தென்னாப்ரிக்கா டர்பனில் தமிழரான பிரகாஷ் படையாச்சி அவர்கள், தென்னாப்ரிக்க அரசின் ஒத்துழைப்புடன் “மனித உரிமைகளும் ஈழத்தமிழருக்கு நீதியும் அமைதியும்” என
இரண்டுநாட்கள் நடத்திய மாநாட்டில் கலந்துகொள்வதற்கான பயணத்திற்கு அனைத்து நடவடிக்கைகள் மேற்கொண்டும் அண்ணாச்சி வைகோ அவர்களுடைய தாயார் மரணச் செய்தியினால் கலந்துகொள்ள இயலவில்லை.
தென்னாப்ரிக்காவில் தமிழர்களும் மற்றும் தென்மாநிலங்களைச் சேந்தவர்களும் 18ம் நூற்றாண்டின் இறுதியிலே அங்கு சென்று இன்றுவரை அங்கு முக்கிய பிரமுகர்களாக வாழ்ந்துவருகின்றனர். உத்தமர் காந்தி அவர்கள் தென்னாப்ரிக்காவில் இருந்தபொழுது தமிழர்களான தில்லையாடி வள்ளியம்மை, நாகப்பன், சூசை, நாராயணசாமி, செல்வம், தம்பி நாயுடு போன்றோர் அவருக்குத் துணையாக இருந்தனர்.
இன்றைக்கும் அங்கு படையாச்சி, முதலியார், நாயுடு, நாயக்கர் என்று தங்கள் பெயர்களுக்குப்பின் அழைக்கப்படுவதும் ஆவணங்களில் குறிப்பிடுவதும் வாடிக்கை ஆகும்.
தென்னாப்ரிக்காவில் நிறவெறிக்கு எதிரான போராட்டத்தை காந்தியார் துவங்கியபோது இவர்களெல்லாம் அவருக்கு மிகுந்த உதவியாக இருந்தவர்கள். குறிப்பாக காந்தியாருக்குத் தளபதியாக தம்பி நாயுடு விளங்கினார். இவருடைய ஐந்து தலைமுறையினரும் நெல்சன் மண்டேலாவுடன் இணைந்து அந்நாட்டின் விடுதலைப் போராட்டத்தில் பங்கேற்றவர்கள்.
காந்தியின் சகாவான தம்பி நாயுடு 1933அக்டோபர் 30ம் நாள் காலமானார். அவருக்கு தென்னாப்ரிக்க அரசு நினைவு அஞ்சல் தலையும், அவர் பெயரை நகர வீதி ஒன்றிற்கும் சூட்டியது. தம்பி நாயுடு அவர்களின் பெற்றோர் அன்றைய மாயவரத்துக்கு அருகில் உள்ள மத்தூர் என்ற இடத்திலிருந்து மொரீஷியஷிற்குச் சென்றனர்.
பின், அங்கிருந்து தென்னாப்ரிக்காவிலுள்ள ட்ரான்ஸ்வாலுக்குச் சென்று குடிபெயர்ந்தனர். தென்னாப்ரிக்காவில் இன்றைக்கும் தமிழர்களையும், தெலுங்கர்களையும் மதராசி என்று அழைப்பதுண்டு. தென்னாப்ரிக்க கருப்பின மக்களைப்போல இவர்களும் நிறவெறியினால் புறக்கணிக்கப்பட்டனர். 1906ல் பாரிஸ்டராக காந்தி தென்னாப்ரிக்கா சென்றபொழுது, சட்டமறுப்புப் போராட்டத்தை நடத்தத் திட்டமிட்டார். அதற்கு உறுதுணையாக சுந்தர் பண்டிட், தம்பி நாயுடு, தில்லையாடி வள்ளியம்மை போன்றவர்கள் இருந்தனர்.
போராட்டம் ஆரம்பிக்கும் போது சுந்தர் பண்டிட் ஒதுங்கிக்கொண்டதால், தம்பி நாயுடுவை இந்தப்போராட்டத்திற்குத் தளபதியாக காந்தி அறிவித்தார். இந்தப் போராட்டங்களில் தம்பி நாயுடு 1893முதல் 1914வரை தென்னாப்ரிக்க வெள்ளை அரசாங்கத்தை எதிர்த்து 21முறை சிறைக்குச் சென்றார். இதில் 14முறை கடும் தண்டனைகளை அனுபவைத்தார். இவருடைய மனைவி வீரம்மாளும் இவரோடு பலமுறை சிறை சென்றவர்.
தம்பி நாயுடு குடும்பத்தார் காந்தியுடனே அவருடைய டால்ஸ்டாய் பண்ணையிலே தங்கியிருந்தனர். காந்தி இந்தியா திரும்பியவுடன் தம்பி நாயுடு அவர்களுடைய நான்கு பிள்ளைகளையும் போராட்டக்களத்திற்கு அர்ப்பணித்தார். இவர்களை காந்தியார் தன்னுடைய புதல்வர்களாக தத்தெடுத்து, அவர்களை தாகூரின் சாந்தி நிகேதனுக்கு கல்விகற்க அனுப்பியும் வைத்தார். இதில் பக்கிரிசாமி என்ற மகன் நோய்வாய்ப்பட்டு இறந்துவிட்டார்.
பார்த்தசாரதி, பாலகிருஷ்ணன் என்ற இருவரும் 1919ல் படிப்பை முடித்து தென்னாப்ரிக்கா திரும்பிவிட்டார்கள். மற்றொருவரான ராய் என்ற நாராயணசாமி மட்டும் 1928வரை இந்தியாவிலே தங்கி இருந்தார். இவரும் காந்தியின் மகன் தேவதாஸ் காந்தியும் மிகவும் நெருங்கிய நண்பர்களாக இருந்தனர். 1928ல் தென்னாப்ரிக்கா திரும்பிய நாராயணசாமி டாக்டர்.யூசும், டாக்டர் குணரத்தின நாயுடு, டாக்டர் மாண்டி நாயக்கர் ஆகியோருடன் இணைந்து நேட்டாலில் இந்திய காங்கிரஸ் கட்சியினை ஆரம்பித்து இந்திய விடுதலைப் போராட்டத்திற்கு ஆதரவாக தென் அமேரிக்காவில் இருந்து குரல் எழுப்பினர். அத்தோடு தென்னாப்ரிக்க விடுதலைப் போராட்டத்திற்காக ஆங்கிலேய அரசை எதிர்த்து போராடி வந்தனர்.
ஒருகட்டத்தில் நாராயணசாமி நாயுடு கம்யூனிஸ்டாக மாறினார். 1953ல் நாராயணசாமி காலமானார். இவரது மனைவியும் தம்பி நாயுடு அவர்களின் மருமகளுமான மனோன்மணி என்ற அம்மா நாயுடு தன்னுடைய மாமனார் மற்றும் மாமியாரைப் போன்றே தென்னாப்ரிக்க விடுதலைப் போராட்டத்தில் ஈடுபட்டு அங்குள்ள கருப்பர்கள் மத்தியில் அன்னையாகத் திகழ்ந்தார். நெல்சன் மண்டேலா குடும்பத்தோடு மிக நெருக்கமாகவும் இருந்து பல போராட்டங்களில் சிறைக்கும் சென்றார்.
இவரைப்போலவே தம்பி நாயுடு அவர்களின் மகளான தயா நாயகி என்ற தைலம்மாள் 1959ல் மண்டேலாவுடன் தேசத் துரோக சதித்திட்டக் குற்றங்களுக்காக விசாரணைக் கைதிகளாக இருந்த வால்டர் சிசுலு, கத்தரடா, கிச்சுலு, ஜோஸ்லோவா போன்ற 30 போராளிகளுக்கும் அடக்குமுறைகளுக்கும் மீறி உணவு வழங்கினார். 27 ஆண்டுகள் சிறைவாசம் முடித்து மண்டேலா 1990ல் விடுதலையானபொழுது அம்மா நாயுடுவையும், தம்பி நாயுடுவின் மகளான தயா நாயகியையும் ஆரத்தழுவி தன்னுடைய வாஞ்சையை வெளிப்படுத்தினார்.
1996ல் தென்னாப்ரிக்கா விடுதலை பெறும் முன்னரே தைலம்மாள் 1991லே காலமானார். இந்திய அரசு 1988ல் தம்பி நாயுடுவின் மருமகளான மனோன்மணி மற்றும் அவரது பேத்தியுமான சாந்தியையும் அரசுவிருந்தினராக இந்தியாவுக்கு அழைத்து கௌரவித்தது. தென்னாப்ரிக்கா விடுதலை பெற்றதும் அந்நாட்டின் உயரிய விருதான லுத்தூலி விருதினை வழங்கியது.
1993ல் தம்பிநாயுடுவின் மருமகள் மனோன்மணி என்ற அம்மாநாயுடு காலமானார். இவருடைய மகளும் தம்பி நாயுடுவின் பேத்தியுமான சாந்தி அவர்களை தென்னாப்ரிக்க வெள்ளை அரசு நெல்சன் மண்டேலாவின் மனைவி வின்னி மண்டேலாவையும் சதிக்குற்றத்தில் சிக்கவைத்த சாட்சியங்கள் கேட்டுக் கொடுமைப்படுத்தும்போதும் அதற்கு இணங்காமல் தைரியமாக அவற்றை எதிர்கொண்டார். சாந்தியின் சகோதரரான இந்திரஸ் என்ற எழுச்சிநாதன் நாயுடுவும் நெல்சன் மண்டேலாவுடன் ரோமன் தீவில் பத்தாண்டுகள் கடும் சிறைத்தண்டனை அனுபவித்தவர். அவரும் 1991ல் விடுதலை பெற்றார்.
அம்மா நாயுடுவின் மற்றோரு புதல்வி ரம்னியும் விடுதலைப் போராளி ஆவார். அவர் 1964ல் முகம்மது இஸ்மாயில் என்பவரைத் திருமணம் செய்துகொண்டார்.
கடுமையாக அத்துமீறல்களை எதிர்கொள்ளவேண்டிய சூழலில் தம்பிநாயுடுவும் அவரது குடும்பத்தினரும் சொல்லன்னாத் துயர்களை அனுபவித்தனர். அம்மா நாயுடுவின் மற்றொரு மகனான பிரேமா நாதனும் அவருடைய மனைவி கமலாவும் வீட்டுக்காவலில் சிறைவைக்கப்பட்டனர். இவருடைய பத்து வயது மகன் குபன் நாயுடு தென்னாப்ரிக்க விடுதலைப் போராளிகளை விடுதலை செய்யும்படி நீதிமன்ற வளாகத்திலேயே கோஷம் போட்டதற்காக கைதுசெய்யப்பட்டு தனது மெட்ரிக் தேர்வை சிறையிலிருந்தே எழுதினான்.
தமிழக மாயவரத்திலிருந்து கிட்டத்தட்ட 18ம் நூற்றாண்டின் இறுதியில் தென்ஆப்ரிக்கா சென்று வாழ்ந்த குடும்பத்தின் கதையாகும். இன்றைக்கும் தென்னாப்ரிக்காவில் தமிழகத்தையும் மற்றும் நமது தென்மாநிலத்தையும் சார்ந்த மக்களின் சந்ததியினர் வாழ்ந்துவருகின்றனர்.
தம்பி நாயுடுவுடைய சந்ததியினரை சந்தித்து உறவாடவும், அங்கு தங்கவும் அன்புக்குரிய தாமோதரன் அவர்கள் இந்த பயணத்தின் போது ஏற்பாடு செய்திருந்தார்கள். ஆனால் திட்டமிட்டவாறு பயணிக்க இயலவில்லை. இருப்பினும் என்னுடைய விபரங்களை அறிந்தவுடன், குபன் நாயுடு குடும்பம் என்னைச் சந்திக்க விரும்புவதாகச் சொல்லியுள்ளார்கள். எப்படியும் அங்கு செல்லவேண்டும்.
தம்பி நாயுடு, தில்லையாடி வள்ளியம்மை, சூசை, நாராயணசாமி, செல்வன் போன்றோர்களுடைய பணிகளும் தியாகங்களும் தென்னாப்ரிக்க நாட்டின் விடுதலையிலும், நிறவெறிக்கு எதிரான போராட்டத்திலும் உலக வரலாற்றில் தமிழர்கள் இடம்பெற்றிருக்கிறார்கள் என்பது மகிழ்ச்சி.
உலகமே கொண்டாடிய உத்தமர் காந்தி, நெல்சன் மண்டேலா இருவரின் தளபதிகள் தான் நம்மண்ணின் தவப்புதல்வர்கள். வாழ்க அவர்கள் புகழ்.
Names: Naidoo, Manonmoney “Ama”
Born: 1908, Asiatic Bazaar, Pretoria, Gauteng (then Transvaal), South Africa
Died: 1993
In Summary: Political activist.
Manonmoney “Ama” Pillay was born in Pretoria in 1908, the only daughter in a family of nine. The word, `Ama’ means mother in the Tamil language and this is what she was called by those close to her. She attended the Pretoria Primary School.
In 1933, Naidoo married Narainswamy (Roy) Naidoo. Her husband had lived at Tolstoy Farm, and with three of his brothers had lived with M.K. Gandhi.
On his return in 1928, he became involved with the Communist Party of South Africa (CPSA), and after their marriage Naidoo became an activist herself.
Naidoo had first-hand experience of the brutalities of apartheid, but her approach was always non-violent, based on the philosophy of Gandhi.
In 1946, Naidoo took part in the passive resistance campaign against the Asiatic Land Tenure Act, which sought to restrict the ownership of land by Indians. She was detained, and later in 1952 she was detained again when she took part in the Defiance Campaign. During the Defiance Campaign, her husband died of a heart attack after a confrontation with the police.
Between 1952 and 1956, she took part in demonstrations, marches and candlelight processions. In 1954, she became an executive member of the newly formed Federation of South African Women (FEDSAW).
In 1955, she participated in the congress at Kliptown, Soweto that saw the adoption of the Freedom Charter. In 1956, she marched with 20 000 other women to the Union Buildings in Pretoria to protest against passes for women. In December 1963, she marched to the Union Buildings again to protest against the Group Areas Act with Zainab Asvat.
Naidoo is credited with providing support for detainees and prisoners, and was a member of the committee responsible for providing refreshments for the accused in the 1956 Treason Trial.
During the sixties, Naidoo’s five children were detained or banned or went into exile. In the 1970s, she was instrumental in reviving the Transvaal Indian Congress and was elected vice-president. She also served as the chairperson of the South African Peace Council.
In 1978, she was forced to leave her home in Rockey Street, Doornfontein and move to Lenasia, the area demarcated for Indians under the Group Areas Act. Her home continued to be a refuge and meeting place for activists.
In 1991, three of her children, Rammie, Shantie and Indres returned from exile. They had been away for 26, 21 and 15 years respectively. While in exile, Indres Naidoo, together with activist Albie Sachs, had wrote the book, Island in Chains, about their experiences in prison on Robben Island. It was published in 1982 but banned in South Africa for many years.
In 1991, the Naidoo family was awarded the Indicator Human Rights Award for their contribution to freedom and democracy.
Ama Naidoo passed away in 1993, at the age of 86.
‘Master Coolie’ arrives, the Natal Mercury proclaimed, when the Truro landed at Port Natal on 16 November 1860 with 339 Indian workers aboard. Over 150,000 indentured labourers were to follow in their wake.
This week marks 155 years since the first indentured arrived in South Africa from the Indian subcontinent. In the absence of letters, newspaper articles and diaries, it is difficult to develop individual biographies of indentured labourers. But given the British penchant for keeping records, one can trace the lives of a few indentured, especially through court cases, appeals to the authorities and petitions to the ironically named Office of the Protector. The results of this endeavour can be startling and contradict prevailing ideas.
Ashwin Desai One such person is Votti Veeramah Somayya. Long before Mohandas Karamchand Gandhi, Votti strained against the “iron cage” of the plantation, engaging in acts of civil disobedience, prepared to go to jail and seeking to live in ways that confounded both her fellow indentured and the authorities.
Votti arrived in May 1890 from a village near Madras. She was 18 and slightly over five feet tall. We have no photograph of her, but by all accounts she was beautiful; one official document described her as a “woman of prepossessing appearance”.
She was single. In fact, no one from her caste or village was on the ship, but this did not overwhelm the young woman. She fought to be allocated to Gavin Caldwell of Ifafa with shipmates Govindsamy Veerasami Naik and Bappu Ponnusami. She lived with Naik as “man and wife”. Naik hanged himself in November 1890. Shortly after his death, Votti began living with Bappu.
By early 1891, she was giving Caldwell a “great deal of trouble”. He complained that Votti was constantly “running off” to adjoining estates and refused to work:
“My indentured Coolie man Bappu and the woman Votti were put in Umzinto jail for seven days for desertion… It is the confounded woman who I blame. She will not work… I wish you could indenture the woman to some Victoria sugar estate unknown to him… I insist upon the man coming back to work and it is no use for him to say he cannot live here without her. He gives her a good beating everyday in the week.”
Caldwell was unsuccessful in getting rid of Votti because, in the Protector’s judgment, her “conduct and character were too well known in the neighbourhood”.
Votti remained defiant and challenged Caldwell in court in 1893:
“I came from India with a man and we were indentured at Umzinto. He is dead. He committed suicide by hanging himself… My master [Caldwell] said that as I was a single woman he did not want to keep me unless I got a husband and I said I did not want a husband and my Master became disagreeable.”
In March 1892, Votti was again sent to the Protector with instructions to transfer her. The Protector succeeded in transferring her to Charlie Nulliah on 24 March 1892. Love-struck Bappu sought to follow, but Votti shattered his hopes when she told the Protector: “I have no husband in the colony although I have been living with Bappu… I do not wish to live any longer with Bappu.”
Nulliah was the son of indentured migrants who had arrived in 1863. He had prospered in various commercial endeavours and was an employer of indentured labour by the 1890s. Nulliah and Votti’s relationship turned sour within a few months, and she submitted several petitions for another transfer.
Votti contended that she had transferred to Nulliah “ostensibly to act as nurse to his children”, but was made to work in the stable and kitchen. She complained of sexual harassment. Nulliah made “indecent overtures to me …. He wanted me to come to him as his wife. I refused to do so. I told him, you have a wife and children, why should I come to you?”
Votti complained to the Protector in Durban. He instructed her to return to Nulliah but she refused. Instead, she spent the next seven months in prison, theoretically for being “without a pass”, but in actual fact, for refusing to return to Nulliah. She was sentenced to imprisonment with hard labour on four occasions. In Votti’s words: “They used to bring me into court and ask if I would go back to my master and then they sent me to gaol. I am not ready to go back and I will not go back. You can cut my throat but I will not go back… I came to work, not to be a wife to my master.”
In a deposition to Administrator Haden, Votti claimed that it was “quite unusual” to indenture an unmarried Indian woman to an Indian male employer. She wanted her indenture to Nulliah cancelled, and to be “transferred to some respectable European person”.
Votti’s allegation of assault against Nulliah was tested in court on 29 March 1892. He denied the charges and was supported by Hungermuthoo, who had been working for Nulliah for three years, and Sirdar Ramlingam. In the court’s view, the charges of assault and indecent overtures could not be proved.
Attorney-General Gallwey petitioned the Colonial Secretary on 11 April 1893 to transfer Votti, highlighting that “sexual desire” was the only reason that Nulliah refused to transfer Votti. The fact that Votti had spent seven months in prison and “her readiness to undergo the same again, and more, implies the existence of some good reason such as the main one stated by her for her determination never to return to him”. Votti, in contrast, “bears a general good character and has worked lately for the magistrate [Barter] for fourteen days and gave satisfaction to him”. Gallwey felt that there had been a miscarriage of justice.
Protector Mason disagreed and felt that Votti had trumped up the charges to annul her contract. Gallwey persisted and Mason eventually relented and cancelled her contract on 31 May 1893.
Votti had to complete her five-year term, and she was offered employment under Deane Anthony, who owned a “respectable Indian eating house and was known as of good character”, until she completed her five years on 27 May 1895.
This is not the last we hear of Votti. In October 1893, she married Rangasami Damodrapilla while still under indenture. Theirs was a violent six-year marriage. Rangasami was fined for assaulting Votti in June 1898. The following year, on 23 August 1899, he stabbed her and was imprisoned for three years.
In March 1900, Votti instituted proceedings for a juridical separation “on grounds of cruelty”, and sued for maintenance, a half share of his assets, and cost of the suit. She testified that Rangasami was abusive and that her life would be in danger if forced to live with him. Rangasami, in his defence, claimed that his marriage had been “extremely unhappy” because of Votti’s “violent temper, extravagant habits in contracting numerous debts, neglect to provide and prepare family meals, thus compelling him to cook his own meals at all times”, and “loose conduct in constantly sleeping away from the house, sometimes for days at a time”.
In August 1899, he flung a knife at Votti “in a fit of temper”, for which he was “suffering” imprisonment and “for which he expresses deep contrition and regret”. Rangasami testified that he had handed over his salary every month to Votti for household expenses and the bond on a property. As the incarcerated Rangasami did not have an income, he applied for Votti’s order to be dismissed with costs.
The court ruled in Votti’s favour, granting a divorce with costs and dividing the assets equally.
It is at this point that Votti disappears from the archives. Like thousands of other indentured migrants, her story, tragically can never be recovered. Votti’s narrative is one of confronting indenture, though it meant consecutive terms of imprisonment; the perils of being a single woman; refusing “sexual” favours even if it meant beatings and ridicule; and adeptly using the legal system for protection. Courageous, she was held down by no man, socially or sexually.
Historian Hugh Tinker wrote of indentured women as a “sorry sisterhood of single, broken creatures”. Votti’s life confronts this description. She faced down the discrimination and scorn of both the male indentured and the white plantation bosses. And, still she could never be broken.
(Courtesy : The Hindu | Ashwin Desai is a Professor of Sociology with the University of Johannesburg, and co-author, with Goolam Vahed, of Inside Indian Indenture)
-கே.எஸ்.இராதாகிருஷ்ணன்.
15-11-2015.
#KsRadhakrishnan #KSR_Posts #SouthAfrica #ThambiNaidu #
No comments:
Post a Comment