#தோல்சீலைப்போராட்டம், #பெண்கல்வி, #ஆலயப்பிரவேச சட்டமசோதா #யாரால்எப்போது என அறியாமல் பேசும் முதல்வர் ஸ்டாலினின்புதல்வர்…. #காங்கிரஸ் கட்சிககார்ர்களின் பதில்என்ன?

#தோல்சீலைப்போராட்டம், #பெண்கல்வி, #ஆலயப்பிரவேசசட்டமசோதா 

#யாரால்எப்போது என 

அறியாமல்பேசும்  முதல்வர் 

ஸ்டாலினின்புதல்வர்…. 

#காங்கிரஸ்கட்சிககார்ர்களின்

பதில்என்ன?—————————————————————-

முதல்வர் ஸ்டாலினின் புதல்வர் தமிழக அமைச்சர் உதயநிதி  யாரோ தவறாக எழுதிக்கொடுத்த தாட்களை கையில் வைத்துக்கொண்டு புரிதல், அறிதல் இல்லாமல் பிழையாக தோல்சீலைப் போராட்டம், பெண்கல்வி 1821 நடை முறைக்கு வந்ததும், சென்னை மாகாண ஆலயப்பிரவேச சட்ட மசோதா1939 ஜூலை11ல் நிறைவேற்றப்பட்டது எல்லாம் ‘தங்களின்’ (இவர் பாடு பட்ட) திராவிட இயக்கத்தில் என கூறியுள்ளார்

1)கன்னியாகுமரி, திருநெல்வேலி ஆகிய மாவட்டங்களின் சில பகுதிகள் திருவாங்கூர் சமஸ்தானத்தின் கீழ் மன்னராட்சியின் கட்டுப்பாட்டில் இருந்தது. அந்த காலகட்டத்தில் சாதீயக் கொடுமைகளால் மக்கள் அதிக அடக்குமுறைக்கு ஆளாகினர். பனையேறும் தொழிலைச் செய்து வந்த பனையேறி நாடார் நாயர், ஈழவர், புலையர் உட்பட 18 சமுதாயத்தைச் (சார்ந்த பெண்கள் தங்கள் மார்பகத்தை மறைக்க மேலாடை அணிவதற்குத் தடை விதிக்கப்பட்டிருந்தது.   பின் 1921 கால கட்டத்தில் உயர் சாதி பெண்கள் அணிவது போன்ற ஆடை அணிய  உத்தரவு வந்தது படிபடியாக இந்த அவமான தடைகள் விலக்கப்பட்டன. அப்போது திராவிட இயக்க

பங்கு இதில் இல்லை

*****

2) வேத காலத்தில் பெரும்பாலான பெண்கள் குறிப்பிடத்தக்க கட்டுப்பாடுகள் இல்லாமல் கல்வியைத் தொடர அனுமதிக்கப்பட்டனர். பெண்கல்வி, அடுத்தடுத்த காலகட்டங்களைப் போல் புறக்கணிக்கப்படவில்லை. இக்காலத்தில் பெண் அறிஞர்களும் இருந்தனர். இக்காலக் கல்வியாளர்கள் பெண்களை பிரம்மவாதிகள் மற்றும் சத்யோத்வஹாக்கள் என இரு பிரிவுகளாகப் பிரித்துள்ளனர். முந்தையவர்கள் தத்துவம் மற்றும் இறையியலின் வாழ்நாள் முழுவதும் மாணவர்கள். சத்யோத்வஹாஸ் அவர்கள் திருமணம் ஆகும் வரை படிப்பைத் தொடர்ந்தனர். அபலா, கோஷா, விஸ்வவரா, சுலபா மைத்ரேயி மற்றும் கார்கி போன்ற பல பெண் கவிஞர்கள் மற்றும் தத்துவவாதிகள் இருந்தனர்

பெண்களுக்கான முதல் உறைவிடப் பள்ளி 1821 இல் திருநெல்வேலியில் தொடங்கப்பட்டது. 1840 இல் ஸ்காட்டிஷ் சர்ச் சொசைட்டி 200 இந்துப் பெண்களைக் கொண்ட ஆறு பள்ளிகளைக் கட்டியது. நூற்றாண்டின் மத்தியில் இருந்தபோது, ​​மெட்ராஸில் உள்ள மிஷனரிகள் அதன் பதாகையின் கீழ், 8,000 பெண்களை சேர்த்துக் கொண்டனர். பெண்களின் வேலைவாய்ப்பு மற்றும் கல்வி 1854 இல் கிழக்கிந்திய கம்பெனியின் திட்டம்: வூட்ஸ் டிஸ்பாட்ச் மூலம் அங்கீகரிக்கப்பட்டது. மெதுவாக, அதன் பிறகு, பெண் கல்வியில் முன்னேற்றம் ஏற்பட்டது, ஆனால் அது தொடக்கப் பள்ளி மட்டத்தில் கவனம் செலுத்தியது மற்றும் சமூகத்தின் பணக்கார பிரிவுகளுடன் தொடர்புடையது. பெண்களுக்கான ஒட்டுமொத்த எழுத்தறிவு விகிதம் 1882 இல் 0.2% இல் இருந்து 1947 இல் 6% ஆக அதிகரித்தது .

ஆரம்பத்தில், கிழக்கிந்திய கம்பெனி சில படித்த இந்தியர்களை நில நிர்வாகத்திற்கு உதவ வேண்டும் என்று விரும்பியது. மேலும், நாட்டை நன்கு புரிந்துகொள்ள உள்ளூர் பழக்கவழக்கங்கள், மரபுகள் மற்றும் சட்டங்களைப் பற்றி அறிய விரும்பினர். 1857 க்கு முன் இந்தியாவில் பிரிட்டிஷ் கல்வி முறையின் வளர்ச்சி பின்வருமாறு:

1781 – வங்காளத்தின் கவர்னர் ஜெனரல் வாரன் ஹேஸ்டிங்ஸ் , இஸ்லாமிய சட்ட ஆய்வுகளுக்காக கல்கத்தாவில் முதல் கல்வி நிறுவனமான கல்கத்தா மதராசாவை நிறுவினார்.

1784 - வில்லியம் ஜோன்ஸ் இந்தியாவின் கலாச்சாரம் மற்றும் வரலாற்றைப் புரிந்து கொள்ளவும், ஆய்வு செய்யவும் வங்காளத்தின் ஆசியடிக் சொசைட்டியை நிறுவினார். அதே சமயம் சார்லஸ் வில்கின்ஸ் என்பவரால் பகவத் கீதை ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்க்கப்பட்டது.

1791 – பனாரஸில் வசிக்கும் ஜொனாதன் டங்கனால் இந்து தத்துவங்கள் மற்றும் சட்டங்களைப் படிக்கவும் புரிந்து கொள்ளவும் சமஸ்கிருதக் கல்லூரி நிறுவப்பட்டது.

1800 – ஃபோர்ட் வில்லியம் கல்லூரி, இந்திய மொழிகளில் EIC யின் அரசு ஊழியர்களுக்கு பயிற்சி அளிப்பதற்காக, கொல்கத்தாவில், கவர்னர் ஜெனரல் ரிச்சர்ட் வெல்லஸ்லியால் நிறுவப்பட்டது. இருப்பினும், ஆங்கிலேய அரசு (இங்கிலாந்தில்) இந்தியர்களை ஆங்கிலேய அரசுப் பணியாளர்களாக நியமித்ததை மறுத்ததால், இரண்டு ஆண்டுகளில் கல்லூரி மூடப்பட்டது.

1813 இன் சாசனச் சட்டம்:

இந்தியாவில் நவீன கல்வியை நோக்கி ஆங்கிலேய அரசு எடுத்த முதல் படி 1813 சாசனச் சட்டம் ஆகும் . இச்சட்டத்தின்படி ரூ. 1 லட்சம் இந்திய பாடங்களை ஆண்டுதோறும் கல்வி கற்பதற்கு பயன்படுத்த முடிவு செய்யப்பட்டது. 

இந்தியாவில் பிரிட்டிஷ் கல்வி முறை | பிரிட்டிஷ் ஆட்சியின் கீழ் கல்வி

இந்தியாவில் பிரிட்டிஷ் கல்வி முறை இந்தியாவில் நடைமுறை கற்றல் மற்றும் நவீன கல்வி என்ற கருத்தை அறிமுகப்படுத்தியது. ஆரம்பத்தில், ஆங்கிலேயர்கள் உள்ளூர் பழக்கவழக்கங்கள், மரபுகள் மற்றும் சட்டங்களைப் பற்றி அறிந்து கொள்வதற்காக கல்வி நிறுவனங்களை நிறுவினர். பிரிட்டிஷ் ஆட்சியின் கீழ் கல்வியில், நவீன கல்வியின் மூன்று முகவர்கள் இருந்தனர் , அதாவது, இந்திய அறிவுஜீவிகள் மற்றும் சீர்திருத்தவாதிகள், மிஷனரிகள் மற்றும் கிழக்கிந்திய கம்பெனி.

இந்தியாவில் உள்ள பிரிட்டிஷ் கல்வி முறை, அதன் வரலாறு மற்றும் 1854 இல் வூட்ஸ் டெஸ்பாட்ச் மற்றும் இந்தியாவில் பிரிட்டிஷ் கல்வியின் தாக்கம் இருந்தது.

இந்தியாவில் பிரிட்டிஷ் கல்வி முறை

இந்தியாவில் பிரிட்டிஷ் கல்வி முறை நவீன கல்வியின் தொடக்கத்தைக் குறித்தது. ஆங்கிலேயர் ஆட்சிக்கு முன், இந்திய கல்வி முறை மத நிறுவனங்களை உள்ளடக்கியது. வர்த்தகம் மற்றும் லாபம் ஈட்டுவதற்காக அவர்கள் இந்தியாவுக்கு வந்ததால், அவர்கள் நாட்டின் கல்வி முறையைப் பற்றி கவலைப்படவில்லை.

இருப்பினும், அவர்கள் இந்தியாவை ஆட்சி செய்யத் தொடங்கிய பிறகு, கல்வி கற்பதற்காக சில கல்வி நிறுவனங்களை நிறுவி, ஆங்கிலத்தில் அறிமுகப்படுத்தினர்.

இந்தியாவில் பிரிட்டிஷ் கல்வி முறையின் வரலாறு

இந்தியாவில் ஆங்கிலேயர் ஆட்சிக்கு முன், குருக்கள் அனைத்து இந்துக்களுக்கும் எவ்வித தடையுமின்றி கல்வி அளித்தனர். மேலும், முகலாயப் பேரரசு முஸ்லிம் கல்வியில் தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியது. இளம் மாணவர்கள் மக்தாப்கள், மதரஸாக்கள், டோல்ஸ் மற்றும் பத்ஷாலாக்கள் மூலம் அந்தந்த மத நூல்கள் மற்றும் பண்டைய இலக்கியங்கள் குறித்தும், அறிவியல் முன்னேற்றம் குறித்த விழிப்புணர்வுடன் கற்றுக்கொண்டனர்.

இந்தியாவில் டிஜிட்டல் கல்வி

இந்தியாவில் பிரிட்டிஷ் ஆட்சியின் தாக்கம்

ஆங்கிலேயர்களின் வருகைக்குப் பிறகு புதிய மேற்கத்திய கல்வி முறை உருவாக்கப்பட்டது. அவர்கள் குறிப்பிட்ட கல்விக் கொள்கைகளைக் கொண்டு வந்தனர். இந்தியாவில் பிரிட்டிஷ் கல்விக் கொள்கைகளின் வரலாற்றை இரண்டு பிரிவுகளாகப் பிரிக்கலாம்:

கிழக்கிந்திய கம்பெனியின் கீழ், அதாவது 1857க்கு முன்

பிரிட்டிஷ் கிரீடத்தின் கீழ், அதாவது 1857க்குப் பிறகு.

1857க்கு முன் பிரிட்டிஷ் இந்தியாவில் கல்வி வளர்ச்சி

ஆரம்பத்தில், கிழக்கிந்திய கம்பெனி சில படித்த இந்தியர்களை நில நிர்வாகத்திற்கு உதவ வேண்டும் என்று விரும்பியது. மேலும், நாட்டை நன்கு புரிந்துகொள்ள உள்ளூர் பழக்கவழக்கங்கள், மரபுகள் மற்றும் சட்டங்களைப் பற்றி அறிய விரும்பினர். 1857 க்கு முன் இந்தியாவில் பிரிட்டிஷ் கல்வி முறையின் வளர்ச்சி பின்வருமாறு:

1781 – வங்காளத்தின் கவர்னர் ஜெனரல் வாரன் ஹேஸ்டிங்ஸ் , இஸ்லாமிய சட்ட ஆய்வுகளுக்காக கல்கத்தாவில் முதல் கல்வி நிறுவனமான கல்கத்தா மதராசாவை நிறுவினார்.

1784 - வில்லியம் ஜோன்ஸ் இந்தியாவின் கலாச்சாரம் மற்றும் வரலாற்றைப் புரிந்து கொள்ளவும், ஆய்வு செய்யவும் வங்காளத்தின் ஆசியடிக் சொசைட்டியை நிறுவினார். அதே சமயம் சார்லஸ் வில்கின்ஸ் என்பவரால் பகவத் கீதை ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்க்கப்பட்டது.

1791 – பனாரஸில் வசிக்கும் ஜொனாதன் டங்கனால் இந்து தத்துவங்கள் மற்றும் சட்டங்களைப் படிக்கவும் புரிந்து கொள்ளவும் சமஸ்கிருதக் கல்லூரி நிறுவப்பட்டது.

1800 – ஃபோர்ட் வில்லியம் கல்லூரி, இந்திய மொழிகளில் EIC யின் அரசு ஊழியர்களுக்கு பயிற்சி அளிப்பதற்காக, கொல்கத்தாவில், கவர்னர் ஜெனரல் ரிச்சர்ட் வெல்லஸ்லியால் நிறுவப்பட்டது. இருப்பினும், ஆங்கிலேய அரசு (இங்கிலாந்தில்) இந்தியர்களை ஆங்கிலேய அரசுப் பணியாளர்களாக நியமித்ததை மறுத்ததால், இரண்டு ஆண்டுகளில் கல்லூரி மூடப்பட்டது.

1813 இன் சாசனச் சட்டம்:

இந்தியாவில் நவீன கல்வியை நோக்கி ஆங்கிலேய அரசு எடுத்த முதல் படி 1813 சாசனச் சட்டம் ஆகும் . இச்சட்டத்தின்படி ரூ. 1 லட்சம் இந்திய பாடங்களை ஆண்டுதோறும் கல்வி கற்பதற்கு பயன்படுத்த முடிவு செய்யப்பட்டது. இந்த காலகட்டத்தில், கிறிஸ்டைன் மிஷனரிகள் கல்வியில் தீவிரமாக இருந்தனர், இருப்பினும், அவர்கள் முதன்மையாக மதமாற்றங்கள் மற்றும் மத போதனைகளில் கவனம் செலுத்தினர்.

ஆங்கிலக் கல்விச் சட்டம் 1835:

மெக்காலேயின் திட்டங்கள் அல்லது ஆங்கிலக் கல்விச் சட்டம் 1835, பின்வரும் சாராம்சங்களைக் கொண்டுள்ளது:

இந்தியாவில் பிரிட்டிஷ் கல்வி முறையின் இந்தச் சட்டத்தின்படி, இலக்கியம் மற்றும் நவீன அறிவியலை ஆங்கிலத்தில் மட்டுமே கற்பிப்பதற்கான ஆதாரங்களைச் செலவிடுவதில் அரசாங்கம் கவனம் செலுத்த வேண்டும்.

அனைத்து பள்ளிகள் மற்றும் கல்லூரிகளில் கல்வி ஊடகம் ஆங்கிலமாக இருக்க வேண்டும்.

தொடக்க நிலை பள்ளிகள் குறிப்பிடத்தக்கதாக இல்லை. மாவட்ட பள்ளிகள் மற்றும் கல்லூரிகளை திறக்க வலியுறுத்தினர்.

வெகுஜனக் கல்வியைப் புறக்கணித்தது.

கீழ்நோக்கிய வடிகட்டுதல் கோட்பாடு - நடுத்தர வர்க்க மற்றும் மேல்தட்டு இந்தியர்களின் சிறு பகுதியினர் அரசாங்கத்திற்கும் வெகுஜனங்களுக்கும் இடையே இணைக்கும் இணைப்பாக மாற கல்வி கற்றனர்.

மேலும், கல்கத்தா மருத்துவக் கல்லூரியும், பம்பாய் எல்பின்ஸ்டோன் கல்லூரியும் 1835 இல் நிறுவப்பட்டன. 1835, 1836 மற்றும் 1838 ஆம் ஆண்டுகளில் பீகார் மற்றும் வங்காளத்தில் வடமொழிக் கல்வி குறித்த ஆதாமின் அறிக்கையில் உள்ளூர் கல்வி முறையின் குறைபாடுகள் சுட்டிக்காட்டப்பட்டன.

1843-53 – ஒரு பரிசோதனையாக, ஜேம்ஸ் ஜொனாதன் வடமேற்கு மாகாணத்தின் ஒவ்வொரு தாலுகாவிலும் ஒரு மாதிரிப் பள்ளியை அறிமுகப்படுத்தினார். கற்பித்தலுக்கு வட்டார மொழியைப் பயன்படுத்த வேண்டும் என்று பரிந்துரைக்கப்பட்டது. மேலும், இந்த வட்டார மொழிப் பள்ளிகளுக்குத் தனிப் பள்ளிகளில் ஆசிரியர்களுக்குப் பயிற்சி அளிக்கப்பட்டது.

வூட்ஸ் டெஸ்பாட்ச் (1854):

வூட்ஸ் டெஸ்பாட்ச், இந்தியாவில் பிரிட்டிஷ் கல்வியின் மங்கா கார்டா என்றும் அழைக்கப்படுகிறது, இது இந்தியாவில் வெகுஜனக் கல்வியை கற்பனை செய்வதற்கான முதல் முயற்சியாகும். வூட்ஸ் டெஸ்பாட்சின் பரிந்துரைகள் பின்வருமாறு:

தொடக்க நிலை முதல் பல்கலைக்கழகம் வரை அனைத்து நிலைகளிலும் கல்வி முறையை முறைப்படுத்த வேண்டும் என்று கோரியது.

இந்தியர்கள் தங்கள் தாய்மொழியிலும் ஆங்கிலத்திலும் கல்வி கற்க வேண்டும்.

ஒவ்வொரு மாகாணமும் அதன் சொந்த கல்வி முறையை வைத்திருக்க வேண்டும்.

ஒவ்வொரு மாவட்டத்திலும் குறைந்தபட்சம் ஒரு அரசு பள்ளியாவது ஏற்படுத்த வேண்டும்.

பெண்கள் கல்வி கற்க வேண்டும்.

பம்பாய், கல்கத்தா மற்றும் மெட்ராஸ் பல்கலைக்கழகம் 1857 இல் நிறுவப்பட்டது.

பஞ்சாப் பல்கலைக்கழகம் 1882 இல் நிறுவப்பட்டது, அலகாபாத் பல்கலைக்கழகம் 1887 இல் நிறுவப்பட்டது.

வூட்ஸ் டெஸ்பாட்ச் படி, மக்களின் கல்வியை ஆங்கில அரசாங்கம் பொறுப்பேற்க வேண்டும் என்று கேட்கப்பட்டது.

1857 க்குப் பிறகு, 1868 மற்றும் 1875 இல் முறையே கத்தியவாரின் ராஜ்கோட் கல்லூரி மற்றும் அஜ்மீரின் மாயோ கல்லூரி நிறுவப்பட்டது. இந்தக் கல்லூரிகள் இந்திய இளவரசர்கள் மற்றும் உயரடுக்கினரை மையமாகக் கொண்டிருந்தன; அரசியல் பயிற்சி.

பிரிட்டிஷ் கிரீடத்தின் கீழ் நிறுவப்பட்ட சாட்லர், ராலே மற்றும் ஹண்டர் போன்ற கமிஷன்கள் முக்கியமாக இந்தியாவில் பிரிட்டிஷ் கல்வி முறையில் சீர்திருத்தங்களை நிறுவ பரிந்துரைத்தன. பிரிட்டிஷ் ஆட்சியின் கீழ் கல்வியில் குறிப்பிடத்தக்க முன்னேற்றங்கள் பின்வருமாறு:

1882 இல் இந்திய கல்விக்கான ஹண்டர் கமிஷன்:

1882 ஆம் ஆண்டு இந்தியக் கல்விக்கான ஹண்டர் கமிஷன், வடமொழி மொழிகளில் முறையான கல்வியின் நோக்கத்தை அடைவதற்கான அரசாங்க முயற்சிகளை அதிகரிக்குமாறு கேட்டுக் கொண்டது. இதில் அடங்கும்:

இடைநிலைக் கல்வியை தொழிற்கல்வி மற்றும் இலக்கியக் கல்வி என இரண்டு வகைகளாகப் பிரிக்க பரிந்துரைத்தது.

இது ஜனாதிபதி நகரங்களுக்கு வெளியே பெண்களின் கல்வியை வலியுறுத்தியது.

தொடக்கக் கல்வியின் கட்டுப்பாட்டை நகராட்சி வாரியங்கள் மற்றும் புதிய மாவட்டங்களுக்கு மாற்ற வேண்டும்.

1902 இல் ராலே கமிஷன்:

பல்கலைக்கழகங்களில் புரட்சிகர சித்தாந்தம் கொண்ட மாணவர்கள் இருப்பதாக வைஸ்ராய் கர்சன் கருதினார். 1904 ஆம் ஆண்டின் பல்கலைக்கழகங்கள் சட்டத்தை உருவாக்கிய இந்தியாவில் உள்ள பல்கலைக்கழகங்களின் கல்வி முறையை மறுஆய்வு செய்ய ஆணையத்திற்கு அவர் பரிந்துரைத்தார்.

இந்தியப் பல்கலைக்கழகங்கள் சட்டம் 1904:

1904 ஆம் ஆண்டின் இந்தியப் பல்கலைக்கழகங்கள் சட்டத்தின்படி, அனைத்துப் பல்கலைக்கழகங்களும் அரசாங்கத்தின் கட்டுப்பாட்டின் கீழ் வந்தன. இதில் அடங்கும்-

பல்கலைக்கழகங்களில் புரட்சிகர நடவடிக்கைகளுக்குப் பதிலாக ஆராய்ச்சி மற்றும் படிப்புக்கு அதிக முக்கியத்துவம்.

இந்தச் சட்டம் கூட்டாளிகளின் எண்ணிக்கையைக் குறைத்தது, அரசாங்கம் அவர்களைப் பரிந்துரைத்தது.

பல்கலைக்கழக செனட் முடிவுகளுக்கு எதிராக, அரசாங்கம் வீட்டோ அதிகாரத்தைப் பெற்றது.

இது கடுமையான இணைப்பு விதிகளைக் கொண்டு வந்தது.

1906 இல் பரோடா சமஸ்தானத்தின் அனைத்து பிரதேசங்களிலும் கட்டாய ஆரம்பக் கல்வி அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது. 1913 இல், அரசாங்கம் கல்விக் கொள்கையில் ஒரு புதிய தீர்மானத்தை எடுத்தது.

சாட்லர் பல்கலைக்கழக ஆணையம் (1917-19):

கல்கத்தா பல்கலைக்கழகத்தில் மாணவர்களின் மோசமான செயல்திறன் காரணமாக, சாட்லர் பல்கலைக்கழக ஆணையம் அமைக்கப்பட்டது. இது இந்தியாவில் உள்ள அனைத்து பல்கலைக்கழகங்களையும் மதிப்பாய்வு செய்தது. சாட்லர் பல்கலைக்கழக ஆணையத்தின் முக்கியமானவை பின்வருமாறு-

இது இடைநிலைக் கல்வியில் கவனம் செலுத்தியது. பல்கலைக்கழகக் கல்வியை மேம்படுத்த இடைநிலைக் கல்வியில் முன்னேற்றம் இருக்க வேண்டும் என்ற சித்தாந்தத்தைப் பின்பற்றுகிறது.

கமிஷன் படி, 12 ஆண்டுகளில், பள்ளி முடிக்கப்பட வேண்டும்.

இடைநிலைக் கல்விக்கும் இடைநிலைக் கல்விக்கும் தனித்தனி வாரியங்களை உருவாக்கும் யோசனை வந்தது.

இது பெண்களுக்கு கல்வி கற்பித்தல், ஆசிரியர்களுக்கு பயிற்சி அளிப்பது, தொழில்நுட்ப கல்வியை வழங்குதல் மற்றும் அறிவியல் அறிவைப் பயன்படுத்துதல் ஆகியவற்றில் கவனம் செலுத்தியது.

அனைத்துப் பல்கலைக்கழகங்களும் மையப்படுத்தப்பட்ட குடியுரிமை ஆசிரியர் அமைப்புகளாக தன்னாட்சி முறையில் செயல்பட வேண்டும் என்பதை வலியுறுத்துகிறது.

1916-21 - உஸ்மானியா, லக்னோ, டாக்கா, அலிகார், பெனாரஸ், ​​பாட்னா மற்றும் மைசூர் பல்கலைக்கழகங்கள் அமைக்கப்பட்டன. 1929 ஆம் ஆண்டில் ஹார்டாக் குழு அமைக்கப்பட்டது, இது பிரிட்டிஷ் இந்தியாவில் ஆரம்பக் கல்வியை மையமாகக் கொண்டது மற்றும் கட்டாயக் கல்வி முறை தேவையில்லை என்று நம்பியது.

1937 இல் INC காங்கிரஸ்  கட்சி மூலம் அடிப்படைக் கல்விக்கான வார்தா திட்டம்:

1937 இல், இந்திய தேசிய காங்கிரஸ் வார்தாவில் கல்வி பற்றி விவாதிக்க ஒரு மாநாட்டை ஏற்பாடு செய்தது. இது நடைமுறைக் கல்வியை மையமாகக் கொண்ட ஒரு திட்டத்தை உருவாக்கியது, அதாவது காந்தியின் கருத்துகளின் அடிப்படையில் செயல்பாடுகள் மூலம் கற்றல். இதில் அடங்கும்-

பாடத்திட்டத்தில் அடிப்படை கைவினைப் பொருட்கள் இருக்க வேண்டும்.

பள்ளிக் கல்வியின் முதல் ஏழு ஆண்டுகளுக்கு இலவச மற்றும் கட்டாயக் கல்வி இருக்க வேண்டும்.

7-ஆம் வகுப்பு வரை இந்தியிலும், 7-ஆம் வகுப்புக்குப் பிறகு ஆங்கிலத்திலும் அனைவருக்கும் கல்வி கற்பிக்க வேண்டும்.

இருப்பினும், இரண்டாம் உலகப் போருக்குப் பிறகு INC இன் பல அமைச்சர்கள் தொடங்கியதால் இது செயல்படுத்தப்படவில்லை .

மத்திய கல்வி ஆலோசனை வாரியத்தின் சார்ஜென்ட் கல்வித் திட்டம்:

1944 ஆம் ஆண்டில், மத்திய கல்வி ஆலோசனைக் குழுவின் சார்ஜென்ட் கல்வித் திட்டம் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது. இதில் அடங்கும்-

3 முதல் 6 வயது வரையிலான மாணவர்களுக்கு இலவசக் கல்வி இருந்தது.

6 முதல் 11 ஆண்டுகள் வரை மாணவர்களுக்கு கட்டாயக் கல்வி.

11 முதல் 17 வயது வரையிலான ஒரு மாணவருக்கு உயர்கல்வி அளிக்கப்பட்டது.

இது கலை, வணிக மற்றும் தொழில்நுட்ப கல்வியை மேம்படுத்துவதில் கவனம் செலுத்தியது.

மேலும், உடல் மற்றும் மனநலம் பாதிக்கப்பட்ட மாணவர்களுக்கு கற்பிக்க வலியுறுத்தப்பட்டது.

*****

3) சென்னை மாகாண ஆலயப்பிரவேச சட்ட மசோதா1939 ஜூலை11ல் நிறைவேற்றப்

பட்டது. இது அனைத்து சமுதாயத்தினரும் ஆலயங்களில் சமுதாய வேறுபாடு இன்றி நுழைந்து வழிபட வழிவகை செய்தது.

ஆலயப்பிரவேச சட்டம் இயற்றப்படுவதற்கும் முன்னரே, காந்தியவாதி ஏ.வைத்தியநாத ஐயர் தாழ்த்தப்பட்ட மக்களின் ஆலயப் பிரவேசத்திற்கு ஆதரவாக பிரசாரம் செய்தார். மதுரை மீனாட்சி அம்மன் கோயிலுக்குள் நுழைய விடாமல் தாழ்த்தப்பட்டிருந்த சமூகத்தினருடன் 1939 ஜுலை 08 ஆம் தேதி கோயிலுக்குள் நுழைந்து வழிபாடு செய்தார். இதன் காரணமாக சிலர் உருவாக்கிய பிரச்சனைகளையும் நீதிமன்ற வழக்குகளையும் இவர் எதிர்கொண்ட சமயம், அப்போதைய முதல்வர் இராஜாஜி ஆலய பிரவேச சட்டத்தை அவசர சட்டமாக கவர்னர் பிரகடனம் செய்ய வழிவகை செய்தார்.காந்தியடிகள் இவரைப் பாராட்டி 22-7-1939 அன்று அரிஜன் இதழில் எழுதினார்.

ஆலயப் பிரவேச சமயம் தியாகி தாயம்மாள் தம் வீட்டில் தாழ்த்தப்பட்டிருந்த மக்களைத் தங்க வைத்து, காலை உணவு வழங்கினார். அதன் காரணமாக அவரது உறவினர்களால் ஒதுக்கி வைக்கப்பட்டார்.

தமிழ்நாட்டில் தீண்டாமை ஒழிப்பு உள்ளிட்ட ஹரிஜன முன்னேற்ற வேலைகளுக்குத் தலைமை ஏற்குமாறு மதுரை அ. வைத்தியநாத அய்யரை காந்தியடிகள் கேட்டுக்கொண்டார். காந்தியடிகளின் வேண்டுகோளைச் சிரமேற்கொண்டு தாழ்த்தப்பட்ட மக்களுக்காக அவரும் பாடுபடலானார்.

வழக்கறிஞர் தொழில் மூலம் கிடைத்த வருமானம் அனைத்தையும் தனது பணிகளுக்காகச் செலவு செய்தார். 1934-ல் ஹரிஜன நல நிதி திரட்டுவதற்காக காந்தியடிகள் தமிழ்நாட்டில் பயணம் மேற்கொண்டபோது, அதிகப்படியான நிதி வசூல் கிடைப்பதற்குப் பாடுபட்டார். தீண்டாமை ஒழிப்புப் பணியில் அய்யருக்கு ஆசானாக விளங்கியவர் ராஜாஜி.அன்றைய

ஒடுக்கப்பட்ட மக்களின் ஆளுமை காங்கிரசு கட்சியினைச் சார்ந்த ஜெ.சிவசண்முகம் பிள்ளை( தமிழ்நாட்டின் முதல் சட்டப்பேரவை தலைவர்) முதல்வர்கள் ஓமந்தூரர், பி. கே.குமாரசாமி ராஜா, காமராசர், கக்கன், கல்கி, அமைச்சர் பரமேஸ்வரன் என பலர் இந்த விடயத்தில் மானசீகமாக இயங்கினர் என்பதே வரலாறு.

அதாவது, இதன் முன்பு, திருவிதாங்கூர் சமஸ்தானத்தின் திவான் சி.பி.ராமசாமி அய்யரின் தலைமையிலான ஒரு ஆய்வுக் குழுவின் பரிந்துரையின்பேரில் அப்போதைய மன்னர் சித்திரைத் திருநாள் என்ற பலராம வர்மா தனது நிர்வாகத்தின் கீழ் இயங்கிவந்த சுமார் 2,000-த்துக்கும் மேற்பட்ட இந்துக் கோயில்களை 1936 நவம்பர் 12-ம் நாள் தாழ்த்தப்பட்ட மக்களுக்குத் திறந்துவிட ஆணையிட்டார்.

#தோல்சீலைப்போராட்டம், #பெண்கல்வி, #ஆலயப்பிரவேசசட்டமசோதா 

#KSRadhakrishnan

#கேஎஸ்இராதாகிருஷ்ணன்

#கேஎஸ்ஆர்போஸ்ட்

#ksrpost

9-9-2023.