Sunday, September 20, 2015

வீரபாண்டிய கட்டபொம்மன்.

புதன் 3
இன்றைய தினம் புதுக்கோட்டை மன்னர் விஜய ரகுநாத தொண்டைமானின் சூழ்ச்சியினால் விருந்துக்கு அழைக்கப்பட்டு வீரபாண்டிய கட்டபொம்மனும் அவருடன் சேர்த்து ஆறுபேரும் வெள்ளையர்களால் கைது செய்யப்பட்ட தினம் .

வீரபாண்டிய கட்டபொம்மனின் பாஞ்சாலங்குறிச்சி கோட்டை ஆங்கிலேயர்களால் கைப்பற்றப்பட்ட பின் வீரபாண்டிய கட்டபொம்மன் தன் கோட்டையை விட்டு வெளியேறி காட்டில் ஒளிந்திருந்தார். இதனை அறிந்த புதுக்கோட்டை மன்னர் விஜய ரகுநாத தொண்டைமான், தன் தளபதி முத்துவைர அம்பலக்காரன் மூலம் அவரை விருந்துக்கு அழைத்து, அடைக்கலம் அளிப்பதுபோல் நாடகமாடி பிரிட்டிஷாரிடம் ஒப்படைத்தார். பின் கட்டபொம்மன் உள்ளிட்டோர் செப்டம்பர் 29 1799 அன்று கயத்தாறுக்கு அழைத்துவரப்பட்டார்.

கயத்தாறுக்கு அழைத்துவரப்பட்ட கட்டபொம்மன் திருநெல்வேலி பிரதான சாலையில் உள்ள கட்டிடத்தில் அடைத்துவைக்கப்பட்டார். இன்றைக்கு அந்த கட்டிடம் சிதிலமடைந்து கிடக்கிறது. அதை ஒரு நினைவுச்சின்னமாக அறிவிக்கவேண்டும் என்ற கோரிக்கை நிறைவேற்றப்படவில்லை.

இராஜா விஜய ரகுநாதராய தொண்டைமான் பகதூர் (1759 –1807) விஜயரகுநாத தொண்டமான் என அறியப்படும் இவர் புதுக்கோட்டையை (1789-1807) ஆண்ட மன்னர்.
இவர் சிங்கமங்கலம், கலசமங்கலம் என்னும் நகரங்கள் அழிந்த பின்னர் அவைகள் இருந்த விடத்தில் ஓர் புதிய நகரையுண்டாக்கி, அதற்குப் புதுக்கோட்டை என்று பெயர் கொடுத்தார் இரு நாழிகை வழி நீளமுள்ள மதிலும், கோட்டையும் கட்டினார்.
சூழ்ச்சி விருந்து.


கடந்த நூற்றாண்டின் துவக்கத்தில் திருக்குற்றாலம்.


Markandey Katju : Tamil in Madras High Court

I received a telephone call a short while back from a Tamilian lawyer in Chennai practising in the Madras High Court. He told me that the High Court lawyers in both benches of the Madras High Court, in Chennai and in Madurai, are agitating for quite some time demanding that Tamil should be allowed in proceedings before the High Court. Some lawyers are on hunger strike, some have been arrested for disturbing proceedings in the Courts, and others are agitating in other ways. I believe that the demand of the lawyers is totally justified. In this connection I may refer to Article 348 (2) of the Indian Constitution which says : " (2) Notwithstanding anything in sub-clause (a) of clause (1), the Governor of a State may, with the previous consent of the President, authorise the use of the Hindi language, or any other language used for any official purposes of the State, in proceedings in the High Court having its principal seat in that State: Provided that nothing in this clause shall apply to any judgment, decree or order passed or made by such High Court. " Pursuant to this Constitutional provision, the Official Languages Act, 1963 was enacted by Parliament, section 7 of which states : " As from the appointed day or any day thereafter, the Governor of a State may, with the previous consent of the President, authorise the use of Hindi or the official language of the State, in addition to the English language, for the purpose of any judgment, decree or order passed or made by the High court for that State, and where any judgment, decree or order is passed or made in any such language (other than the English language), it shall be accompanied by a translation of the same in the English language issued under the authority of the High Court. " Under these provisions the states of U.P. Bihar, Madhya Pradesh and Rajasthan have permitted use of Hindi in Court proceedings and also for passing orders and judgments in the High Court. I myself used to speak often in Hindi in the Allahabad High Court, both as a lawyer and as a Judge.. There are some lawyers like Pt. Daya Shankar Mishra, a senior lawyer in the Allahabad High Court, who argue only in Hindi, and some Judges like late Justice P.S. Gupta who used to encourage lawyers to argue in Hindi, and used to pass judgments in Hindi. Why then should other languages like Tamil, Bengali, Punjabi, Kannada, Malayalam, Gujrati, Kashmiri, Marathi, Telugu, Oriya, Assamese etc not be allowed in Court proceedings in the High Courts ? All languages in our country are equal, and need to be developed.So I fully support the demand of the Tamil lawyers. However, this should be subject to the following conditions : (1) A lawyer should have the option to argue in Tamil or in English (2) Some Judges come from other states who do not know Tamil. This category. would include the Chief Justice, because the policy is that the Chief Justice of the High Court must be from another state. Arguments before such Judges should be in English, otherwise he would not understand it. (3) While judgments and orders by Judges should be permitted to be passed in Tamil, preferably they should be in English. This is because judgments of a particular High Court are often cited in other High Courts too. Although they are not binding in other High Courts, they have persuasive value. So unless they are in English, they may not be understood. I am coming to Chennai to attend a function for release of a book on Mediation by senior lawyer, Mr. Sriram Panchu on 7th October, and intend to stay in Chennai for a few days. During that period I shall seek an appointment with the Chief Minister and Chief Justice and ask them to do the needful to permit use of Tamil in the Madras High Court. In the meantime I appeal to the lawyers to suspend their agitation for a while. I will personally take up their cause with the concerned authorities. I had been the Chief Justice of the Madras High Court ( from 2004 to 2005 ) and Tamilians gave me great respect and love. So even after I left the Court ( to take over as Chief Justice of Delhi High Court ), I have been trying to help the High Court even thereafter in whatever way I could

Unknown Creature Found in Amazon

ஆந்திரத்தில் கிருஷ்ணா-கோதாவரி இணைப்பு ஆனால் தமிழகத்தில் நதிநீர் இணைப்பு - Godavari-Krishna Rivers Linking,







ஆந்திரத்தில் கிருஷ்ணா-கோதாவரி இணைப்புப் பணியை அம்மாநில முதல்வர் சந்திரபாபு நாயுடு ஆரம்பித்துவிட்டார். இதனால் 17லட்சம் ஹெக்டேர் ஏக்கர் விவசாய நிலம் பாசனவசதி பெறும். ஆனால் தமிழகத்தில் திமுக ஆட்சியில் தொடங்கப்பட்ட தாமிரபரணி கருமேனியாறு திட்டம் இன்னும் நிறைவு பெறாமல் நிலுவையிலே இருக்கின்றது.

மகராஷ்ட்டிரா மாநிலத்தில் நாசிக் அருகே உற்பத்தியாகி தெலுங்கானா ஆந்திரா மாநிலங்களில் 1456கி.மீ தூரம் பயணித்து கோதாவரியின் 3000டி.எம்.சி தண்ணீர் கடலில் கலக்கின்றது. கிருஷ்ணாவும் அதேபோல மராட்டியத்தில் உற்பத்தியாகி வங்கக்கடலில் கலக்கின்றது. இந்த இரு நதிகளில் உள்ள உபரி நீரை இணைத்து தெற்கே ராயலசீமா பகுதிகளுக்குத் திருப்ப ஆந்திர முதல்வர் சந்திரபாபு நாயுடு முடிவு எடுத்துள்ளார்.

இந்த திட்ட மதிப்பீடு 1300கோடியாகும். 5மாதங்கள் 16நாட்களில் இந்தப் பணிகள் முடிக்கப்படும். கோதாவரி நதி போலாவரத்திலிருந்து தெற்கே திருப்பி கிருஷ்ணா இப்ராகிம்பட்டினத்தில் 174கி.மீ தூரத்தில் இணைத்து வீணாகும் தண்ணீரை ஆந்திர மாநிலத்தின் பிற இடங்களுக்குத் திருப்பத் திட்டமிட்டுள்ளார்.

அதே போல வட இந்தியாவின் மத்தியப் பிரதேச மாநிலத்தின் நதிகள் இணைப்புத் திட்டத்தின் கீழ் கேன் ஆற்றுடன் பேட்வா ஆறு இணைக்கப்பட்டது. இதில் கட்டப்பட்டுள்ள மடாடிலா அணையானது மத்தியப் பிரதேசம் மற்றும் உத்திரப் பிரதேசம் ஆகிய மாநிலங்களின் நிர்வாகத்தின் கீழ் வருகிறது

பேட்வா ஆறு வட இந்தியாவில் ஓடும் இது யமுனை நதியின் கிளை ஆறு ஆகும். பேட்வா என்பதற்கு வெட்ராவதி என்று பொருள். இந்த ஆறானது மொத்தம் 590 கிலோமீட்டர்கள் நீளமுடையது. இதில் 232 கிலோமீட்டர்கள் மத்தியப் பிரதேசத்திலும் மீதி 358 கிலோமீட்டர்கள் உத்திரம் பிரதேசத்திலும் ஓடுகிறது. உத்திரப் பிரதேசம் மற்றும் மத்தியப் பிரதேசம் அரசுகளுக்கு இடையேயான உடன்படிக்கையின் படி 1973 ஆம் ஆண்டு பேட்வா நதிநீர் வாரியம் அமைக்கப்பட்டது. ராஜ்காட் அணை (Rajghat Dam), மாடாடிலா அணை ( Matatila Dam)பரிச்சா அணை (Parichha Dam) ஆகிய மூன்று அணைகள் இந்த ஆற்றின் குறுக்கே கட்டப்பட்டுள்ளது.

கேன் மற்றும் பேட்வா நதிநீர் இணைப்பு, வாஜ்பாய் பிரதமராக இருந்தபொழுது 2003ம் ஆண்டிலே முடிவு செய்யப்பட்டு, கடந்த இரண்டு ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் மத்திய பிரதேசத்தில் திட்டமிடபட்டு பத்தாயிரம் கோடி மதிப்பீட்டில் பணிகள் துவக்கப்பட்டது. இதன்மூலம் 6.36லட்சம் ஏக்கர் நிலங்கள் நீர்பாசன வசதி பெறுவதோடு 60மெகாவாட் மின் உற்பத்தியும் பல கிராமங்களுக்கு குடிநீர் வசதியும் பெற வாய்ப்பு உள்ளது.

இப்படியெல்லாம் பிறமாநிலங்களில் நதிநீர் இணைப்புப் பணிகள் நடக்கும் போது, கேரளாவில் மேற்கு நோக்கிப் பாய்ந்து கடலில் கலந்து வீணாகும் நதிகளின் உபரி நீரை தமிழக வைப்பாற்றோடு இணைக்கும் அச்சன்கோவில்-பம்பை-வைப்பாறு இணைப்புத் திட்டம் பேச்சளவில் உள்ளதே அன்றி இன்னும் செயலளவில் வரவில்லை.

தேசிய நதிகள் இணைக்கவேண்டும். அச்சன்கோவில் பம்பை இணைப்பு வேண்டும் என்ற என்னுடைய 30ஆண்டுகள் நடந்த வழக்கில் உச்ச நீதிமன்றம் கடந்த 27-02-2012அன்று தலைமை நீதிபதி கப்பாடி அடங்கிய பெஞ்ச் உத்தரவிட்டும் பணிகள் ஆமை வேகத்தில்தான் இருக்கின்றன. குறைந்தபட்சம் தமிழகத்தில் உள்ள ஆறுகளை இணைப்பதும் மற்றும் தீபகற்ப நதிகளை மகாநதியிலிருந்து துவங்கி இணைப்பதற்காவது விரைவான பணிகள் நடந்தால் நிறைவாக இருக்கும்.


அதுமட்டுமில்லாமல் இந்த நதிகளை இணைக்கும்போது உள்நாட்டு நதி நீர் போக்குவரத்து திட்டமும் நடைமுறைக்கு வரும். தேசிய நீர்வழிச்சாலை திட்டம் வளமான நாடாக மாற்ற ஒரு வாய்ப்புஇத்திட்டத்தை அரசாங்கம் செயல்படுத்துமா? என சந்தேகம் தெரிவிக்கிறார்கள். அதே நேரத்தில் தங்க நாற்கர நான்குவழிசாலையும் உலகத்தரம வாய்ந்த விமான தளங்கள் நாடெங்கும் வந்ததையும் நாம் புரிந்த கொள்ள வேண்டும். இந்த திட்டத்திற்கு பணத்திற்கு என்ன செய்வது என கேள்வி எழுப்புகின்றனர் . இத்திட்டம் தனியாருடன் இணைந்து தேசிய நெடுஞ்சாலை போல செயல்படுத்த முடியும் என்பதால் அரசாங்கத்திற்கு நிதிச்சுமை இருக்காது. பலர் இத்திட்டத்தை பாராட்டி நாங்கள் என்ன செய்ய என கேட்கிறார்கள். ஒரு சிலர் உதவியுடன் தமிழ்நாடு நீர்வழிச்சாலை திட்டத்தினை ஆரம்ப ஆய்வு செய்ய நாங்கள் ஏற்பாடு செய்து கொண்டு இருக்கிறோம்.

சுமார் 40 ஆண்டுகளுக்கு முன் கேப்டன் தஸ்துார் என்பவர் நதிநீர் இணைப்பு பற்றி ஒரு திட்டத்தை அரசுக்கு சிபாரிசு செய்தார். தேசிய நீர்வள ஏஜன்சி எனப்பட்ட இத்திட்டத்தில், பல்வேறு நடைமுறை சிக்கல்கள் இருப்பது கண்டறியப்பட்டது. சில பகுதிகளில் மலையை குடையவும், வேறு சில பகுதிகளில் தண்ணீரை பம்ப் செய்யவும் வேண்டியிருந்தது. மாற்று திட்டங்களை ஏற்பாடு செய்யலாம் என மத்திய அரசு கைவிரித்தது. இந்நிலையில் மத்திய அரசின் நதிநீர் இணைப்பு உயர்மட்ட குழு உறுப்பினர் ஏ.சி.காமராஜ் கங்கா குமரி தேசிய நீர்வழிச்சாலை திட்டத்தை தயாரித்து கொடுத்தார். இவர் நவாட்(தேசிய நீர்வழி மேம்பாட்டு தொழில் நுட்பம்)தலைவரா கவும் உள்ளார்.

தேவை தேசிய நீர்வழிச்சாலை:கங்கா-குமரி தேசிய நீர்வழிச்சாலை திட்டத்தில் தேசிய நெடுஞ்சாலை போல நீர்வழிச்சாலைகள் அமையும். இத்திட்டமானது, இந்திய நதிகளின் வலைப்பின்னல்கள் போல இமயமலை நீர்வழிச்சாலைகள், மத்திய நீர்வழிச்சாலைகள், தெற்கு நீர்வழிச்சாலைகள் என வரைவு செய்யப்பட்டுள்ளது. இமயமலை நீர்வழிச்சாலைகள் மேற்கிலிருந்து கிழக்காக நாடு முழுவதையும் இணைத்து ஓடும். மத்திய நீர்வழிச்சாலைகள் மற்றும் தெற்கு நீர்வழிச்சாலைகள் மத்திய மாநிலங்களையும் மற்றும் தெற்கு மாநிலங்களையும் கன்னியாகுமரி வரைக்கும் இணைக்கும்.

வீணாகும் தண்ணீர் பயனாகும்:இத்திட்டத்திற்கு பயன்படுத்தப்படும் முழுமையான தண்ணீரும் வெள்ளப்பெருக்கு ஏற்பட்டு கடலினுள் வீணாகும் தண்ணீரிலிருந்து எடுக்கப்படும். இமயமலை நீர்வழிச்சாலைகள் கடல் மட்டத்திலிருந்து 500 மீட்டர் உயரத்திலும், மத்திய மற்றும் தெற்கு நீர்வழிச்சாலைகள் கடல் மட்டத்திலிருந்து 250 மீட்டர் உயரத்திலும் செல்லும். இந்த நீர் வழிச்சாலைகள் மிக குறைந்த அளவாக 10 மீட்டர் ஆழமுடைய தண்ணீரை உடையனவாக இருக்கும். இத்திட்டத்தின் கடல் மட்டத்திலிருந்து எழும் உயர அளவு வேறுபாடுகளினால் மிக மிகுதியான புனல் மின்சாரம் தயாரிக்க முடியும்.

தண்ணீர் பஞ்சம் ஏற்படாது:இந்த நீர்வழிச்சாலைகளில் ஒரு பகுதியிலிருந்து மற்ற பகுதிகளுக்கு நீரை மாற்றி அனுப்பலாம். கங்கை நதி நீரை காவிரி வரை அனுப்பலாம். பிரம்மபுத்திராநதியில் வெள்ளப்பெருக்கு ஏற்படும் பொழுது கங்கை நதிப்பகுதியில் நீர் குறைவாக இருப்பின் பிரம்மபுத்திரா பகுதியிலிருந்து கங்கை பகுதிக்கு நீரை அனுப்பலாம். இத்திட்டம் மூலம் நாட்டில் எந்த இடத்திலும் குடிநீருக்கோ, விவசாயத்திற்கோ தண்ணீர் பஞ்சம் ஏற்படாது. நிலத்தடி நீர் மட்டம் உயரும்.

போக்குவரத்திற்கும் வாய்ப்பு:இந்த நீர்வழிச்சாலைகள் திட்டம், மிக குறைந்த செலவில் போக்குவரத்து திட்டமாக இருக்கும். 15,000 கி.மீ., நீளமுள்ள நீர் தேக்கமாக இருந்து மிக அதிகமான நிலம் சாகுபடிக்கு உரியதாக இருக்கும். பிரம்மபுத்திரா அல்லது கங்கை அல்லது கிருஷ்ணா அல்லது காவிரி நதிகளின் வெள்ளப் பெருக்கினால் கிடைக்கும் தண்ணீர் தேக்கப்பட்டு, சேமிக்கப்படுவதால் நான்கு மாதங்களுக்கு விவசாயத்திற்கும், ஆண்டு முழுவதும் குடிநீருக்கும் பயன்படும். வறட்சியின் பிடியிலுள்ள மாநிலங்களுக்கு ஒன்பது மாதங்களுக்கு விவசாயத்திற்கும், புனல் மின்சாரம் தயாரிப்பதற்கும் மற்றும் ஆண்டு முழுவதும் குடிநீருக்கும் பயன்படும்.

திட்டத்தின் சிறப்பு அம்சங்கள்:600 மில்லியன் மக்களுக்கு தடையின்றி குடிநீர் ஆண்டு முழுவதும் கிடைக்கும். 150 மில்லியன் ஏக்கர் கூடுதல் பாசன வசதி பெறும். நாட்டின் பல பகுதிகளில் நிலத்தடி நீர் மட்டம் உயரும். தேசிய நீர்வழிச்சாலைகளின் இயக்கத்தால், 60 ஆயிரம் மெகாவாட் புனல் மின்சாரம் மாசற்றதாக உற்பத்தி செய்யப்படும். 250 மில்லியனுக்கும் மேலான வேலைவாய்ப்புகள் உருவாகும். 15 ஆயிரம் கி.மீ., நீளமுள்ள அழகான தேசிய நீர்வழிச்சாலைகளில் கப்பல், படகு போக்குவரத்து குறைந்த செலவில் நடக்கும். ஆண்டுக்கு ஒரு லட்சத்து 50 ஆயிரம் கோடி ஆயில் நிலத்தடி நீர் மட்டம் உயர்வு மற்றும் புதிய காடுகள் உருவாக்கம் மூலம் உலக வெப்பமயமாதல் குறையும். சுற்றுப்புறச்சூழல் மேம்பாடு அடையும். திட்டத்தில் எந்த இடத்திலும் நீரேற்ற பணி இல்லாததால், இயக்க செலவு மிக குறையும். விவசாயிகள் தேவையான அளவுதண்ணீரை பெற முடியும்.

மத்திய அரசு செயல்படுத்தலாம்:வெள்ளப்பெருக்கு கட்டுப்படுத்தப்படுவதால், ஆண்டு தோறும் 40 ஆயிரம் கோடி மதிப்புள்ள வெள்ளச்சேதங்கள் தடுக்கப்படும். விவசாயிகள் தேவையான அளவிற்கு, நீரினை பெற்று விவசாயம் நடக்கும். தேசிய நீர்வழிச்சாலையை நெடுஞ்சாலை போல, சட்ட விதிமுறை 246 ஏழாவது ஷெட்யூல் 1/24 யூனியன் லிஸ்டில் கூறியுள்ளபடி மத்திய அரசே செயல்படுத்த முடியும். மின் இணைப்பு மூலம் தற்போது மாநிலங்களுக்கு இடையில் மின்சாரம் பகிர்ந்து கொள்வது போல,தண்ணீரையும் பகிர்ந்து கொள்ள முடியும்.

தமிழக நீர்வழிச்சாலை திட்டம்:இத்திட்டத்தில் 900 கி.மீ., துாரத்திற்கு நீர்வழிப் பாதை, நீர் தேக்கம் அமையும். ஐந்து கோடி பேருக்கு தடையின்றி குடிநீர் கிடைக்கும். 75 லட்சம் ஏக்கர் கூடுதல் பாசன வசதி பெறும். 1,800 மெகாவாட் மாசற்ற நீர் மின்உற்பத்தி செய்யப்படும். நிலத்தடி நீர் மட்டம் உயருவதால், ஆண்டுக்கு 1350 மெகாவாட் மின்சாரம் மீதமாகும். 150 லட்சம் மக்களுக்கு வேலை கிடைக்கும். வெள்ளத்தை தடுத்து, தேக்கி பின் தேவையான இடங்களுக்கு அனுப்ப முடியும். புதிய காடுகளை உருவாக்க முடியும். நீர்வழிச்சாலையினால் சுற்றுலா வளரும். 

இப்படி நதி நீர் இணைப்பினால் நீர்ப்பாசானம், நீர்வழிப்போக்குவரத்து, மின் உற்பத்தி, குடிநீர், நிலத்தடிநீர்வளம், பசுமை வளம், மீன்பிடித்தொழில், வேலைவாய்ப்பு என பலவகையிலும் பயந்தரும் இந்தத் திட்டம் நாட்டுக்கு அவசரம் அவசியம்.

#RiverLinking , #InlandWaterways #Godavari_Krishna_Rivers_Linking

-கே.எஸ்.இராதாகிருஷ்ணன்.
20-09-2015.


see also : http://ksr1956blog.blogspot.in/2015/07/river-linking.html http://ksr1956blog.blogspot.in/2015/06/linking-of-ken-and-betwa-rivers.html http://ksr1956blog.blogspot.in/2015/04/river-linking-questions-and-supreme_15.html http://ksr1956blog.blogspot.in/2015/03/river-linking-in-tamil-nadu.html http://ksr1956blog.blogspot.in/2015/07/china-india-revisiting-water-wars.html http://ksr1956blog.blogspot.in/2015/07/river-linking.html http://ksr1956blog.blogspot.in/2015/08/blog-post_29.html










சிறு மாநிலங்கள் பிரிப்பு - Small States to save the Republic.


சிறந்த அறிவுஜீவியான நண்பர் மோகன் குருசாமி அவர்கள் வாஜ்பாய் பிரதமராக இருந்தபோது அவருக்கு ஆலோசகராக இருந்தவர். இந்தியாவை இன்னும் பிரித்து சிறுமாநிலங்கள் அமைக்கவேண்டியது பற்றிய விவாதக் கருத்தை தன்னுடைய பத்தியில் வெளிப்படுத்தியுள்ளார்.

1955ல் மாநில எல்லைகள் சீரமைப்புக்குழுவின் அறிக்கைக்குப் பிறகு குழு அமைக்கவில்லை என்றும் இதுபற்றி விவாதிக்கப்பட வேண்டும் என்றும் அவர் குறிப்பிட்டுள்ளார். தமிழகத்தில் கொங்கு மண்டலமும் தென் தமிழகமும், வடக்குத்தமிழகம் என்று பிரிக்கவேண்டும் என்று  சிலர் சொல்லிவரும் கருத்து நியாயமானதா என்பது தெரியவில்லை. ஆனால் இது ஒரு விவாதப் பொருளாக உள்ளது.

-கே.எஸ்.இராதாகிருஷ்ணன்.
20-09-2015.


#SmallStatesinIndia #KsRadhakrishnan #KSR_Posts 

MOHAN GURUSWAMY:

The creation of Telangana, almost sixty years after the people of the region voiced their misgivings about being co-opted into Andhra Pradesh is yet another step in rationalizing and restructuring the Union of States that India is meant to be. India was never meant to be a union of linguistic states, but a union of well governed and managed states. 

Thus, the demand for newer administrative units will be a continuous one, one that seeks to bring distant provincial governments in remote capitals closer to the people. Even as the rites to formally create Telangana are underway, old and dormant demands are surfacing. Before it formed the government in Maharashtra, the BJP was in favour of a Vidarbha state. Mayawati has several times expressed a view that UP needs to be broken into three or four states. Even in Tamil Nadu Dr.S.Ramadoss of the Pattal Makkali Katchi (PMK), a very regional political party, has mooted a bifurcation of Tamil Nadu, with the northern districts being carved out to form a separate state. 

Historically also there is some basis to this as the Tamil speaking region in the past comprised of kingdoms centered around Kanchipuram and Tanjore/Madurai. Jayalalithaa has shrilly denounced this demand as “secession” when the PMK only wants a smaller state within the Indian Union. The Chennai centered Tamil Nadu we now know was the creation of the British. Similarly Andhra Pradesh, Karnataka, Maharashtra, Gujarat and other linguistic states have no historical basis. 

The yearning for linguistic sub-nationalism is a post independence phenomenon. Often this linguistic sub-nationalism has been a fig leaf for secessionism as we have seen in Tamil Nadu and Punjab in the past.

The biggest states of India, Bihar, Madhya Pradesh, Rajasthan and Uttar Pradesh are also its worst off states and hence the acronym BIMARU for them is most appropriate. They are also predominantly Hindi speaking states and hence quite clearly there is no linguistic or historical basis for their creation and existence as they are. It would be however unfair to club MP and Rajasthan with Bihar and UP, both of whom are in an advanced state of political degeneracy with none of their institutions left with an acceptable degree of integrity. Yet within their blanket linguistic conformity these states cover a vast diversity of distinct regions, with characteristic commonly spoken languages, culture and historical traditions. 

Each of these states either in terms of landmass or population still would larger than most countries in the world. Even without Uttaranchal, UP would be larger in terms of population than Brazil, Japan or Bangladesh. It was not surprising that despite the supposed linguistic affinity, there were and still are demands for smaller states from within them. All the major political parties supported such aspirations and four new states are the result.

The creation of Uttaranchal, Jharkhand and Chhattisgarh from the BIMARU big three, and Telangana has provoked a rash of demands for similar restructuring in other areas. The demand is particularly strong in Vidarbha where there has been a mother lode of discontent just below the surface for out of work politicians to seek their political fortunes. In the recent days there is a demand for a Harit Pradesh consisting of the fertile regions of western UP. At the farthest corner of India there is a gathering demand for the creation of a predominantly Naga state, Nagalim, consisting of all the hilly regions inhabited by the Naga tribes. Then of course there is a demand for Bodoland out of the already much truncated Assam, and a Gorkhaland out of West Bengal. This list can be quite long and tedious.

What contributes most to these demands for smaller or in some cases larger states are a sense of strong regional and historical affinity that is stronger than the sub-national identity, uneven economic conditions leading to wide and easily discernable disparities in development, and the perceived concentration of political power with an identifiable political elite like the Kammas in Andhra Pradesh, Marathas in Maharashtra, and Yadavs in UP. 

Contributing in equal measure to these is the non-ideological political climate that has descended upon us after one foreign economic paradigm so obviously failed and the its economic opposite was deemed as the only way to go. What are after all the differences on economic philosophy and management between the BJP, Congress, TDP and Samajwadi Parties? Or for that matter the CPM? Thus, when real political differences blur, other political differences have to be manufactured to fuel the political bandwagons in the competition for power. Corruption too ceases to be an issue when all political formations are perceived to be equally venal, nepotistic and criminal.

At a time when caste has so fragmented the polity, the demand for small states with a long and traditional affinity often cemented by a common agro-climatic reality becomes a strong motivating force to rally the disenchanted and dispossessed to a common cause. But this must not be allowed to discredit the case for smaller and more manageable states.

The late Dr. Rasheeduddin Khan most eloquently made out this case; of Hyderabad I would like to add, way back in April 1973 in the Seminar, at that time edited by the late Romesh Thapar. He had India divided according to its 56 socio-cultural sub-regions and a map showing these was the centerpiece of the article. That picture still remains embedded in my mind, and whenever I think of better public administration that map would always appears. 

Since the subject of small states has begun to emerge as a major issue again, with the recent poll results in Telangana writing its message very clearly on the wall, and with Ramadoss raising the banner in Tamil Nadu and a vociferous cry for a Bundelkhand out of UP, it is a matter of time before small states will become a major political issue nationwide. Mayawati has already said that UP should be trifurcated and others too will soon see the writing on the wall.

The Seminar map is a veritable blueprint for the administrative restructuring of India. Out of UP and Bihar eight distinct sub-regions are identified. These are Uttaranchal, Rohilkhand, Braj, Oudh, Bhojpur, Mithila, Magadh and Jharkhand. The first and last of these have now become constitutional and administrative realities. But each one of the other unhappily wedded regions is very clearly a distinct region with its own predominant dialect and history. For instance Maithili spoken in the area around Darbhanga in northern Bihar is very different from Bhojpuri spoken in the adjacent Bhojpur area. 

Similarly Brajbhasha in western UP is quite different from Avadhi spoken in central UP. India’s largest state in terms of area, MP, is broken into five distinct regions, Rajasthan, Gujarat and Maharashtra into four each, AP, West Bengal and Karnataka into three each, Tamil Nadu, Kerala and Orissa into two each, and so on.

II

Since 1971, India’s population has doubled to cross 1.2 billion. Even at constant prices (1980-81) the GNP has grown by ten times. In 1971 the total money supply (M3) was Rs.11, 019 crores, whereas it has now grown to over Rs. 12,00,000 crores (twelve lakh crores). In PPP terms it would be closer to Rs.60 lakh crores. Naturally the size and scope of government has also changed. The 1980-81 budget of the Government of India was a mere Rs. 19,579 crores. It is now about Rs. 1000,000 crores. The annual budgets of state governments too have grown likewise. States like UP, Maharashtra and AP now have annual budgets of about Rs.100, 000 crores each. All the states together have a total annual expenditure in excess of about Rs.900, 000 crores. Last year the total gross fiscal deficit of the states alone was about the same as the Government of India’s. 

The total population of India in 1947 was about 320 million. Today, we have about that number of people who are below the poverty line. In the meantime India has become a very youthful country with 70% of its people below the age of 30 of whom about 350 million are below the age of 14. Clearly the task of government is not only much more enormous, but also much more complex when the rising expectations, impact of new technologies and demographic changes are factored in. Our record so far is cause for great concern and is a severe indictment of the failure of the system of governance in India.

That “the nature of the regime determines the nature of the outcome” is a well-known adage in public administration and public policy studies. The nature of a regime is not only influenced by its Constitution, guiding philosophy, and the consequent system of government, but also by the structure of the system. We know from experience, both in the corporate world and in public administration, that monolithic and centralized structures fail when the size and scope of the organization grows. Thus to compete with Honda and Toyota, General Motors and Ford have had to restructure into smaller and independent operating units. In public administration this is called de-centralization. 

De-centralization not only implies the downward flow of decision-making but also greater closeness of the reviewing authority to the decision-making level. Thus, if more decision-making flows to the districts and sub-districts, the state government, which is the reviewing authority, must also have fewer units to supervise. I have always held that the real concentration of power is not with the Central Government but with the State Governments. Thus when a person like Mamata or Jayalalithaa or Mulayam Singh Yadav clamors for greater functional autonomy, she/he is actually calling for a greater concentration of power in oneself. From the perspective of good governance, this is clearly unacceptable. 

Good government also means lesser government, responsive government, closer government and quicker government. Large centralized governments are inimical to good government. State Governments are the worst kind of centralized governments masking their regional jingoism as a demand for autonomy.

In 1973 Rasheeduddin Khan wrote: “ the process of the infra-structuring of the Indian federation is not yet over. Therefore, political demands of viable sub-regions for new administrative arrangements are not necessarily antithetical to the territorial integrity of the country. For, every urge for autonomy is not a divisive, but most probably a complementary force; it would not lead to balkanization but to the restructuring of national identity; it is not a fissiparous but a normal centrifugal tendency in a federation; it should not be taken as a call for disintegration of the national sovereignty, but its re-integration.” 

The “Report of the States Reorganization Commission, 1955” stated: “Unlike the United States of America, the Indian Union is not an indestructible union composed of indestructible states. But on the contrary the Union alone is indestructible but the individual states are not.” 

It would be unfortunate if demands for the restructuring of India by creating more states are seen only as mere political contests, where the just causes of individual socio-cultural and agro-climatic regions is just a weapon of in the hands of out of work politicians deprived of a share of the benefits of office. Small states are a must if we have to make the Republic healthy and strong.

இந்திய மொழிகளின் இலக்கிய வளம் -Vernacular Classics.




டெல்லி அன்சாரி சாலையில் உள்ள பிரேம்சந்த் ஆசிரியராக இருந்த “ஹன்ஸ்” இதழின் அலுவலகத்திற்குச் சென்று, தற்போது அந்த இதழை நடத்திவரும் ராஜேந்திர யாதவைச் சந்தித்தபோது, ஸ்வராஜ்யாவில் பிரேம்சந்த் குறித்து ஒரு பதிவு வந்திருப்பதாகக் குறிப்பிட்டார்.

அதனைத் தேடிப்பிடித்து படிக்கும்போது சற்று சுவாரஸ்யமாக இருந்தது. அந்தப்பதிவில் தமிழ் திருக்குறளையும், தாகூரையும், பிரேம் சந்தையும், மராத்திய இலக்கியத்தைப்பற்றியும் தரவுகள் இடம்பெற்றுள்ளன.

அந்தப் பதிவு இதோ...
_________________________________________

Literature in Indian languages is getting a raw deal. The sad reality is that our current generation is being deprived of a treasure trove of literary works. Roman Payne, in Rooftop Soliloquy, says “Alexander the Great slept with The Iliad beneath his pillow. During the waning moon, I cradle Homer’s Odyssey as if it were the sweet body of a woman.” It might sound like a whine but the fact is that literature in Indian languages is getting a raw deal. The sad reality is that our current generation is being deprived of gems which reside in our literature. Many of us, born in the pre TV era, were lucky to have parents who instilled in them the habit of reading in the vernacular. Ironically, we are not being as good parents to our own children! Translations are fine; at least they give a chance to the reader to lay his hands on the classics but there are certain things which are best read in the language in which they are originally written. Ask any Bengali reader and he would lament that his children cannot enjoy Sukumar Ray’s Abol Tabol, the peerless book of nonsense poems which cannot but be relished fully except in Bangla.

Marathi readers, those who did not read PL Deshpande or VP Kale, were lucky to the extent that the said authors started a trend of ‘katha kathan’ i.e reading out their own short stories. But that just addresses a small issue. If one has to enjoy PL Deshpande’s Batatyachi Chawl, the iconic book on life in a Mumbai chawl, one has to read it in Marathi.

Having hummed Gyaneshwar ‘ovis’ for a long time, I was ashamed when I understood the meaning much later in life, only when I read the lines. The words, the meaning, and the whole essence of it, was of pure bhakti. What was just a ‘nice song’ became a prayer tugging at my heart strings.

Most Bengalis would admit listening to Tagore’s 2,200-odd songs classified as Rabindra Sangeet, not knowing what the words really stood for but later, when they grew older, understood the meaning and looked at the songs for the first time in a new light.

Tagore’s beauty lies in the fact that the poems are interpreted by each person at different stages in life, differently. A childhood dance song becomes a romantic lover’s poem in youth and then transforms itself into a prayer of utter surrender and devotion to the Lord.

It is impossible to read Harivanshrai Bachchan’s Madhushala in any other language except Hindi. His writing can be deeply spiritual for one and a celebration of life for someone else. Premchand’s satire on life would not be the same in any other language. But ask a Gen Y and they would have ‘heard’ of but not read Premchand!

It is not possible to enjoy any of Ghalib’s ghazals unless one reads and understands Urdu. A ghazal is first read as a set of words, understood as phrases, enjoyed as expressions, and finally visualized as scenes!

Do we have passionate teachers who make their students fall in love with Kabir? I have not met a Tamilian in a long time who has exposed his children to Thrivalluvar’s Thirukkural.

Are we on the verge of losing these precious gems? In a finely written essay, author Aatish Taseer voices the concern saying, “There are few places in the world where the past continues into the present as seamlessly as it does in India, and where people are so unaware of it.”

Growing up in a small town of Bihar, far removed from Maharashtra, my parents ensured that we read the Marathi script by subscribing to Chandamama (the Marathi edition was called Chandoba).

I was lucky that the script being Devanagri, my parents did not have the additional burden of teaching it unlike those whose mother tongue is Malayalam or Kannada or any such language. Nevertheless, the lesson learnt for me was that one of the key reasons for lack of interest in reading in the vernacular is the sheer unfamiliarity of the script.

G.K. Chesterton, with his usual tongue-in-cheek humour, said, “There is a great deal of difference between an eager man who wants to read a book and a tired man who wants a book to read.”

Many know how to read in their local language but the meagre amount of time one is exposed to the script makes the reading tiresome. It is easy for today’s generation to pick up an English novel and finish it within days while the same in vernacular may never see it being read fully.

The brilliant Sri Lankan art critic, Ananda Kentish Coomaraswamy, writes in The Dance of Shiva, “It is hard to realize, how completely the continuity of Indian life has been severed. A single generation of English education suffices to break the threads of tradition and to create a nondescript and superficial being deprived of all roots—a sort of intellectual pariah who does not belong to the East or the West.”
It is time we took up the task of rediscovering India.

Sometimes the route to India is through America. Yoga became a national obsession, without taking the credit away from Baba Ramdev and his TV performances, when it became a rage in the US. Indians heard Ravi Shankar’s sitar after he was adored by the Americans.

The Indian Literature Abroad project, though talking of translations, can create a sense of curiosity amongst Indians to pick up the original. “ILA seeks to open a window to the polyphonic voices coming out of India,” the website of Sahitya Academy claims.

In 1998, Salman Rushdie in 1998 tried to be provocative by saying that Indian English was far more powerful that the vernacular languages. There is no denying that the wealth of Indian literature whether in Tamil, Assamese, Marathi, Bangla, Hindi or Malayalam, amongst others, has a treasure trove waiting to be discovered, by the world at large.

“Isn’t it surprising that no Indian has been awarded a Nobel Prize for Literature since 1913, when Rabindranath Tagore became the first Asian to famously bag the prize? It’s just plain ignorance in certain award circles that is preventing recognition,” laments Rajvinder Singh, an Indian poet based in Germany.

Arunava Sinha, a noted Delhi-based translator of Bengali literature, urges the need to take Indian regional literature to the world as it is “the literature that perhaps best tells the India story”.

I believe charity begins at home. It is for us to make our own children recognize the treasure. Is there a serious threat to Indian literature in its original form being lost to the current generation?

I believe so; unless we step up and do something about it. It might not be an exaggeration to quote Vivekananda: Arise, awake, and stop not till the goal is reached.
Courtesy - swarajyamag

-கே.எஸ்.இராதாகிருஷ்ணன்
20-09-2015.


‪#‎KsRadhakrishnan‬ ‪#‎KSR_Posts‬ ‪#‎VernacularClassics


See also - http://ksr1956blog.blogspot.in/2015/09/ansari-road-delhi.html


நெல்லை நெல்லையப்பர் நெடுஞ்சாலை - Tirunelveli.

கலாப்ரியா தயவில் கிடைத்தபடம்.



 பிரசித்திபெற்ற நெல்லை சந்திரவிலாஸ் ஓட்டலில் ஒருகாலத்தில் இந்தப்படத்தைப் பார்த்ததுண்டு.

தென்னை மரங்கள் நிமிர்ந்து நிற்க மாண்டுவண்டி செல்கின்ற நெல்லையப்பர் நெடுஞ்சாலை. எனக்குத் தெரிந்தவரையில் கடந்த நூற்றாண்டின் துவக்கத்தில் எடுக்கப்பட்டிருக்கவேண்டும்  இந்த கருப்பு வெள்ளைப்படம் .

கல்லூரியில் படிக்கும்போது திரைப்படங்கள் படம்பார்த்துவிட்டு ரதவீதிகள் வழியே  இந்த  சுவாமி நெல்லையப்பர் நெடுஞ்சாலையில் (S.N.High road) காலாற நடந்த  காலம் உண்டு. தற்போது அந்தப்பகுதிகள் பரபரப்பாக மாறிவிட்டது.

இன்றைக்கு லண்டன், நியூயார்க், பாரீஸ், சிட்னி என்று பல்வேறு நாடுகளில் காலாற நடந்தாலும் 1960-70களில் நெல்லை டவுண் ரதவீதிகளும் இந்த நெடுஞ்சாலையிலும்  நடந்த நினைவுகள் பசுமையானவை.

செண்ட்ரல், ரத்னா, பார்வதி, லெட்சுமி, ராயல், நெல்லை ஜங்ஷன் பேலஸ் டி வேலஸ்,  பாளை அசோக் போன்ற திரையரங்கங்களில் அப்போது படம் பார்த்ததுண்டு. லண்டனில் போய் பெரிய திரையரங்கங்கள், பழம்பெரும் நாடக அரங்கங்களையும் பார்த்தால் நெல்லை திரையரங்கங்களின் நினைவுதான் வரும்.

சாலைகுமாரன் கோவில் அருகில் உள்ள சந்திரவிலாஸ் ஓட்டலும், எஸ்.ஆர்.சுப்பிரமணியபிள்ளை புத்தகக்கடையும், நடராஜ் ஸ்டோரும், சிவாஜி ஸ்டோரும், ராதாசாமி வாட்ச்கடையும், மார்க்கெட்டில் உள்ள (பெயர் சரியாக நினைவில்லை)  புரோட்டா கடையும், ஜங்ஷன் மீனாட்சிபுரத்தில் உள்ள விருதுநகர் புரோட்டாக்கடையும், திமுக நிர்வாகிகள் நம்பியின் சைவ ஓட்டலும் ( துவாரகா ஓட்டல் உள்ளே), கீழரதவீதியில் வாகையடி முக்கு அருகே உள்ள சூர்யநாராயணன் ஹோட்டலும், மற்றும்  இருட்டுகடை அல்வாவும், நியாஸ் ஓட்டல் பிரியாணியும் இப்படி ஏதாவது ஒரு இடத்தில் சாப்பிட்டுவிட்டு டவுண் பஸ் ஏறுவதற்காக ஜங்ஷனில் பஸ் ஸ்டாண்டிலே ஒலிக்கவிடும் திரைப்படப் பாடல்களை ரசித்துக்கொண்டே காத்திருப்பதும் உண்டு.

ஜங்ஷன் பஸ் ஸ்டாண்டில் உள்ள செய்தித்தாள் விற்கும் கடையில் சனிக்கிழமையன்று ஒரு வாரத்துக்கான குமுதம், ஆனந்தவிகடன், கல்கி, சுவராஜ்யா, கண்ணதாசன் ஏடு, தீபம், கணையாழி,  கலைமகள் என இருக்கிற காசு அனைத்துக்கும் தைரியமாக புத்தகங்களாய் வாங்குவதுண்டு.  அந்த வாரம் முழுவதும் விடுதியில் இவற்றை படித்து முடிப்பதுண்டு. சக நண்பர்கள் என்ன இவ்வளவு புத்தகங்களா என்றும் கேட்பதுண்டு.

ஒவ்வொரு வாரமும் சனிக்கிழமை பிற்பகல் ஏடுகள் வாங்கவும், சினிமா பார்ப்பதற்கும் நெல்லை ஜங்ஷனுக்கும் டவுணுக்கும் தவறாமல் செல்வது வாடிக்கை.  பழைய புகைப்படத்தைப் பார்க்கும்போது மனதை எவ்வளவு நெகிழவைக்கின்றது என்பது அந்த மண்ணோடு திரிந்தவர்களுக்குத்தான் தெரியும்.

-கே.எஸ்.இராதாகிருஷ்ணன்.
19-09-2015.

#KsRadhakrishnan #KSR_Posts #Tirunelveli

#*தகுதியே தடை* *நான் பார்த்த அரசியல் இதுதான்*…

#*தகுதியே தடை* *நான் பார்த்த அரசியல் இதுதான்*…  ——————————— இங்கு அரசியல் என்ன நிலை, ஓட்டுக்கு பணம் Vote for sales வாரிசு அரசியல், குடும்ப அ...