—————————————-
தமிழக நீர்நிலைகள் படிப்படியாக அழிக்கப்பட்டுவருகின்றன. பண்டைய மன்னராட்சி காலத்தில் நீர்நிலைகளுக்கு முக்கியத்துவம் தரப்பட்டது. ஜனநாயக முறைக்கு திரும்பியப் பின் மக்களாட்சியில் நீர்நிலைகள் அழித்துக்கொண்டுதான் வருகிறோம். நீர்நிலைகள் மட்டுமல்ல இயற்கையின் அருட்கொடையான மலைகள், மணல் செல்வங்கள், வனங்கள் எல்லாவற்றையும் சூறையாடி விட்டோம். நீர்நிலைகள் இன்றைக்கு தமிழகத்தை பொறுத்த வகையில் 30,000 எண்ணிக்கையில்தான் இருக்கின்றன. இதையாவது பாதுகாப்போம்.
இதை குறித்தான எனது வழக்கு சென்னை உயர் நீதிமன்றத்தில் நிலுவையில் உள்ளது. தமிழக உரிமைகளுக்கும், நலன்களுக்கும் செயலாற்றுகின்றோம், பேசுகின்றோம், மொழியில் உரக்கச் சொல்கின்றோம், கவலை படுகின்றோம் இதுதான் இன்றைய நிலை. இது குறித்து சட்டமன்ற உறுப்பினருக்கும், நாடாளுமன்ற உறுப்பினருக்கும் என்ன கவலை இருகின்றது. ஏதோ வெற்றி கொள்ள வேண்டும், பதவி பெற வேண்டும், பதவி காலம் முடிந்தவுடன் கதை முடிந்தது என்று நடையை கட்ட வேண்டும். இதுதானே இன்றைக்கு பொறுப்பில் உள்ளவர்களுடைய கடமையாக இருக்கிறது.
சரி. இதற்கு மக்கள் சரியில்லை, அவர்கள் சரியான முடிவுகள் எடுக்காமல் ஓட்டுக்கு காசு வாங்கிக்கொண்டு முடிவுகளை எடுக்கின்றன. பிறகு இப்படிதான் முடிவுகள் இருக்கும்.
தமிழக நீர்நிலை குறித்தான பதிவு இது.
இயற்கை வழங்கிய நீர்நிலைகளை பாதுகாக்க வேண்டும் என்பது ஒவ்வொரு குடிமகனின் கடமையாகும். பண்டைய சேர, சோழ, பாண்டிய மன்னர்கள் இந்த நீர்நிலைப் பாதுகாப்பினை தங்களுடைய ஆட்சியின் முக்கியக் கடமை என்று எண்ணினார்கள்.
இந்த நிலையில் தான் கரிகாலன் கல்லணையைக் கட்டினான். வீராணம் ஏரி என்பதெல்லாம் இன்றைக்கு சான்றுகளாக உள்ளன. அறிவியல் ரீதியாக திட்டமிட்டு கட்டப்பட்டுள்ள மதுரையில் வண்டியூர் தெப்பகுளம், மீனாட்சியம்மன் கோவிலில் உள்ள பொற்றாமரைக் குளம் என்பதெல்லாம் இன்றைக்கும் பயன்பாட்டில் உள்ளன.
அதன் பின்னர், நாயக்கர் மக்கள் காலத்திலும் இந்த பணிகள் தொடர்ந்தன. கிராமப்புறங்களில் மன்னராட்சி காலத்தில், விவாசாய ஆயக்காட்டுத்தாரர்கள் நீர்நிலைகளை பாதுகாக்கக் கூடிய அளவில் குடிமராமத்துப் பணிகளை மேற்கொண்டார்கள்.
கூட்டுறவு முறையில் ஒற்றுமையாக கிராமப்புறங்களில் நீர் நிலைகளின் கரைகளை உயர்த்தவும், மதகுகளை அவ்வப்போது சரி செய்யவும், குளங்களை தூர்வார வேண்டும் என்று அடிப்படைப் பணிகளை திட்டமிட்டு செய்தனர்.
இந்த பழமையான பணிகளை பிரிட்டிஷ் ஆட்சிக்காலத்தில், அதிக உணவு தானிய உற்பத்தி என்ற கொள்கையின் அடிப்படையில், இந்த திட்டத்தை அப்போதே விரிவுப்படுத்தப்பட்டது.
மேலும் 1846இல் குடிமராமத்து பணிகளை எழுத்துப்பூர்வமான நடவடிக்கையை கொண்டு வந்தது. 1930ல் மெட்ராஸ் வாட்டர் போர்டு ஆக்ட் என்ற சட்டத்தினைக் கொண்டுவந்து இந்த பணிகளை மேலும் வேகப்படுத்தினர். இதை முதன்முதலாக தஞ்சை மாவட்டத்தில் பிரிட்டிஷ் அரசு 1905ல் குடிமராமத்தை விழாக்கோலத்தில் துவக்கி வைத்தது. அப்போது இதை நீர்க்கட்டு என்று அழைப்பது உண்டு.
பிற்காலத்தில் அன்றைக்கு இருந்த சென்னை மாகாணத்தின் 12 மாவட்டங்களுக்கும் இது விரிவுபடுத்தப்பட்டது. இந்த திட்டத்தின் வளர்ச்சிக்காக 1940இல் பிரிட்டிஷ் அரசின் தலைமைப் பொறியாளர், நீர்ப்பாசனம் மற்றும் பொதுப்பணித்துறைக்கு 1940ல் நிர்வாக ரீதியாக மாற்றியதெல்லாம் வரலாற்றுச் செய்திகள். இப்படியான நீர் நிலைகள் பல காணாமல் போய்விட்டன. இருப்பவைகள் பாராமரிப்பில்லாமல் போய்விட்டன. இது தான் இன்றைய நிலை. இந்த அவலத்தை போக்கி நீர்நிலைகளை பாதுகாக்க வேண்டுமென்பது அவசர, அவசியமாகும்.
தமிழகத்தின் குளம், ஏரிகள், நீர்நிலைகள் பாதுகாப்பு குறித்து சென்னை உயர்நீதிமன்றத்தில் எனது வழக்கு
--------------------------------------
Public Interest Litigation on water storages problem
--------------------------------------
தமிழகத்தில் 1947ல் நாடு விடுதலை பெற்ற போது 65,000 ஏரி, குளங்கள், நீர் நிலைகள் இருந்தன. சுயநலப் போக்கோடு இந்த குளங்களை சமூக விரோதிகள் கபளீகரம் செய்துவிட்டனர். இதில் பாதியளவு எண்ணிக்கையான நீர்நிலைகளே தற்போது உள்ளது. தமிழக அரசு பொதுப் பணித் துறை ஒப்புக்கு பராமரித்து வரும் ஏரிகள் 39,202 என கணக்கில் உள்ளது. 18,789 நீர்நிலைகள் நூறு ஏக்கர் பரப்பில் அப்போது அமைந்திருந்தது. உள்ளாட்சி அமைப்புகள் 20,413 ஏரிகள், குளங்கள், நீர் நிலைகளை தன்னுடைய நிர்வாகத்தின் கீழ் பராமரிக்கிறது.
ஆனால், இவையாவும் கணக்கில் மட்டுமே உள்ளதே அன்றி ஆயக்காட்டுதாரர்களுக்கு பயன்படுத்தும் அளவில் பராமரிப்பு இல்லாமல் உள்ளது. குடிமராமரத்துப் பணிகளும், கடந்த 40 ஆண்டுகளில் சரியாக நடத்தப்படவில்லை. இயற்கை வழங்கிய நீர்நிலைகளை பாதுகாக்க வேண்டும் என்றும் இதற்கான மேலாண்மை கொள்கையும் இன்றைக்குள்ள சூழ்நிலையில் வகுக்க வேண்டுமென்றும் மூன்று மாதத்திற்கு முன்னால் தமிழக அரசுக்கு கடிதம் எழுதியதையும், தமிழக அரசு அந்த கடிதத்தின்படி நடவடிக்கை எடுக்கவில்லை என்றால் இது குறித்து சென்னை உயர்நீதிமன்றத்தின் கவனத்திற்கு கொண்டு சென்று உரிய ஆணையை பெறுவேன் என்று என்னுடைய சமூக வலைத்தளப் பதிவுகளில் மூன்று மாதங்களுக்கு முன் பதிவிட்டேன்.
அதன்படி சென்னை உயர் நீதிமன்றத்தில் தாக்கல் செய்த என் மனுவினை இணைத்துள்ளளேன்.
இந்த மனுவில் நீர்நிலைகளை பற்றி விரிவான விவரங்களும், அதன் வரலாறும், குடிமராமரத்து, ஆயக்காட்டு, தமிழகத்தில் சமூக விரோதிகளால் சீரழிக்கப்பட்ட சில நீர்நிலைகளை பற்றியும் விரிவாக தொகுத்துள்ளேன்.
இது ஆங்கிலத்தில் சிறு நூலாக வெளியிடவும் திட்டமிட்டுள்ளேன்.
••••••
IN THE HIGH COURT OF JUDICATURE AT MADRAS
(SPECIAL ORIGINAL JURISDICTION)
W.M.P.No. of 2017
In
W.P. No. 36135 of 2015
AFFIDAVIT OF K.S.RADHAKRISHNAN
1. I K.S.Radhakrishnan, S/o K.V.Seenivasan, aged 61 years, residing at 4/359, Sri Chaitanya Avenue, Anna salai, Palavakkam, Chennai - 600041 do hereby solemnly and sincerely affirm and state as follows.
2. I am the petitioner herein. I am personally acquainted with the facts deposed to here below.
3. I submit that I am an advocate. I have been a political and social activist from 1972. I submit that I am a columnist as well. I have edited more than 15 books regarding Human rights, Environment, Politics, History, etc., I have published several articles apropos water resources.
4. I submit that I filed WP (Civil) No. 668 of 2002 before the Hon’ble Supreme Court of India seeking nationalization of rivers and praying for linking of Ganges – Cauvery – Vaigai – Tamirabarani and Neyyaru (Kanyakumari District). I have alos filed several Public Interest Litigations before the Hon’ble Supreme Court of India and also before this Hon’ble Court.
5. I submit that W.P.No.36135 of 2015 has been filed by the 1st respondent. Though the writ petition relates to restoration of a water body in Erode District, this Hon’ble Court was pleased to enlarge the scope of the writ petition, appointed an amicus curiae and has passed orders directing the Government to prevent deterioration of water bodies, to reclaim water bodies and to provide a mechanism for protection of water bodies. The Secretary to Government, Public Works Department has filed a detailed counter affidavit and the same has been adopted by the Secretary to Government, Revenue Department and the District Collectors. The typed set of papers filed on behalf of the Government contains details of Tanks under the control of bodies such as Public Works Department, Rural Development and Panchayat Department and Town Panchayats.
6. I submit that the compliance report filed on behalf of the State Government apropos an order dated 06/08/2014 in W.P. (MD) No. 1496 of 2014 reveals the laxity of the part of the Government. The steps taken by the Government for the contemplated work to preserve the water bodies appears to be cosmetic. G.O.Ms.No.540 Revenue Department dated 04/12/2014 filed in the typed set of papers filed by the Government contains the mechanism said to have been established by the Government at the Taluk level for preservation of water bodies. It only illustrates that the Government is not serious on the issue.
7. I submit that there are several publications containing details of the glories of rivers, tanks and the nature of the water which were available to the public free of contamination. Many well meaning public men have highlighted the importance of preserving water bodies by contributing various articles in periodicals and newspapers. These publications have not been made for any publicity or any collateral purpose but in genuine public interest. I am therefore seeking leave of this Hon’ble Court to highlight certain relevant facts which have come to light thanks to publications by such public interested citizens.
8. I submit that The Hindu (English) dated 05/11/2016 contains the story of seven water bodies around Chennai. According to the report;
(a) 80% of the Villivakkam Lake which had 214 acres in 1972 is reduced to an extent of 20 acres only.
(b) Many commercial establishments and residential apartments have come into existence in the 600 acre Korattur Lake and the Lake is slowly disappearing.
(c) The Narayanapuram Lake has now been split into two. A 200 Feet road, a Badminton Court and a Temple have come into existence in the water body and the water body is disappearing.
(d) The story of Pallavaram periyaeri is also disturbing. 70% of the area has gone for residential development and 20% area is used as garbage dump by the Municipality.
(e) The Chittlapakkam lake has been reduced to 40 acres from 80 acres.
(f) Apropos Pallikarnai Marsh, 6000 Hectares of Marsh Land is reduced to 600 hectares.
(g) The same is the story of Tirupananthal Lake.
9. I submit that a report in the Tamil daily, The Hindu dated 22/11/2016 contains the present pitiable condition of Vandalur Tank. According to the report the total extent of the tank was 102 acres. The tank is encroached and has become a dumping ground for waste. The canals which bring water to the tank have been completely blocked. This is the order of the day.
10. I submit that an article in the Hindu dated 09/04/2017 under the caption Kudimaramathu: A much needed revival or water down revamp highlights massive corruption by politicians and officials siphoning of 50% of the monies allotted for renovation of water bodies.
(i) Kudimaramathu literally means maintenance and repair (of water bodies) by people. Kudi means farmers/people and maramathu means repair. This ancient concept of participatory water management by farmers got watered down by the Madras Water Board Act of 1930 and Later by Grow More Food Campaign of 1846 during the British Period.
(ii) A dedicated person, 'Neerkattu' kept a close watch on the water level of small tanks in villages and channelized water to individual tanks. Villagers shared the produce with him. They got together to perform repair and maintenance to keep the water bodies in act.
(iii) But things changed with the entry of British as a management of tanks went to the Chief Engineer for Irrigation of Public Works Department, in 1940.
(iv) As the water bodies were verified with the government, their maintenance became a government responsibility. Village property became government property and local responsibility became government responsibility. This led to neglect and determination of water bodies.
(v) This revived practice of kudimaramathu was introduced in the composite Thanjavur district by the PWD in 1905. It was extended to all districts in 1979.
(vi) Aim is to entrust accountability in execution of work through participatory approach.
(vii) Farmers will have greater interest in speedy and efficient execution of works.
Ayakattu means that the area limit where the water of the tank / river used for irrigating and serving.
11. I submit that a report in the Tamil daily, Dinamalar dated 09/04/2017 highlights the apathy on the part of the Government in preserving even big dams such as Mettur Dam. Steps have not been taken to remove the silt resulting in reduction of capacity of major dams in Tamil Nadu.
12. I submit that the neighboring states have taken several steps to preserve water bodies and to augment water resources. On the contrary in Tamil Nadu there is laxity even in preserving the existing water bodies. This has been highlighted in a full page report published in a Tamil Daily Dinakaran dated 04/09/2016.
13. I submit that another article in the tamil daily, The Hindu dated 11/12/2016 contains shocking details of waste of water for want of proper steps to store the rain water. It is stated that between 1990 and 2015 1165.71 TMC water has been lost on account of Government apathy in not maintaining the existing water storage facilities and in not taking steps to augment water resources.
14. I submit that Tamil Nadu Act 49 of 1974 was passed amending Tamil Nadu (Estates Abolition and Conversion into Ryotwari) Act 1948. The patta granted by the Government in respect of Private Tanks stood automatically cancelled and they became public tanks. However the Government has not taken any worthwhile follow up measure to identify the private tanks for which patta were given and to retrieve the same. When the private tanks have become public tanks it is the duty of the State Government to restore the same for public use. The Government have all the data in their possession. But no steps have been taken to give effect to the provisions of the Act.
15. I submit even after my representation dated 23/08/2016 the Government have not taken any steps to restore the private tanks for public use.
16. I submit that the Government itself has constructed bus stands and other institutions in water bodies. Several educational institutions and hospitals have encroached water bodies with the active connivance and co-operation of Government Officials.
17. I submit that the present state of Tamil Nadu had more than 60,000 water bodies at the time of independence. It is now reduced to one half. Presently a reliable statistics says nearly 39,202 lakes are controlled by PWD department, controlled by The Government of Tamil Nadu. But this figure is uncertain. Nearly 18,789 water storage bodies extend about hundred acres per tank. It is approximately 20,413 water storages are controlled by local bodies. In Cauvery Delta 12,000 water storages and 36 sub canals are running as per Government records. There is no proper maintenance and water management policy. The history reveals that the Chera, Chola and Pandiya Kings carefully planned canals and water storage facilities. Kallanai (Grand Anicut) is a telling example. It is the 4th oldest water diversion, water regulator structure in the world in use built by King Karikalan of the Chola Dynasty in the 2nd century AD. Veeranam lake built between 1907 and 1955 AD by Chola Kings is the main water source for the Chennai city. The temple tanks like Vandiyur Mariamman Theppakulam, Madurai and other Temple Tanks reveal the foresight of our fore- fathers to preserve the ground water facility.
18. I submit that it has become necessary to take necessary steps in this regard. Wherefore its prayed this honorable court direct the authorities to implement the following measures.
(i) To visit the old records, identify the water bodies lost and to retrieve the same.
(ii) The Government have to identify the private tanks which were given patta retrieve the same and convert it as public tanks available for public.
(iii) A proper mechanism should be put in every District for preservation of water bodies, de-silting and maintenance, every once in five years.
(iv) Tank Bunds and Sluices should be properly maintained and shutters should be periodically monitored by experts.
(v) A mechanism should be evolved to allow the agriculturists alone to use the sediments which can be used a high quality manure.
(vi) The local bodies should be empowered to regulate fishery rights and the villagers should not be denied their right to fish in local waters.
(vii) There should be committees at Village, Taluk and District levels and there should be ombudsman in every District to ensure that erring public servants are under proper control and render justice.
Solemnly affirmed at Chennai Before me
on this 1st day of July, 2017
and signed his name in my presence. Advocate Chennai.
———————————————————-
பல நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்பு, தமிழ் நாட்டில் நமது முன்னோர்களால் அமைக்கப்பட்ட, சுமார்65,000 கண்மாய்கள், எளிதான பாசன விவசாயத்திற்கு மட்டுமின்றி, மீன் வளர்ப்பு, நிலத்தடி நீரப் பெருக்கம், கால் நடை வளர்ப்பு, வண்டல் மண் சேகரிப்பு, மரம் செடி கொடிகள் நிறைந்த இதமான சுற்றுச்சூழல் ஆகியவற்றிற்கும் பயன்படக் கூடியவை ஆகும். இவைகள், ஒட்டு மொத்தக் கிராமப்புற பொருளாதாரவளர்ச்சிக்கு அடிப்படை ஆதாரமான சமுதாயக் கட்டமைப்புகளாகும். வருடத்தில் சுமார் 40 நாட்களில் மட்டுமே மழை பெறும் பருவ மழைக்குப் பொருத்தமான நீர்ச் சேகரிப்புக் கட்டமைப்புகளான நமது கண்மாய்களின் சங்கிலித் தொடர் மழை நீர்ச் சேகரிப்புத் தொழில் நுட்ப்பத்தைப் பன்னாட்டு நீர்வள நிபுணர்கள் இன்றும் வியந்து போற்றுகின்றனர். ஆனால், இங்கு அதிகார வர்க்கத்தின் முன்னுரிமை வேறு என்பதால், கண்மாய்கள் பாழடைந்துவிட்டன.
பாரம்பரியமாக, சமுதாயச் சொத்துக்களாய் இருந்து வந்த கண்மாய்களை, வரிவருமானம் பெறும் நோக்கத்தில், அப்போதிருந்த பிரிட்டீஷ் அரசு அரசுடமைஆக்கியதோடு, அவற்றைக் "குடி மராமத்து" முறையில் மக்களே பராமரிக்க வேண்டும் என்றும் ஆணையிட்டது. நாடு விடுதலை அடைந்த பின்பும், விவசாயம் கட்டுபடியாக இருந்த காலம் வரை (உத்தேசமாக 1970 வரை), விவசாயிகளே கண்மாய்களை இயன்ற அளவு பராமரித்துப் பயன்படுத்தி வந்தனர். கண்மாயில் சேர்ந்துள்ள பயிர்ச் சத்துக்கள் நிறைந்த வண்டல் மண்ணை விவசாயிகள் எடுத்துச் சென்று தங்களது நிலங்களுக்கு இட்டு வந்ததால், விளைச்சல் கூடியதோடு, கண்மாய்கள் தூர் வாரப்பட்டதாகவும் ஆனது. பின்னர், போதிய கவனமின்றி அமைக்கப்பட்ட கிராமச் சாலைகள் போன்ற பணிகளால், நீர் வழித் தடங்கள் மறிக்கப்பட்டு பல கண்மாய்களின் நீர் வரத்து குறைந்தது. இதனால், பெரிய விவசாயிகள் கடன் வாங்கி கிணறுகளை வெட்டிப் பயிர் செய்ததால், கண்மாய் பராமரிப்பில் ஆர்வம் காட்டவில்லை. விளை பொருள்களுகளுக்கும் உரிய விலைகிடைக்காத நிலையில், அரசுக்குச் சொத்தான கண்மாய்களை அரசுதான் பராமரிக்க வேண்டும் என்று மேலோங்கிய கருத்தால், விவசாயிகள் கண்மாய்களின் பராமரிப்பில் அக்கரை கொள்ளவில்லை. இலவசங்கள் வழங்கி பாமரர்களைக் கவரும் உத்தியைக் கையாளத் தொடங்கிய மாநில அரசும் கண்மாய்களைக் கண்டு கொள்ளவில்லை. இதனால், கண்மாய்கள் தூர்ந்து போய், அவற்றின் மொத்தக் கொள்ளளவில் மூன்றில் ஒரு பங்கு குறைந்து விட்டது. வரத்துக் கால்வாய்கள் சீரழிவாலும், ஆக்கிரமிப்புகளாலும் பல கண்மாய்களில் பாசன விவசாயம் பொய்த்து விட்டன.
ஆனால், வெள்ளம் வந்தாலோ, வறட்சி ஏற்பட்டாலோ மத்திய அரசிடமிருந்து நிவாரண நிதியை வாங்கி, தேவையில்லாமல், கண்மாய்க் கரைகளை உயர்த்துவது அரசின் வாடிக்கை. அடுத்த மழைக்குக் கரைந்து மீண்டும் கண்மாய்க்குள் போகும்படி, கரைக்கு அருகிலேயே உள்ள வண்டல் மண்ணை எடுத்துக் கரையை உயர்த்தும் இந்தப் பணிகளால், ஆளும் கட்சியின் காண்டிராக்டர்களைத் தவிர எவருக்கும் பயன் கிடையாது என்பது அப்பாவி மக்களுக்குத் தெரிந்ததே. மண் மேடிட்டு முட்ப் புதர்கள் மூடிய வரத்துக் கால்வாய்களையோ, நீர்ப்பிடிப் பகுதிகளையோ சீர் செய்யும் அத்தியாவசிய பராமரிப்புப் பணிகளை மேற்கொள்வதில் காண்டிராக்டர்கள் கொள்ளை லாபம் சம்பாதித்துப் பகிர்ந்து கொள்ள முடியாது என்பதால், அதில் அரசு நிர்வாகத்திற்கு ஆர்வம் இல்லாது போயிருக்கலாம். இது போல், உட்க்கார்ந்து இளைப்பாரும் நூறு நாள் வேலைத் திட்டச் செலவிற்கும் கண்மாய்க் கரைகள்தான் கை கொடுக்கின்றன. இது வரை எங்கள் ஊர்க் கண்மாய்க் கரைக்காகச் செலவு செய்த பணத்தைக் கொண்டு கரையை இரும்பாலேயே கட்டியிருக்க முடியும் என்று நான் சந்தித்த விவசாயி மிகுந்த வேதனையுடன் கூறிய உண்மை இன்னும் என்னை வாட்டிக் கொண்டிருக்கிறது. இதன் ஆழத்தை இரு முறை தமிழ் நாடு அரசுக்கு நேரடியாகத் தெரிவித்தும் பலனில்லை. அரசின் சில திட்டங்கள், மக்களின் பணத்தை வீணாக்குவதோடு, கண்மாய்களை முடக்கிவிடும் அளவிற்கு அவலமானவையாகவும் உள்ளன.
ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக நிலைத்து நின்று பலனளித்துக் கொண்டிருந்த நமது பாரம்பரிய மழைநீர் சேமிப்புக் கட்டமைப்புகளான கண்மாய்களைத் தூர் வாரி, அவற்றை மீண்டும் முழுப் பயன்பாட்டிற்குக் கொண்டு வரக்கூடிய அறிவார்ந்த சிந்தனைக்கு மாறாக, "அங்கங்கே பெய்யும் மழை நீரை அங்கங்கே பயன்படுத்துவோம்" எனும் கோஷத்துடன், கண்மாய்களின் நீர்வடிப்பகுதி நிலங்களில் பண்ணைக் குட்டைகள், கசிவுநீர்க் குட்டைகள் மற்றும் கண்மாய்களுக்கு நீர் கொண்டு செல்லும் ஓடைகளுக்குக் குறுக்கே தடுப்பணைகள் எனப் புதிய கட்டமைப்புகளை அரசு பல கோடிகள் செலவு செய்து உருவாக்கியதால், அங்குள்ள பாரம்பரிய கண்மாய்களுக்கான நீர் வரத்து குறைந்து, அவற்றின் பயன்பாடும் குறைந்தன. இப்பணிகளால், கிணறுகள் வைத்துள்ள மிகச் சில வசதியான விவசாயிகள், உள்ளூர் அரசியல்வாதிகள் மற்றும் காண்ட்ராக்டர்கள் மட்டுமே பயனடைந்தனரே தவிர, அனைத்து விவசாயிகளுக்கும் பெரும் இழப்பே ஏற்பட்டுள்ளது. இது தவிர, சாலைகள் அமைப்பு, செங்கல் தயாரிப்பு போன்ற தொழில்களுக்காக, சட்ட விரோதமாக மண்ணை அள்ளியதில் பல கண்மாய்களில் பெரும் பள்ளங்கள் உருவாகிப் பாசனத்திற்கான நீர் குறைந்து விட்டது. இதைக் காரணமாக வைத்து, விவசாயிகள் தங்கள் நிலங்களுக்கு வண்டல் மண் எடுத்துச் செல்வதிலும் அரசு நடைமுறைக்கு ஒவ்வாதக் கட்டுப்பாடுகளை விதித்துள்ளதால், விவசாயிகள் பாதிக்கப்பட்டு உள்ளனர்.
எக்காலத்திற்கும் ஏற்ற சிறப்பு மிக்க நமது கண்மாய்கள் போதிய பராமரிப்பின்றி சிதலமடைந்து வரும் நிலையைக் கண்டு கவலையுற்ற நீர்வள வல்லுனர்களும், தானம் அறக்கட்டளை போன்ற தொண்டு நிறுவனங்களும் நமது கண்மாய்களைப் புனரமைப்பு செய்து உரிய பயன்பாட்டிற்குக் கொண்டுவர வேண்டியதின் அவசியத்தைத் தொடர்ந்து வலியுறுத்தி வந்ததால், வெளி நாட்டு நிதி உதவியுடன் அண்ணா பல்கலைக் கழக நீர் வள மையத்தின் கண்காணிப்பில் நடை பெற்ற கண்மாய் சீரமைப்புப் பணிகளில் பெறப்பட்ட அனுபவங்களின் அடிப்படையில், கண்மாய்களைச் சீரமைக்க அரசு முன் வந்தது.
இதில் முக்கியமானது, உலக வங்கியின் பெரும் நிதி உதவியுடன் "IAM WARM" எனும் பெயரில் செயல் படுத்தப்பட்ட கண்மாய்கள் நவீனப்படுத்தும் திட்டமாகும். இத்திட்டத்தில், வழ்க்கம்போல் காண்டிராக்டர்கள் இலகுவாக பெரும் லாபம் ஈட்டக்கூடிய, அத்தியாவசியம் இல்லாத கரைகள் பலப்படுத்தும் பணிகள் மற்றும் தேவையற்ற மடைகள் சீரமைப்புப் பணிகள் மட்டுமே செயல்படுத்தப்பட்டுள்ளன. நமது மூதாதையர்களின் உயர்ந்த தொழில் நுட்பம் கொண்ட மடை அமைப்புகளை மாற்றி மிகுந்த செலவினை உடைய இரும்பு ஷட்டர்களை மாட்டி வைத்திருப்பது அபத்தனானதாகும். கண்மாயில் நீர் சேகரிப்பை உறுதி செய்யக்கூடிய வரத்துக் கால்வாய்களைச் சீர்மைக்கும் பணிகளையோ, ஆக்கிரமைப்புகளை அகற்றும் பணிகளையோ செயல்படுத்தவில்லை.
திட்டப் பணிகளில் விவசாயிகளை ஈடுபடுத்தும் நோக்கத்தில், உலக வங்கியின் நிபந்தனைப் படி, கண்மாய் சங்கங்கள் அமைக்கப் பட்டிருந்தாலும், விவசாயிகளின் கருத்துக்கள் புறம் தள்ளப்பட்டன. ஆய்வு செய்யப்பட்ட இரண்டு கண்மாய்களில், போதிய நீர் வரத்தில்லாத காரணத்தால், கடந்த பத்து ஆண்டுகளுக்கும் மேலாகப் பயிரே செய்யப்படாமலிருந்தும், பெரும் நிதி செலவழிக்கப்பட்டு கரைகளும், மடைகளும் பலப்படுத்தப் பட்டுள்ளன. நீர் சேகரிக்கத் தேவையான முயற்சிகள் எதுவும் செய்யப்படவில்லை. ஒரு சிலரின் சுய லாபத்திற்காக மக்களின் பணத்தை வீணாக்கிய இந்த செயல் கண்டனத்திற்குரியதாகும். ஒரு கண்மாயின் நீராதாரத்திற்கு அடிப்படையான நீர்வடிப்பகுதிகளிலேயே (catchment areas) நீரைத் தடுப்பது கண்மாய்களை அழிப்பதற்குச் சமம்.
பண்னைக் குட்டைகள், ஓடைகளில் தடுப்பணைகள் அமைக்கும் போது, அதனால் கீழே உள்ள கண்மாய்களுக்கு நீர் வரத்து பாதிக்கப்படுமா என்பதை ஆராய்ந்து செயல்பட வேண்டும். பொதுவாக, இப்படிப்பட்ட கட்டமைப்புகளை கடலோரப் பகுதிகளுக்கு மேலுள்ள நிலங்களில் தான், கண்மாய்களுக்குப் பாதிப்பில்லாமல் செயல்படுத்த முடியும்.
கண்மாய்கள் நீர் வரத்து களை குறுக்கு நெடுக்காக அணை கட்டி பின் கண் மாய்க்கு நீ ர் போவதில்லை. கண்மாய்கள் சனவரி மாதமே காயும் நிலை. இவற்றை சரிவர கையாளா விட்டால் பாதிப்பு விவசாயிகள். சிலபகுதிகளில் நீ ர் ஓடை கள் குறைந்த பட்சம் ஆறுமாதம் நீர் வரத்து உண்டு. அதனை யும் குறுக்கே தடுத்து கண்மாய்கள் வரட்சியை தான் சந்திக்கும் நிலை.
பெரும் நிதியைச் செலவு செய்து, முக்கிய நோக்கத்தையே அடையாத இத்திட்டச் செயலாக்கத்தை உலக வங்கி புகழ்ந்திருப்பது வேதனைக்குரிய உள் நோக்கமாகவே தெரிகிறது. இந்நிலையில், உலக வங்கியின் இரண்டாம் கட்ட திட்டமும் ஒப்புதலாய் இருப்பது சமூக ஆர்வலர்கள் அனைவராலும் கண்காணிக்கப்பட வேண்டியதாகிறது. நமது பாரம்பரியமிக்கக் கண்மாய்களைச் சரியாகப் பராமரித்து கிராமப்புற வாழ்வாதாரத்தைக் காக்க வேண்டியது மாநில அரசின் தலையாய கடமையாகும். இனிமேலாவது, ஏற்கனவே முடிக்கப் பட்டுள்ள பணிகள் மீதான மதிப்பாய்வு அறிக்கைகளில் (Evaluation Reports) சுட்டிக்காட்டப்பட்ட குறைபாடுகள் மீண்டும் நிகழா வண்ணம் கண்காணிப்பது அவசியமாகும். போதிய நீர் பெறும் வாய்ப்புள்ள கண்மாய்களை மட்டும் தேர்வு செய்து முதற்கட்டத்தில் புனரமைப்புப் பணிகளை மேற்கொள்வதற்கு ஆவன செய்ய வேண்டும்.
ஈடுபாட்டுடன் விருப்பத்துடன் மனசாட்சியுடன் செயல்படும் அலுவலர்களைக் கொண்டு இது போன்ற பணிகளை செய்தால் தான் பலன் கிட்டும். கட்டுமானப் பணிகளில் தரம் இல்லாவிட்டால் வெளியே தெரிந்து விடும். மாட்டிக் கொள்வோம் என பயந்து பணிகள் மேற்கொள்வர். ஆனால் இது போன்ற நீர் பாசன பணிகளில் தவறு செய்தால் சமாளிக்க பல வழிகள் உள்ளதால் மோசமான நிலையில் அல்லது பணியே செய்யாமல பட்டியல் தயார் செய்யும் பணிகளே பல இடங்களில் நடக்கின்றன. எனவே தான் பயனாளிகள் பங்கிட்டுடன் பணிகள் செய்ய திட்டம் கொண்டு வந்தனர். அதிலும் பல ஓட்டைகள் இருந்ததால் அதிலும் வெற்றி கிடைக்கவில்லை. மனசாட்சியுடன் நேர்மையாக பணிகள் செய்தால் பெய்யும் மழைநீர் முழுவதையும் வீணாகாமல் சேமிக்கலாம் அதன் மூலம் உணவு உற்பத்தியை பெருக்கலாம்.
கர்நாடகா மற்றும் பிரிக்கப்படாத ஆந்திர மாநிலங்களில் சுமார் ஒரு லட்சம் கண்மாய்கள் உள்ளன. தானம் அறக்கட்டளையின் ஆலோசனைகளைப் பெற்று புனரமைப்புப் பணிகள் செம்மையாக நடைபெறுகின்றன. மத்திய அரசின் நூறு நாள் வேலை திட்டமும் கணமாய்கள் பராமரிப்பில் விவசாயிகளுக்கு சாதகமான பணிகளில் செயல்படுத்தப்படுகிறது. ஆனால், தமிழ்நாட்டில் நிலமை வேறு. இங்குள்ள ஐ.ஏ. எஸ் அதிகாரிகள் வித்தியாசமானவர்கள்.
பொது நலன் கருதி, நண்பர்கள் அனைவரும் இப்பதிவைப் பகிர்வு செய்யும்படி கேட்டுக் கொள்கிறோம்.
No comments:
Post a Comment