338. மாஸிடோனிய பிலிப் மன்னர் கிரீஸ்மேல் படையெடுத்து வந்தார். உள்நாட்டுத் தகராறுகளால் பலவீனமடைந்திருந்த கிரேக்கம் பல முனைகளில் பிலிப்பிடம் தோல்வி கண்டது,. ஆனால், பிலிப் முழு வெற்றி காணவில்லை.  அவர் தொடங்கிய பணியை, அவர் மகன் முடித்துவைத்தார், கிரேக்க நாட்டைத் தன் சாம்ராஜ்யத்தின் கீழ்க் கொண்டுவந்தார். அவர்,  மாவீரன் அலெக்ஸாண்டர்.  இந்த வெற்றி, கிரேக்க நாகரிகத்துக்கு முற்றுப்புள்ளி வைத்தது.

நிலப்பரப்பு

  கிரேக்கத்தில் நாடு முழுக்க மலைகள் நிறைந்த பகுதி. ஏராளமான மலைகளும் ஒரு சில எரிமலைகளும் இருந்தன. மத்தியதரைக் கடல் அருகாமையில் இருந்ததால், எல்லா ஊர்களும் கடற்கரையிலிருந்து 90 கிலோ மீட்டர் தூரத்துக்குள் அமைந்திருந்தன.
கிரேக்கத்தில் நூற்றுக்கணக்கான நதிகள் இருந்தன. அலியக்மோனாஸ் (Aliakmonos), அக்கிலூஸ், (Acheloos), பைனியோஸ் (Pineios), எவ்ரோஸ் (Evros), மெஸ்ட்டா (Mesta)  ஆகியவை முக்கிய நதிகள்.

  கிரேக்கம் என்பது தனிநாடு அல்ல. பல நாடுகள் ஒன்றாகச் சேர்ந்த கூட்டமைப்பு. பகுதிக்குப் பகுதி, வாழ்க்கை முறையிலும், பழக்க வழக்கங்களிலும் ஏராளமான வித்தியாசங்கள் இருந்தன, ஆனால், நாட்டை இணைக்கும் பொதுவான அம்சமாகக கிரேக்க மொழி இருந்தது.

நகர ராஜ்ஜியங்கள்
  சாதாரணமாக நாடுகள் அனைத்தும்,ஒரு சில பெரிய நகரங்கள், ஏராளமான கிராமங்கள் என்று அமைத்திருந்தன. ஆனால், கிரேக்கத்தில் ஒரு முக்கிய வித்தியாசம் – கிரேக்க நாடு முழுவதும் ஏராளமான நகரங்களைக் கொண்டதாக இருந்தது. வாழ்க்கை இந்த நகரங்களைச் சுற்றிச் சுழன்றது. நகர ராஜ்ஜியங்கள்  (City States) என்று இந்த அமைப்பை வரலாற்று அறிஞர்கள் அழைக்கிறார்கள். சிறிய குன்றுகள், அவற்றின்மீது கோட்டைகள்.  கோட்டையைச் சுற்றி மதில் சுவர், அதற்குள் கோவில். குன்றின் அடிவாரத்தில் நகரங்கள், கிராமங்கள் – இதுதான் நகர ராஜ்ஜியம். ஏதென்ஸ், ஸ்பார்ட்டா, கோரிந்த், மாஸிடோன், தீப்ஸ்  என நூற்றுக்கும் மேற்பட்ட ராஜ்ஜியங்கள் இருந்தன. இவற்றுள் ஏதென்ஸ், ஸ்பார்ட்டா முக்கியமானவை.

விவசாயம்

மழை காலத்தில் நதிகளில் பெரு வெள்ளம் பாய்ந்து வரும். ஏப்ரல் தொடங்கி செப்டெம்பர் வரையிலான ஆறு மாதங்களில் வெயில் கொளுத்தும், நதிகள் வறண்டுவிடும், இரண்டு உச்சங்களும் தொட்ட பருவநிலை விவசாயத்துக்கு ஏற்றதல்ல. ஆலிவ் மட்டுமே வளர்க்கமுடியும், வளர்த்தார்கள். ஆலிவ் எண்ணெய் முக்கிய தயாரிப்புப் பொருளாக இருந்தது. உணவு தானியங்களில் பார்லியும், ஒரு சில இடங்களில் கோதுமையும் பயிரிடப்பட்டன, திராட்சைத் தோட்டங்கள் இருந்ததாகச் சில ஆதாரங்கள் கூறுகின்றன.

பெரும்பாலான வீடுகளில் ஆடுகள் வளர்த்தார்கள். இவற்றிலிருந்து பால், மாமிசம், கம்பளி உடைகளுக்கான ரோமம் ஆகியவற்றைப் பெற்றார்கள். கோழிகள், பன்றிகள் ஆகியவையும் உணவுக்காக வளர்க்கப்பட்டன. பணக்காரர்கள் வீடுகளில் மட்டுமே குதிரைகள் இருந்தன. இவை வாழ்க்கையின் வசதிக்கு அடையாளம்.

தொழில்கள்

குடும்ப நிர்வாகம், குழந்தை வளர்ப்பு எனப் பெண்களின் பணி நான்கு சுவர்களுக்குள் சுழன்றது. ஆண்களில் பெரும்பாலானோர் ராணுவத்தில் பணி புரிந்தார்கள். விவசாயம், ஆடு மேய்த்தல், மீன் பிடித்தல், இரும்புப் பொருட்கள் தயாரித்தல் ஆகியவை பிற முக்கிய தொழில்கள், நாகரிகப் பின்காலத்தில் ஆசிரியர்கள், இசைக் கலைஞர்கள், நடிகர்கள் ஆகியோரும் உருவானார்கள்.

பலர் வியாபாரம் செய்தார்கள். நகரங்களின் மையப்பகுதியில் சந்தைகள் இருந்தன. இவற்றுக்கு அகோரா (Agora)  என்று பெயர். சாதாரணமாக அகோராக்களில் உள்ளூர் சாமான்கள்தாம் கிடைக்கும். ஆனால், ஏதென்ஸ் அகோராக்களில் எகிப்திய லினன், ஆப்பிரிக்க யானைத் தந்தம், சிரிய வாசனைத் திரவியங்கள், ஆப்கனிஸ்தான் பேரீச்சை ஆகியவை விற்பனையாயின. சந்தைகளில் அடிமைகள் வியாபாரமும் உண்டு.

கி.மு. 600 வரை பண்டமாற்று முறையில்தான் வாணிபம் நடந்தது.  இதற்குப் பிறகுதான் ஏதென்ஸ், ஸ்பார்ட்டா, கொரிந்தியா போன்ற  ஒவ்வொரு பகுதியும் தங்கள் நாணயங்களை அறிமுகம் செய்தார்கள். ஏதென்ஸ் நாணயம்தான் பிரபலமானது. ஒவ்வொரு பகுதியும் தங்கள் நாணயங்களை மட்டுமே பயன்படுத்தினார்கள். ஒவ்வொன்றுக்குமிடையே நாணயப் பரிமாற்று விகிதம் அரசாங்கத்தால் நிர்ணயிக்கப்பட்டிருந்தது.

அகோராக்களில் அரசாங்கத்தின் பல கட்டுப்பாடுகள் இருந்தன. மூன்றுவித அரசாங்கச் அதிகாரிகள் இருந்தார்கள். ஒரு குழு பொருட்களின் தரத்தைச் சோதிக்க, இன்னோரு குழு எடைகள் சரியாக இருக்கின்றனவா என்று சோதனை செய்தது. மூன்றாவது குழு வியாபாரம் நேர்மையாக நடத்தப்படுகிறதா என்று கண்காணித்தது. நேர்மையான தொழில் பரிவர்த்தனைகள் நடைபெற இவை உதவின.

-Courtesy : Tamil Paper.